ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 131

ณัฐนันท์ดึงคอเสื้อรุ่นน้องเอาไว้ มีสี่หัวย่อมดีกว่าสามหัวแน่นอน กายนั่งลงเซ็งๆเบื่อคนมีของดีกับตัวแล้วไม่รู้จักรักษา

“แหม ใจเย็นไอ้กาย มึงนี่มันใจร้อนฉิบหาย”

เท็นบ่นเพื่อน แล้วหันมาทางพี่รหัส

“แต่วีรกรรมความเลว เอ้ย!ความปากร้ายของพี่หมดแล้วใช่ไหมครับ”

เท็นหันมาถามพี่รหัสคิดว่าประมาณนี้ก็หนักอยู่ แต่น้องเพิร์ลก็รักพี่นัทขนาดนั้น น่าจะพอง้อได้

“ยัง”

ณัฐนันท์ตอบเสียงเบา เอาจริงๆก็เงียบไปนานกว่าจะหลุดคำตอบออกมาเหมือนคนที่กำลังกลัวว่า ถ้าเล่าทั้งหมดจะไม่มีใครยอมช่วย

“ยังมีอีกเหรอพี่”

เท็นถามอย่างเหนื่อยใจแทน

“อืม หลังเลิกกันวันนั้นเขาเจอกูไปกับปริม เขาเลยมาถามกูว่าที่กูเคยบอกเขาว่าจะเลิกกับปริมสรุปไม่เคยเลิกใช่ไหม โกหกเขามาตลอดใช่ไหม แล้วถามกูว่าที่เคยบอกเขาว่ารักเคยรักเขาจริงๆบ้างไหม"

ติณณภพกลืนน้ำลายดังเอื้อก ลุ้นฟังคำตอบว่าเพื่อนตอบว่าอะไร เพราะแค่ที่เล่ามาก็คิดว่างานหินกว่าที่คิด ขืนมันปากเสียเรื่องนี้อีก คงไม่ต้องคิดเรื่องไปง้อแล้วล่ะ

“ก็ตอนนั้นกูโมโหที่เขาด่ากูเยอะเลย กูเลยบอกเขาไปว่า...”

ณัฐนันท์มองหน้าเพื่อนกับรุ่นน้องแล้วไม่อยากจะตอบ เพราะคิดว่าคงโดนด่าแน่ๆ

“ว่า..”

ติณณภพทวนคำแทนคำถาม

“ตอนจะเอา ให้พูดอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ”

“เหี้ย!!!”

สิ้นคำตอบของณัฐนันท์ ทั้งสามคนพร้อมใจกันปล่อยสัตว์ออกมาวิ่งเล่น เหี้ย คงไม่มีอะไรเหมาะเท่าคำนี้อีกแล้ว

กายส่ายหัวแล้วลุกขึ้นเป็นคนแรก ตี๋ลุกตามเป็นคนที่สอง เท็นเงยหน้ามองเพื่อนแล้วหันมามองพี่รหัสที่นั่งหน้าเศร้า

“พี่นัท ผมว่างานง้อน้องเพิร์ลยากเกินไปว่ะ ถ้าผมเป็นน้องผมคงหาผัวใหม่ และเอาจริงๆนะพี่ อย่าโกรธผมนะ ถ้าเพิร์ลเป็นน้องสาวผม ผมจะบอกน้องว่า อย่ากลับไปคบกับผู้ชายเลวๆคนนั้นอีกเลย แต่ผมไม่ใช่พี่ชายเพิร์ล ผมเป็นน้องรหัสพี่ ผมเลยจะบอกพี่แค่ว่า ยากว่ะพี่ ปล่อยน้องไปเถอะ พี่คงไม่ได้รักน้องจริงหรอก พี่อาจจะแค่คิดไปเอง”

พูดกับเขาแรงขนาดนั้น บอกว่ารักเขา ใครมันจะเชื่อ

ณัฐนันท์หน้าเสีย นี่ขนาดยังเล่าไม่หมดนะ ถ้าพวกนี้มันรู้ว่าเขาพูดเยอะกว่านี้ และเคยทำตัวเลวๆอะไรไว้บ้าง มันจะไม่ยิ่งกว่าด่าเขาอีกเหรอ

“เดี๋ยวสิพวกมึง กูสำนึกผิดแล้วไง พวกมึงช่วยกูก่อน กูสาบานเลยว่า ถ้าเพิร์ลเขายอมยกโทษให้กู กูจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง จะยอมเป็นทาสรักของเพิร์ลไปชั่วชีวิต จะไม่ทำให้เขาเสียใจอีก จะรักและซื่อสัตย์กับเขาคนเดียว แต่ขอร้องช่วยกูเถอะนะ กูอยากกลับไปคืนดีกับเขา”

ณัฐนันท์สบตากับทีละคน แววตาของเขาอ้อนวอน ติณณภพสบตาเพื่อน เห็นประกายหงอยเหงาเลยยอมนั่งลงเป็นคนแรก แต่ก็ถอนหายใจหนักๆ เท็นเป็นคนที่สองที่นั่งตาม และฉุดให้ไอ้กายลงนั่งข้างกัน เพราะเห็นใจพี่รหัส หลังจากจมอยู่ในความเงียบอีกสักพัก ติณณภพก็พูดขึ้นมาก่อน

