ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 127

เป็นห่วงเฉยๆไม่มีอะไรมากกว่านั้น ไม่มีจริงๆ หรือถ้ามีก็แค่...นิดเดียว

อย่างน้อยเธอก็เคยเป็นเด็กดี แค่ไม่อยากให้เด็กดีต้องมาใจแตกเพราะเขาเท่านั้นเอง ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรเลยสักนิด เขาแค่รู้สึกแย่ ถ้าเธอจะประชดชีวิตที่อกหักจากเขาแล้วทำตัวเหลวแหลก เขาคงรู้สึกผิดไม่น้อยถ้าเธอจะเสียคนเพราะประชดเขา

แล้วคนที่บอกว่าแค่เป็นห่วง ก็แสดงความเป็นห่วง โดยการพาติณณภพขับรถตามดูเธอจนเธอกลับถึงบ้าน

“ไอ้ห่านัท กูจะดีลสาวได้อยู่แล้ว เสือกพากูมาขับรถตามน้องเพิร์ลทำไมเนี่ย ไอ้ห่าเอ้ย ไหนว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วไง แล้วมาขับรถตามทำเหี้ยอะไร ปากก็ว่าเขาทำตัวน่ารำคาญ ขี้หวงจนน่าเบื่อ อย่าบอกกูนะว่าดันคิดถึงเขาขึ้นมา น่าเบื่อห่าอะไรวะ แอบขับรถตามเขาจนถึงบ้าน ไอ้หน้าด้าน”

ติณณภพบ่นเซ็งๆ ให้กับคนที่มองดูหลังคาบ้านสาวอยู่แบบนั้น รอจนไฟในห้องของเขาสว่างมันถึงขับรถออกจากหน้าบ้านของเขา

“ถ้ายังรักเขาอยู่ ก็ไปตามง้อเขาเถอะ กูสมเพชมึงฉิบหายเลยว่ะ”

“มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าคบกันแล้วต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องเดิมๆอีก ในหัวของเขากูแม่งเป็นคนเลว เจ้าชู้ไม่ซื่อสัตย์ มันลบออกจากใจเขาไม่ได้หรอก เขาคิดแบบนั้นซ้ำๆ ถ้ากลับมาคบกันวันหนึ่งก็ต้องทะเลาะกันอีก”

“มึงก็เปลี่ยนแปลงตัวเองสิวะ เปลี่ยนให้เขามั่นใจว่ามึงจะรักแต่เขา จะมีแต่เขา แล้วก็ทำให้ได้ อย่าทำให้เขาระแวง บางทีที่ผู้หญิงเขาหึง มันอาจจะเป็นเพราะเขาไม่มั่นใจว่ามึงรักเขาจริงๆหรือเปล่า ถ้าเขาไม่มั่นใจ เขาก็ระแวงอยู่แบบนี้”

เธองี่เง่า ขี้หวงเพราะเธอไม่มั่นใจว่าเขารักเธอจริงๆหรือเปล่าจริงๆเหรอ

แต่ก็นั่นสิ เขารักเธอหรือเปล่าวะ เหมือนจะรักหรืออาจจะไม่รักไม่ค่อยแน่ใจ ก็อาจจะรักแหละ แรกๆมันก็อยากฟันหลังๆมันก็ไม่ได้แย่ เธอก็น่ารักหลายอย่าง อยู่กับเธอถ้าตัดเรื่องหึงหวงออกไปเขาก็มีความสุขดี แต่ต่อให้เขาจะรักหรือไม่รักเธอ เธอก็คงไม่คิดจะให้อภัยเขาแล้วล่ะ เธอคงตัดใจได้แล้ว ถึงได้เปิดโอกาสให้คนอื่นแบบนี้

หลังจากคืนนั้น ณัฐนันท์ก็ไม่มีโอกาสได้เจอพัลลภาอีกเลย ซึ่งมันก็ควรจะเป็นแบบนั้น เพราะไม่มีอะไรให้ต้องเจอกันอีก

“นัท มึงรู้เรื่องที่ไอ้แบงค์ภาคเคมีตามจีบน้องเพิร์ลหรือเปล่าวะ”

ติณณภพเอ่ยถามณัฐนันท์ในวันอาทิตย์ที่มันมาสิงสถิตย์ที่บ้านของเขา และยึดพื้นที่โซฟาเป็นของมันถาวรไปแล้ว

“ไอ้แบงค์ที่ชอบหลอกฟันผู้หญิงไปทั่วน่ะนะ”

ติณณภพเบ้หน้าใส่ณัฐนันท์

“ด่าใครระวังจะเข้าตัว”

ณัฐนันท์มองเพื่อนฉุนๆ

“กูไม่เคยหลอกฟันใคร"

“เหรอ”

ติณณภพลากเสียงยาว

เออวะเคยก็ได้ แต่เจ้าตัวเขาเต็มใจให้หลอกเองนี่หว่า แต่พอได้แล้วก็ไม่ได้ทิ้งเลยสักหน่อย พยายามรับผิดชอบการกระทำของตัวเองแล้ว ทำไมต้องทำเหมือนเขาเลวมากด้วย

“มึงรู้ได้ไง ว่ามันตามจีบเพิร์ล”

“สักนิดนึงก็ไม่มี”

ณัฐนันท์มองอย่างรำคาญ

“ก็บอกว่าอืมไง”

ณัฐนันท์ไม่สนใจจะคุยอีกหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เป็นการตัดบทสนทนา แต่ตาไม่ได้สนใจเนื้อหาในหนังสือหรอก หัวมันคิดถึงแต่เรื่องของพัลลภา

เธอจะคบกับไอ้แบงค์จริงๆเหรอ ไอ้นี่มันไม่ใช่คนดีนักหรอกถ้าเธอว่าเขาเลว ไอ้แบงค์น่ะขั้นกว่า เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่เคยเก็บแต้มแล้วเอาเรื่องผู้หญิงมาพูดว่าเคยนอนกับใครบ้าง หรือแต่ละคนลีลาเป็นยังไง

แม้เขากับมันจะเรียนคนละภาควิชาแต่ก็เคยเจอกันตามร้านเหล้าบ่อยๆ เวลาเหล้าเข้าปากไอ้นี่มันชอบเอาเรื่องผู้หญิงมาคุยในวงเหล้า คนที่กินเหล้ากับมันรู้ทุกคนว่ามันนิสัยยังไง หรือบางทีแค่ไปไหนมาไหนกับมันแล้วมันเอามาพูดว่ามันเคยได้แล้ว แค่นี้ก็เสียหายแล้ว

ทำไมนะ จะคบกับใครทำไมถึงไม่สืบให้มันดีดีก่อน เขาควรจะเตือนเธอไหม

แล้วจะเตือนในฐานะอะไร ฐานะ... ฐานะอะไรดีวะ

เอาวะ ฐานะที่อย่างน้อยก็เคยลึกซึ้งต่อกัน ก็แล้วกัน

“เพิร์ล”

พัลลภาที่กำลังเดินไปที่ลานจอดรถของคณะ ชะงักฝีเท้าแล้วหันมามองตามเสียงเรียก ร่างสูงในชุดนักศึกษาสวมแว่นกัน