ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 108

“เพิร์ลพี่เอง”

พอได้ยินคำว่าพี่เอง เธอก็หยุดดิ้น เงยหน้ามามองคนที่รัดเธอเอาไว้ เขาปล่อยมือออกจากปากของเธอ เมื่อรู้ว่าเธอเห็นแล้วว่าเป็นเขา

“พี่นัทมาได้ยังไง!”

เธอถามเขาอย่างตกใจ

“พี่ปีนระเบียงเข้ามา”

ปีนระเบียงเข้ามา! สูงขนาดนั้นปีนมาได้ยังไง ดื่มเหล้ามาด้วยเกิดพลาดตกลงไปคอหักตายจะทำยังไง แค่คิดก็ขนลุก

“พี่นัทปีนทำไม เกิดตกลงไปจะทำยังไง”

“ก็เพิร์ลงอนพี่ไม่ยอมรับสาย โทรมาอีกก็ปิดเครื่อง พี่นอนไม่หลับหรอกถ้าเพิร์ลไม่คุยกับพี่ดีดี”

โธ่พ่อคนคลั่งรักของเธอ พัลลภาหายงอนเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเขาดูร้อนรนตามมาง้อขนาดนี้ อยากจะงอนนานๆแต่ตอนนี้ใจอ่อนยวบเลย

“เพิร์ลไม่โกรธแล้วก็ได้ค่ะ เพิร์ลงี่เง่าจริงๆนั่นแหละ แต่วันหลังพี่นัทไม่ปีนแบบนี้อีกนะคะ ถ้าตกลงไปเพิร์ลจะทำยังไง”

เธอลูบไปที่สองข้างแก้มของเขาอย่างแสนรัก นับวันยิ่งรักนับวันยิ่งหลง

ณัฐนันท์ก้มมองคนตัวหอมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ ตาปรอย

“ที่รักเซ็กซี่จัง”

เอาแล้วไง แววตาแบบนี้ คำเรียกขานแบบนี้ มักจะมาในช่วงเวลาที่เขาอยากจะจับเธอแก้ผ้า

“พี่นัทคิดอะไร”

จริงๆไม่ต้องถามเพราะแววตาของเขาบอกทุกอย่าง

“เพิร์ลว่าพี่คิดอะไรล่ะ”

เขาเอื้อมมือมากระตุกผ้าเช็ดตัวออกจากตัวเธอ

“พี่นัทเดี๋ยวก่อนค่ะ ไม่ได้”

ณัฐนันท์ไม่สนใจฟัง ช้อนอุ้มตัวเธอไปยังเตียงนอนทันที

“ทำไมล่ะ เราไม่ได้รักกันมาหลายวันแล้วนะ”

“พี่นัทจอดรถไว้ตรงไหนคะ”

เธอกลัวว่าใครจะผิดสังเกต

“เออจริงด้วย พี่มากับพวกไอ้ตี๋ มันรออยู่ข้างล่าง”

พัลลภาตกใจ ตายจริง แบบนี้เพื่อนเขาก็รู้หมดสิว่าเขาปีนมาหาเธอ อายไหมเนี่ย

“พี่นัทอายเพื่อน เข้ามานานเดี๋ยวพวกพี่ตี๋เขาจะสงสัย”

“อายทำไม พวกมันรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”

ไปเที่ยวเสม็ดก็ไปมาด้วยกัน พวกมันรู้หมดแล้วว่าเธอเสร็จเขาแล้ว จะอายทำไม

ณัฐนันท์หยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาเพื่อน

“ตี๋เพื่อนรักมึงกลับไปเลยก็ได้ กูคุยกับเพิร์ลก่อน เดี๋ยวจะหาทางกลับเอง ขอบใจมากนะมึงฝากบอกอคินกับไอ้แป๊ะด้วย”

พัลลภาได้ยินเสียงบ่นมาตามสายก็ต้องถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของเขา ถามเธอสักคำไหมว่าจะให้อยู่ด้วยหรือเปล่า

