ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 106

เขาหันมาบอกเพื่อนก่อนจะจูงมือของเธอไปห้องน้ำหญิง

“โอ๊ย เหม็นกลิ่นความรักเบื่อคนหวงแฟนเว้ย“

เสียงแซวหลุดออกจากปากของติณณภพ ณัฐนันท์ไม่ได้ตอบอะไรแค่ยักคิ้วให้เพื่อน

“มึงว่าไหมไอ้นัทนี่หลงน้องเพิร์ลหนักมากเลย”

อคินที่มองตามหลังคนทั้งคู่เอ่ยออกมา

“แหม มึงมีแฟนน่ารักแบบน้องเพิร์ลเป็นกูกูก็หลง”

ติณณภพยกแก้วขึ้นดื่ม นึกดีใจไปกับเพื่อนที่ในที่สุดก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที

“ใช่ แล้วน้องนะมึงสวยขึ้นเยอะมากไม่รู้ไปทำอะไรมา”

ปรมัตถ์ตั้งข้อสังเกต

“คงเป็นฮอร์โมนของคนที่อยู่ในห้วงรักล่ะมั้ง กูเห็นสายตาที่น้องมองไอ้นัทแล้วกูบอกตรงๆว่าอิจฉาว่ะ แม่งเห็นแล้วอยากมีแฟนบ้าง”

อคินพูดขำๆ

“เอ่อนั่นดิ พวกมึงถ้าจะมีแฟนบอกกูก่อนนะ รอกูด้วย กูไม่อยากเป็นโสดคนเดียวในแก๊ง”

เพื่อนรักอย่างไอ้นัทมีแฟน ติณณภพก็รู้สึกว่าอยากมีบ้าง แม่งเหงาสุดๆ แต่ก่อนมันอยู่กับเขาตลอด ตอนนี้เอะอะไปหาแต่น้องเพิร์ล โคตรอิจฉาเลย

ฝั่งคนที่พาคนโปรดไปห้องน้ำยืนรอเธออยู่ตรงหน้าห้องน้ำหญิง มีสาวๆหลายคนทิ้งสายตาให้เขา ยิ้มมาเขาก็ยิ้มกลับแต่ยิ้มไปอย่างนั้นแหละ มันเป็นสัญชาตญาณของเสือที่ยังไม่ทิ้งลาย จะให้หงอเป็นแมวเลยมันก็ไม่ใช่ใช่ไหม แต่ถามว่าคิดจะทำอะไรมากกว่านี้ไหม ไม่คิดก็ตอแหลแล้ว แต่ต้องเตือนตัวเองว่าห้ามทำรับปากเมียไว้แล้ว

“อุ๊ย”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินผ่านมา เกิดมาสะดุดรองเท้าส้นสูงอะไรที่ตรงหน้าเขาก็ไม่รู้ แล้วเซมาปะทะอกของเขา ท่าทางว่าจะเมาหนัก

สัญชาตญาณสุภาพบุรุษก็คว้าเอวเธอไว้ไม่ให้ล้มลงไป ตัวนุ่มๆนมใหญ่ๆปะทะกับอกเขา ไหนจะกลิ่นน้ำหอมสุดเซ็กซี่นี่อีก พอก้มลงดู แม่เอ้ยนมเหรอวะเนี่ย ใหญ่ฉิบหาย นี่ถ้ายังโสดนะคืนนี้มีดีล แต่ตอนนี้ก็ได้แค่คิดล่ะวะ หมดสิทธิ์สานต่อ

แต่คนมันดวงจะซวยช่วยไม่ได้พัลลภาดันเดินออกมาจากห้องน้ำในตอนนั้นพอดี

“พี่นัททำอะไร!”

เสียงเข้มๆของพัลลภาที่ดังมาจากทางห้องน้ำ ทำเอาณัฐนันท์ผลักผู้หญิงที่เขาจับเอวเธอไว้ออกจากตัว มันเป็นไปเองโดยสัญชาตญาณ ร่างเล็กที่ยืนพิงเขาอยู่ก็ล้มก้นกระแทกทันที

แม่งเอ้ยบ้าฉิบหาย จากที่จะช่วยกลายเป็นซ้ำเติมเธอซะงั้น ดูก็พอรู้ว่าเจ้าของร่างเซ็กซี่นั่น เมาแน่ๆ เขารีบเข้าไปประคองเธอทันที

“คุณครับเป็นยังไงบ้าง ขอโทษที”

“อู้ยยย”

สภาพของเธอที่ล้มก้นกระแทก ทำเอาณัฐนันท์ต้องปรี่ไปประคองเธอขึ้นมา

ท่าทางคอพับคออ่อนของเธอ ทำเอาเขาต้องยืนเป็นหลักให้เธอซบ

“พี่นัท!”

