ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 118

“แกฟังนะเพิร์ล เอาแบบตรงๆไม่ปลอบใจ ไม่ขายฝัน ถ้าเขาทำแบบนี้คือเขาไม่ได้รักแก หรือหมดรักแกไปแล้ว แกยอมรับความจริงได้เลย ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับแกแล้วล่ะว่า จะเอาศักดิ์ศรีไปให้เขาเหยียบซ้ำอีกไหม หรือเชิดหน้าเดินออกมาอย่างคนที่ยังพอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง”

พัลลภาน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สิ่งที่เพื่อนบอกมันทำให้เธอเจ็บจริงๆนั่นแหละ

เธอควรจะตัดใจจริงๆใช่ไหม ควรจะปล่อยให้มันจบแบบนี้ใช่ไหม พัลลภานึกด่าตัวเองซ้ำๆว่า งี่เง่าเธอเป็นผู้หญิงงี่เง่า ที่ชอบงอแงและทำแต่เรื่องที่โง่งม เพราะเธอเป็นแบบนี้ ผู้ชายเขาถึงรำคาญ

แกมันเป็นผู้หญิงน่ารำคาญจริงๆนังเพิร์ล

เจ็ดวันผ่านไปที่ณัฐนันท์ ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวโดยไม่มีพัลลภา ซึ่งเขาก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ

แม้ว่าบางครั้งจะลืมตัวเผลอคิดไปบ้างว่า เย็นนี้จะพาพัลลภาไปหาร้านอร่อยๆร้านไหนกินดี แต่มันก็คงเป็นแค่ความเคยชิน ความเคยชินที่ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เขากับเธอเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

หลังจากนี้ก็แค่ต้องทำตัวให้เคยชินกับการไม่มีเธอ แล้วก็ทำอะไรคนเดียวเหมือนที่ผ่านมา ซึ่งเขาชินมากกว่า มันไม่ได้ยากอะไรหรอกกับการกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม สบายอยู่แล้ว

มีแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้ามา ณัฐนันท์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แวบหนึ่งเหมือนจะลุ้นว่าจะเป็นพัลลภาไหมที่ส่งเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่

เจ็ดวันแล้วที่เธอก็หายไปเลย ก็นับว่าเป็นคนที่พูดรู้เรื่อง ไม่เซ้าซี้จนน่ารำคาญ ก็ดีเข้าใจง่ายดี

มีอยู่สองสามหรือสี่ หรืออาจจะห้าหกครั้ง ที่เขาเข้าไปดูความเคลื่อนไหวในเฟซบุ๊กของเธอแต่มันก็เงียบ คนที่ขยันอัปเดตสเตตัสหายไปจากหน้าจอเฟซบุ๊กเลย หายไปจนน่าแปลกใจ

มีหลายคนคอมเมนต์ถามเธอเรื่อง #เพิร์ลกินเพลิน ว่าไม่เห็นเธออัปเดตอะไร แต่เธอก็ไม่เข้ามาตอบ ปกติพัลลภาตอบคอมเมนต์ไวมาก โทรศัพท์เหมือนอวัยวะที่สามสิบสามของเธอก็ว่าได้ เฟซบุ๊กเป็นแพลทฟอร์มที่เธอใช้บ่อยที่สุด แปลกคนไม่รู้หายไปไหน

Prima : นัทเย็นนี้ว่างไหมกินข้าวกัน ปริมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย

ณัฐนันท์ขมวดคิ้วนิดๆ ตั้งแต่พริมากลับมาจากสิงคโปร์เขายังไม่ได้เข้าไปหาเธอเลย เธองานยุ่งด้วยเพราะไปสิงคโปร์มาเป็นเดือนเห็นว่ามีงานต้องเคลียร์เยอะแยะ

ปกติพริมาจะนัดเขาที่ห้องของเธอแต่วันนี้เธอกลับชวนกินข้าว รู้สึกประหลาดใจนิดๆ แต่ก็ตอบรับไป

Nut : ได้ครับสักหกโมงเย็นดีไหม

Prima : ได้ค่ะ เจอกันร้าน Mellow นะ

พริมาบอกชื่อร้านที่เป็นคาเฟ่แอนด์เรสตัวรองท์ร้านดังย่านมหาวิทยาลัยมา

Nut : เจอกันครับ

จริงๆร้านนั้นเขาเคยไปถ่าย #เพิร์ลกินเพลิน กับพัลลภามาครั้งหนึ่ง เป็นคลิปที่สองที่เธอเริ่มถ่ายรีวิวอาหาร เออแล้วจะคิดถึงทำไมว่าเคยไปกับใคร

ณัฐนันท์ถอนหายใจออกมา แล้วขับรถไปบ้านติณณภพ วันนี้วันเสาร์ชีวิตเงียบเหงากว่าที่คิด แต่ก่อนตอนวันเสาร์อาทิตย์เขาทำอะไรวะ

หมายถึงแต่ก่อนตอนไม่ได้คบกับพัลลภาน่ะนะ เพราะช่วงที่คบกับเธอ ก็พากันไปกินข้าวดูหนังเดินช็อปปิ้งไปตามเรื่อง เฮ้อ นึกไม่ออกว่าแต่ก่อนใช้ชีวิตยังไง

“เป็นไงมึงมาหากูได้ มึงมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย”

ติณณภพที่อยู่ในชุดกางเกงบ็อกเซอร์เสื้อยืด หน้ายังไม่ล้างน้ำยังไม่อาบ เสยผมมองดูเพื่อนงงๆ มันมาหาตอนเก้าโมงเช้าวันเสาร์นี่คืออะไร ว่าง?

“ทำไมบ้านมึงนี่กูมาไม่ได้?”

ณัฐนันท์ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวประจำที่สมัยก่อนชอบมานอนเล่นในวันที่เบื่อๆ

“เปล่ามาได้ แต่เห็นมึงไม่มาหากูนานมากแล้วตั้งแต่คบกับน้องเพิร์ล นี่สรุปเลิกกันจริงๆ”

ณัฐนันท์เอนตัวลงนอนบนโซฟาแล้วหลับตา ไม่อยากจะคุย

“เอ้าไอ้ห่า มาหากูพอกูชวนคุยหลับใส่เฉย อะไรของมึง”