“คนดีพี่ขอนอนด้วยนะ ถ้าเพิร์ลไม่โกรธแล้วเพิร์ลต้องให้พี่อยู่ด้วยนะนะ”

น้ำเสียงออดอ้อนขนาดนี้ สายตาอ้อนวอนขนาดนี้ เธอจะใจแข็งยังไงไหว เขาจะรู้ไหม ว่าแค่เขาเอาหน้าหล่อๆมาให้เธอเห็น เธอก็ละลายแล้ว พร้อมจะยอมทุกอย่าง ไม่ต้องออดอ้อนขนาดนี้เธอก็ยอม

เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องไม่มีท่าทีขัดขืน ณัฐนันท์ก็ป้อนจูบอ่อนหวานให้เธอ มิเสียแรงที่อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตปีนขึ้นมา ให้ปีนกี่ทีก็ไหวถ้าปีนขึ้นมาแล้วจะเจอร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นแบบนี้ เขาพร้อมปีนอีกหลายๆทีเลย

ชีวิตรักของพัลลภากับณัฐนันท์น่าจะเรียกได้ว่าปกติสุขก็ว่าได้ มีเวลาได้เจอกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น

เธอมันประเภทหวงออกนอกหน้า แต่กับเขามันประเภทซ่อนความหวงไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย เหมือนกับว่าถ้ารู้ว่าเขาหวง เธอจะได้ใจงั้นแหละ

"ถ้าพี่นัทไม่อยากให้เป็น เพิร์ลไม่เป็นก็ได้ค่ะ แต่บอกเพิร์ลก่อน หวงเพิร์ลใช่ไหม ไม่อยากให้ใครมามองเพิร์ลใช่หรือเปล่า”

เธอหันมาสะกิดแขนเขาอ้อนๆ ณัฐนันท์ส่ายหัวให้กับคนขี้อ้อน ก่อนจะตอบอย่างเสียไม่ได้ว่า

“อืม”

พัลลภาปรายตามองค้อนคนเฉยชา ในเวลาปกติเก็กฟอร์มตลอด จะพูดจาอ่อนหวานคะขา แค่สองเวลาคือช่วงเวลานั้นกับตอนเมา

“ไม่น่ารักเลย ถ้าหวงก็บอกว่าหวงสิคะ เพิร์ลจะได้ดีใจว่าพี่นัทก็หวงเพิร์ลเหมือนกัน”

เธอทำหน้ามุ่ย ณัฐนันท์ปรายตามามองยอมพูดออกมาในที่สุด

“พี่หวงเพิร์ลครับ”

ไม่ค่อยอยากบอกให้ได้ใจสักเท่าไหร่หรอกเดี๋ยวเหลิง นับวันคนโปรดของเขายิ่งเอาแต่ใจขึ้นทุกที ยิ่งเขาดีด้วยมากเท่าไหร่ เธอยิ่งได้ใจ เลยต้องกำราบไว้บ้าง

“รู้สึกดีจัง”

พัลลภาอมยิ้มให้กับคำว่าหวงจากเขา แล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวแบบนั้น ณัฐนันท์หันมามองแล้วก็อดขำไม่ได้

‘ยัยตัวแสบ'

นี่น่าจะเป็นคำเรียกขานที่เหมาะกับเธอที่สุด

ณัฐนันท์เดินเข้าไปในร้าน เดินสวนกับลูกค้าสาวที่ใส่กระโปรงสั้นมาก แม่สาวคนนั้นยิ้มให้เขาโดยที่ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียวว่าเขามากับใคร

พอคนสวยยิ้มมา เขาก็ยิ้มตอบอัตโนมัติมันเป็นไปเอง พอเธอเดินผ่านไปเขาก็อดมองตามขาขาวๆที่โผล่พ้นชายกระโปรงมาไม่ได้ ขาวจริงๆเว้ย

“พี่นัทมองอะไร”

พัลลภาถามเขาเสียงเข้ม ไม่ชอบที่เขามองตามผู้หญิงคนอื่นแบบนั้น

“ขาเขาสวยดีนะ”