ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 128

แดดสีชายืนพิงรถคันหนึ่งอยู่ เขาถอดแว่นออกแล้วเหน็บเสื้อเอาไว้ ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเธอ

พัลลภาถอยหลังไปสองก้าวเมื่อเขาเดินเข้ามาหา

“ทำไมต้องทำเหมือนกลัวขนาดนั้นด้วย”

ณัฐนันท์มองอาการของเธออย่างหงุดหงิด ทำเหมือนเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรัก เออ เคยรักก็ได้ ตอนนี้คงไม่ได้รักแล้ว ล่ะมั้ง

“ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากเจอ”

พัลลภาหันหลังกลับ เธอไม่อยากเจอหน้าเขา แม้จะบอกให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่ใจก็เป็นแค่ก้อนเนื้อ ไม่ใช้เหล็กหรือปูน ที่จะแข็งได้ขนาดนั้น

เธอยังรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา และเธอพยายามเข้มแข็งอยู่ ตอกย้ำตัวเองซ้ำๆว่าเขาไม่รัก ไม่เคยรัก อย่าไปหลงใหลได้ปลื้มอะไรกับการเจอหน้าเขา มีบ่อยไปที่คิดถึงเขา ร้องไห้คนเดียวก็เคย

แต่ทุกถ้อยคำที่เขาใช้ตอกหน้าเธอ มันก็เลวร้าย มากๆ เลวร้ายจน เธอนึกไม่ออกว่าเขาจะมาวุ่นวายกับเธออีกทำไม ถ้าไม่เคยรักเธอและเห็นเธอน่ารำคาญมาก ก็ไม่ควรจะมายุ่งกับเธอสิ

“เดี๋ยวเพิร์ล”

เขาก้าวยาวๆมาฉุดข้อมือเธอเอาไว้ พัลลภาสะบัดทันที

“อย่ามาแตะ”

เธอจำได้ทุกคำที่เขาเคยบอกว่าเธอมันโง่ โง่ให้เขาหลอกว่ารัก แค่คำว่ารักคำเดียว เธอก็ยอมให้เขาแล้ว

“ไม่แตะก็ได้ แต่คุยกันก่อนได้ไหม”

ณัฐนันท์ปล่อยมือจากเธอ แล้วชูมือขึ้นสูงให้รู้ว่าจะไม่แตะ

“ไม่มีอะไรจะคุย”

เธอหันหลังจะเดินหนี เพราะเธอไม่อยากร้องไห้ออกมา เธอยังเจ็บอยู่ มันเป็นเวลายังไม่ถึงเดือนเลยนะ แผลในใจของเธอมันยังสดใหม่ ยังไม่ตกสะเก็ด เธอไม่อยากจะคุยกับเขา

ณัฐนันท์วิ่งมาดักหน้าเธอเอาไว้

“พี่ขอเวลาห้านาที พูดสั้นๆแล้วก็จะไป”

พัลลภามองหน้าคนที่มายืนขวางเธอเอาไว้ เขาจะมาพูดอะไรกับเธออีก

“แค่ห้านาที?”

ณัฐนันท์พยักหน้า พัลลภากอดอกยืนรอฟัง

“เพิร์ลคบกับไอ้แบงค์วิดวะเคมีเหรอ”

พัลลภาแปลกใจที่เขามาคุยเรื่องนี้ ไม่คิดว่าเขาจะมาถามหรือสนใจอะไรกับเรื่องของเธออีก

“ถามทำไม”

“ไอ้แบงค์มันไม่ใช่คนดี ไอ้นี่มันหลอกฟันผู้หญิงไปทั่ว”

ฮึหลอกฟันผู้หญิงไปทั่วงั้นเหรอ คนประเภทนี้เธอเคยเจอมาแล้ว ต่อหน้าเธอนี่ไงก็มีคนหนึ่ง พัลลภามองนิ่งๆไม่ได้ตอบโต้อะไร ณัฐนันท์เลยพูดต่อ

“ถ้าเพิร์ลจะเริ่มต้นใหม่กับใครจริงๆพี่อยากให้เพิร์ล มองคนอื่นเถอะ”

ณัฐนันท์กลั้นใจบอกออกไป เขากับเธออาจจะไปต่อกันไม่ได้ แต่เขาก็อยากให้เธอเจอคนที่ดี

“มีอะไรอีกไหม”

พัลลภากระชับสายสะพายของกระเป๋า ถ้าไม่มีแล้วเธอจะได้ไป เธอไม่อยากอยู่ใกล้ๆเขา เธอเจ็บ ทำกับเธอขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาแนะนำเธออีก ไม่รักก็ไม่ต้องมาสนใจ

“นี่เพิร์ลไม่เชื่อที่พี่เตือนบ้างเหรอ”

พัลลภายิ้มเยาะที่มุมปาก

“ไม่ต้องห่วงค่ะ เพิร์ลคงไม่โง่ซ้ำสองให้ใครมาหลอกฟันได้แล้วล่ะค่ะ ถ้าจะให้ใครฟัน ก็คงเพราะเต็มใจ บางทีเพิร์ลก็เคยคิดอยากจะลองหลายๆลีลาดูเหมือนกันนะคะ ว่าจริงๆแล้วเพิร์ลไม่แซ่บ หรือคนที่สอน...มันไม่เก่ง หมดธุระแล้วใช่ไหมคะ ขอตัว”

พัลลภาหันหลังกลับ

“เดี๋ยวเพิร์ล”