พัลลภามองภาพของคนรักที่โอบประคองผู้หญิงคนอื่นอยู่ก็ลมออกหู เธอไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวเขาเธอหวง

“เพิร์ล ผู้หญิงคนนี้เขาเมา มันไม่มีอะไรเลย”

เขาพยายามจะอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่คนที่โดนความหึงเข้าเล่นงาน ไม่ฟังอะไรอีกแล้ว

“พี่นัทปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ปล่อย จะปล่อยหรือไม่ปล่อย เพิร์ลเห็นนะว่าพี่นัทมองผู้หญิงคนนี้ยังไง ถ้าไม่มีอะไรจริงๆจะไปจ้องนมเขาทำไม”

“ก็คงหึงแหละมึง น้องเพิร์ลรักมึงขนาดนั้น แล้วไงไม่รีบตามไปเหรอ ปล่อยให้น้องกลับแท็กซี่แบบนั้นอันตรายนะมึง”

ปรมัตถ์สะกิดเพื่อนที่ยังนั่งดื่มเฉยอยู่

ณัฐนันท์ลังเล เป็นห่วงเหมือนกันแต่ก็โกรธด้วย ทุกวันนี้เขาออกจะทำตัวดี แต่เธอไม่ไว้ใจเขาเลย ทิฐิมีมากกว่า เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิดแค่มองนมเองไม่ผิด พอคิดว่าไม่ผิดเขาเลยนั่งเฉยอยู่แบบนั้น

“ไม่ล่ะ ง้อบ่อยๆเดี๋ยวได้ใจ เขาต้องเรียนรู้ที่จะไว้ใจกูบ้าง”

ณัฐนันท์ยกแก้วขึ้นดื่มเซ็งๆ

“แหม ไอ้พ่อบ้านใจกล้า กล้าหือกับเมียนะครับมึง ระวังน้องเพิร์ลจะปล่อยให้อด กูจะหัวเราะให้”

ติณณภพเยาะขำๆ

“ไม่เห็นจะสน หล่อๆอย่างกูแค่ปรายตามองผู้หญิงก็พร้อมจะเดินเข้าหา”

ปรมัตถ์ขำให้คนที่นั่งก้มหน้าก้มตากินเหล้า ตั้งแต่นั่งมาสองชั่วโมงผู้หญิงส่งสายตามาให้มันบ่อยจะตาย แต่ไอ้นัทเหรอจะกล้ามองใคร สายตาจับอยู่แค่ที่น้องเพิร์ลคนเดียว หรือหันไปถลึงตาใส่ผู้ชายโต๊ะอื่นที่มองเธอ ไม่บอกก็รู้ว่าเสือตัวนี้โดนเหยื่ออย่างน้องเพิร์ลถอดเขี้ยวเล็บหมดแล้ว

“เอ่อดีแล้วล่ะ กำราบเอาไว้เสียบ้างจะได้ไม่กล้าหือ มึงต้องฝึกให้เพิร์ลเป็นแมวเชื่องๆเลยนะมึง อย่าให้มามีปากมีเสียงกับเสืออย่างมึงเด็ดขาด”

ปรมัตถ์ขยิบตาให้อคินและติณณภพ อย่างรู้กัน คอยดูว่าไอ้คนปากแข็งจะแข็งได้นานแค่ไหน

“นั่นสิต้องเอาให้อยู่หมัด แต่จะว่าไปกูว่าน้องเพิร์ล นั่งแท็กซี่ออกไปตอนสี่ทุ่มแบบนี้ อันตรายเหมือนกันนะ บ้านน้องเขาอยู่แถวไหนวะมึง ไกลมากไหม มึงโทรหาน้องเขาหน่อยไหม กูกลัวแท็กซี่มันไม่พาเพิร์ลไปส่งบ้าน”

พอได้ยินเพื่อนบอกแบบนั้น ณัฐนันท์ก็นั่งไม่ติด รีบหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกทันที ความเป็นห่วงมันมากกว่าทิฐิที่มี เอาไว้หายงอนเมื่อไหร่ค่อยกำราบอีกทีก็ยังไม่สาย แต่ตอนนี้อยากรู้ว่าเธอปลอดภัยดีไหม

แต่ไม่ว่าจะกดไปกี่ที สายก็ถูกตัดไป โทรหนักๆเข้าก็ปิดเครื่องเฉยเลย อะไรวะ