ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 107

“เป็นไงมึง”

ติณณภพที่มองเพื่อนกดโทรศัพท์ซ้ำๆ เลยอดถามไม่ได้

“ไม่รับว่ะ เหมือนจะปิดเครื่องด้วย”

ในใจต่อสู้กันอย่างหนักระหว่างอยากงอนก็งอนไป กับเป็นห่วงใจจะขาดแล้ว เขายกแก้วขึ้นดื่มหนักๆติดกัน สุดท้ายความเป็นห่วงก็ชนะ

“กลับกันมึง”

ณัฐนันท์ยกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงิน

“เดี๋ยวกูจ่ายเอง แต่พวกมึงไปกับกูหน่อย”

ติณณภพ อคิน ปรมัตถ์มองหน้ากันอย่างงงๆ ไอ้นัทมันจะพาไปไหนของมัน

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสี่หนุ่มก็มาจอดรถหน้าบ้านของพัลลภาโดยมารถคันเดียวกันหมดเพื่อไม่ให้ใครสงสัย

“มึงจอดรถเลยบ้านเพิร์ลไปหน่อยแล้วดับเครื่อง”

ณัฐนันท์บอกอคินให้เอารถไปจอดหน้าบ้านหลังถัดไปที่เขาจำได้ว่าเธอบอกว่าบ้านหลังนั้นไม่มีคนอยู่จะมาช่วงสิ้นเดือน

“มึงจะทำอะไรวะไอ้นัท”

อคินถามงงๆ เมื่อจอดรถได้ ณัฐนันท์กดสายโทรออกหาพัลลภาหลายครั้ง แต่เธอปิดเครื่อง เขาเห็นว่ารถของเธอจอดอยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกมันถูกจอดทิ้งไว้ที่คาเฟ่สาขาหน้ามอ

เธอน่าจะนั่งแท็กซี่ไปเอารถแล้วขับกลับบ้าน โล่งใจว่าเธอถึงบ้านโดยปลอดภัย แต่ก็อยากจะเจอหน้าพูดคุยปรับความเข้าใจกัน ไม่งั้นเขาคงนอนไม่หลับ ไม่ชอบอะไรคาราคาซัง

“เพิร์ลไม่ยอมรับสายกูว่ะ ปิดเครื่องเฉยเลย”

ณัฐนันท์ยังคงกดโทรออกอยู่แบบนั้น

“แต่รถเพิร์ลจอดอยู่ในบ้านแล้ว น้องก็น่าจะถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว กลับก่อนเถอะมึงเอาไว้อารมณ์เย็นค่อยคุยกัน”

ปรมัตถ์ชวนคนคลั่งรักกลับบ้าน แต่ดูท่าไอ้เพื่อนตัวดีจะไม่ฟัง มันเดินไปหน้าบ้านของเธอแล้วปีนรั้ว ไอ้ห่าเอ้ยปีนรั้วบ้านสาวตอนสี่ทุ่มกว่าเนี่ยนะ วอนคุกแล้วไหมล่ะ

อคิน ปรมัตถ์ ติณณภพ มองหน้ากันเลิ่กลักไม่กล้าเสียงดังกลัวบ้านอื่นได้ยิน แม้จะเห็นว่าบ้านหลังอื่นปิดไฟกันหมดแล้ว โชคดีที่บ้านพัลลภาอยู่หลังมุม ไม่มีบ้านข้างๆ อีกฝั่งหนึ่งก็เจ้าของบ้านไม่อยู่ ไม่งั้นเสี่ยงมากที่จะมีคนมาเห็น

ณัฐนันท์พอจะรู้ว่าห้องนอนด้านหน้าคือห้องนอนของเธอเพราะเขาเคยเห็นเธอออกมายืนที่หน้าระเบียง เขาหันกลับมาหาเพื่อนอีกสามคน มองกำแพงรั้วสูงที่อยู่ใกล้กับห้องนอนของเธอ ถ้าปีนจากตรงนี้ขึ้นไปเกาะระเบียง จะทำได้ไหมวะ

“พวกมึงเข้ามาช่วยกูหน่อย”

ณัฐนันท์ส่งสัญญาณให้เพื่อนปีนรั้วตามมา

“ฮ่ะ ไอ้นัทมึงคิดจะทำอะไรของมึงวะ”

ติณณภพถามอย่างงงๆ

“กูจะปีนขึ้นไปหาเพิร์ล”

“ฮ่ะ!!!”

สามเสียงอุทานออกมาพร้อมกัน

“โอ๊ยไอ้ห่า ไอ้คนคลั่งรัก ไอ้เสือกลายร่างเป็นแมว เมื่อกี้ยังบอกไม่สนใจเขาอยู่เลย ตอนนี้เสือกอยากปีนบ้านเข้าหาเขา”

ปรมัตถ์อดรนทนไม่ได้ ต้องด่าออกมา ถ้ารีบง้อเขาแต่แรก คงไม่ต้องมาทำอะไรเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนี้

“เออน่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ลงเรือลำเดียวกันแล้วพวกมึงมาช่วยกูดีกว่า ทำยังไงจะปีนไปหาเพิร์ลได้”

ติณณภพเกาหัวอย่างเซ็งๆ