ณัฐนันท์ฉุดข้อมือเธอเอาไว้ แม้จะถูกมองด้วยสายตาไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย เขารู้สึกแย่ที่เธอบอกว่าเธออยากจะลองหลายๆลีลา เธอพูดแบบนี้ได้โดยที่ไม่รู้สึกอายได้ยังไง ปกติพัลลภาขี้อายจะตาย เขาไม่ชอบเธอแบบนี้เลย เขาชอบเธอที่เป็นสาวน้อยขี้อายคนเดิมมากกว่า

“พี่เป็นห่วงเพิร์ลจริงๆ อย่างน้อยเราก็เคย...สนิทกัน”

พัลลภาสบตากับเขาเห็นแววของความห่วงใยในนั้น เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะมาวุ่นวายกับเธออีกทำไม ในเมื่อไม่ได้รัก ไม่เคยรัก ก็ควรจะปล่อยเธอไป

“ขอร้องเถอะพี่นัท อย่ามาทำสายตาอาลัยอาวรณ์หรือเป็นห่วงแบบนี้ได้ไหม อย่าเล่นสนุกกับความรู้สึกของเพิร์ลเลย เพิร์ลเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว เพิร์ลอยากเริ่มต้นใหม่ อยากมีชีวิตใหม่ อยากลืมให้ได้ ในเมื่อพี่ไม่ได้รัก ไม่เคยรัก ก็อย่ามายุ่งกับเพิร์ลเลย”

ณัฐนันท์อึ้งไปเมื่อเห็นสายตาเจ็บปวดของเธอ เธอยังเจ็บปวดอยู่แสดงว่าเธอก็ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม ใจพองขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าเธอน่าจะยังรักเขาอยู่

“เพิร์ลยังรักพี่อยู่ไหม”

ณัฐนันท์กลั้นใจถามออกไป และกลั้นใจรอฟังคำตอบ

“ถามเพื่ออะไรคะ”

“ก็"

เขาแค่อยากรู้ว่าเธอรักเขาอยู่ไหม ถ้ายังรักอยู่....

“ถ้ายังรักอยู่ เรา..”

“เพิร์ล”

ณัฐนันท์พูดยังไม่จบประโยคเสียงเรียกพัลลภาก็ดังมาจากมุมหนึ่ง พัลลภาหันไปมอง

“พี่แบงค์ มาหาเพิร์ลเหรอคะ”

พัลลภาหันไปยิ้มหวานให้กับแบงค์วิศวะเคมีปีสี่

“อ้าวนัท มาทำอะไรที่นี่”

แบงค์หันมาถามณัฐนันท์ เขาพอจะรู้ว่าพัลลภาเคยควงกับณัฐนันท์ช่วงหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอบอกเลิกกันแล้ว เลิกกันแล้ว แล้วมันจะมาวนเวียนอะไรแถวนี้อีก

“มา...”

“เขามีธุระกับเพิร์ลนิดหน่อยค่ะ แต่ตอนนี้คุยเสร็จแล้ว...ใช่ไหมคะ ขอตัวนะคะ”

ณัฐนันท์ยังไม่ทันจะพูดอะไร พัลลภาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนแล้วหันมาหาแบงค์

“พี่แบงค์มาหาเพิร์ลใช่ไหม จะชวนเพิร์ลไปไหนคะ”

“พอดีพี่รู้จักร้านเปิดใหม่อยากชวนเพิร์ลไปถ่าย #เพิร์ลกินเพลินครับ สนใจไหม อาหารเกาหลี”

“อุ๊ย สนสิคะ อาหารเกาหลีเพิร์ลยังไม่เคยรีวิวเลย ไปค่ะ อยากไป”

ณัฐนันท์ได้แต่มองตามหลังพัลลภาที่เดินไปกับผู้ชายคนอื่น อึดอัดหายใจแทบไม่ออก เมื่อได้ยินน้ำเสียงฉอเลาะ รอยยิ้มหวานๆของเธอที่มีให้คนอื่น ซึ่งแต่ก่อนมันเคยเป็นของเขาแค่คนเดียว

‘ถ้าวันหนึ่ง น้องเพิร์ลเขาจะไปเป็นสาวแซ่บของคนอื่น นัทจะรู้สึกยังไง’

แว่วคำถามของพริมาดังอยู่ในหัว รู้สึกยังไงน่ะเหรอ คงรู้สึกแบบนี้ล่ะมั้ง

ณัฐนันท์นั่งมองคลิปเพิร์ลกินเพลิน ที่ตอนนี้พัลลภาเริ่มทำแบบเป็นทางการมากขึ้น มีการตัดต่ออย่างมืออาชีพและเอาไปลงในช่องทางใหม่คือยูทูปเพิ่มขึ้นมาอีกช่องทาง

ทำได้แค่ไม่นานก็มีคนติดตามช่องหลักพัน เธอดูสวย เปรี้ยว พูดเก่งและมีอารมณ์ขัน เป็นสาวพราวเสน่ห์ที่ดูน่าหลงใหล มีแอคเคาท์แฟนคลับที่เป็นผู้ชายมาคอมเมนต์หลายคน

ตอนนี้แม้แต่เฟซบุ๊กและไอจีของเธอเอง ก็มีคนฟอลโลว์เยอะมากและแน่นอนส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย

“ดูอะไรวะ นัท”

ติณณภพที่เพิ่งมาถึงคณะ เห็นเพื่อนนั่งอยู่ที่ประจำเลยเดินเข้ามาดู พอเห็นว่าเพื่อนรัก กำลังทำอะไรก็ยิ้มสมเพช

“นั่งดูเขาเป็นหมาเหงาเลยนะมึง”

ณัฐนันท์รีบกดออกจากหน้าจอ ไม่อยากให้มันรู้ว่าแอบดูคลิปของพัลลภา

“มึงว่าใครหมาเหงา?”