“เอาจริงๆนะมึง ปากมึงมันหมาได้โล่จริงๆ กูว่าเพิร์ลเขาคงเสียใจมาก ถ้าเขาจะไม่ยกโทษให้มึง หรือกลับมาคืนดีกับมึง กูก็ว่าไม่แปลก กูเป็นคนอื่นคำพูดของมึงแต่ละคำกูฟังแล้วกูยังเจ็บเลย แล้วนี่ถ้าเป็นน้องเขาเองได้ฟังคำพูดเหล่านั้นเขาก็น่าจะเจ็บมาก คนที่เรารักเขามากๆ พูดจาไม่ดีใจร้ายกับเราสารพัด กูก็ว่าแย่แล้ว แถมมึงยังจะไปบอกเขาว่าคำว่ารักที่มึงบอก มึงพูดเพราะมึงแค่อยากฟันเขา กูนึกไม่ออกเลยว่าถ้ากูเป็นเพิร์ลกูได้ยินแบบนั้น กูจะเจ็บแค่ไหน บอกว่าไม่รักว่าเจ็บแล้ว บอกว่าหลอกว่ารักเพราะหวังฟันเจ็บกว่าหลายเท่า”

ติณณภพพูดทุกคำอย่างหนักแน่นจริงจังทุกคำ ไม่ได้มีแววล้อเล่น เหมือนที่ผ่านมาเลย

ณัฐนันท์น้ำตาซึมให้กับสิ่งที่เพื่อนพูด เขาก็เลวจริงๆนั่นแหละ นาทีนั้นมันก็แค่ความหยิ่งทิฐิถือดี คิดแต่ว่าตัวเองทำดีแล้วทำถูกแล้ว ไม่ได้มองในแง่ของเธอบ้าง ว่าที่ผ่านมาเรื่องที่เขาโกหกตอแหลกับเธอ เธอจะเจ็บแค่ไหน ที่เธอด่าเขาแบบนั้น มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ

ไม่น่าเลย ไม่น่าปากหมาเลย

“มึงกู...”

ณัฐนันท์อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก จริงของพวกมัน คนโปรดของเขาเธอน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนั้น ไม่ควรจะมาเสียน้ำตาให้ผู้ชายเหี้ยๆอย่างเขาเลยสักนิด หน้าของเธอเหมาะจะมีแต่รอยยิ้มมากกว่า

“กูเสียใจว่ะ ยิ่งพวกมึงชี้ให้กูเห็นแบบนี้กูยิ่งเสียใจ กูเลวจริงๆนั่นแหละ แต่กูก็อยากคืนดีกับเขา กูคิดถึงเขา กูอยากคุยกับเขา อยากไปไหนมาไหนด้วยกัน อยากมีเขาอยู่ข้างๆคอยยิ้มคอยหัวเราะคอยเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้กูฟัง คอยโทรบอกฝันดีกับกูคอยโทรมาปลุกกูตอนเช้า มึงรู้ไหมบางทีกูก็คิดถึงเวลาที่เขางอนกู หรือบ่นกูเวลาที่กูแอบเหล่ตามองผู้หญิงอื่น แต่ก่อนกูว่ามันดูน่ารำคาญ แต่ไม่รู้เป็นอะไร ตอนนี้กูกลับคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น”

ติณณภพมองเพื่อนรักที่พูดทุกอย่างออกมา แบบไม่ยอมหยุดหายใจ เสียงของไอ้เพื่อนรักมันสั่น ตามันแดงดูน่าสงสาร ปกติณัฐนันท์ไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องส่วนตัวแบบนี้ อยากจะรู้เรื่องความรู้สึกของมัน กว่าจะทำให้มันยอมเล่าได้ ถามจนเหนื่อย แต่พูดมาเองทั้งหมดแบบนี้ น่าจะสำนึกผิดจริงๆ ติณณภพตบไหล่เพื่อนเบาๆ

"เออมึง เดี๋ยวกูช่วย ใจเย็นก่อน”

ณัฐนันท์ตบเบาๆบนมือที่วางบนไหล่ของเขา

“ขอบใจมากมึง.. กายพี่ขอโทษที่ไม่ได้ทำตามที่รับปากไว้กับกาย พี่สัญญาว่าถ้าเพิร์ลเขายอมกลับมาคบกับพี่อีกที พี่จะไม่ทำให้เขาเสียใจอีก รับรองด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย”

กายมองสบตารุ่นพี่ แล้วถอนหายใจออกมา เขามันเป็นคนนอก จะไปโกรธอะไรแทนน้องเพิร์ลมาก ก็ดูจะเกินไปหน่อย ก็คงต้องช่วยกันคิดไปในฐานะรุ่นพี่ที่สนิท แต่การให้อภัยคงต้องแล้วแต่เพิร์ลอีกที

“ก็ได้พี่ เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ช่วยน่ะช่วยได้แต่ไม่รู้นะว่าเพิร์ลเขาจะอยากกลับมาคืนดีกับพี่ไหม”

“เออกูรู้แต่กูก็อยากลองทำให้เต็มที่ และมันคงดีมากถ้าพวกมึงช่วยกู”

ติณณภพยื่นมือออกมาเป็นคนแรก ตามด้วยณัฐนันท์และตามด้วยเท็น กายมองมือนั้นแล้ววางทับลงไป

“แด่ภารกิจพิชิตใจน้องเพิร์ลอีกครั้ง ทวงคืนน้องเพิร์ลให้ไอ้นัท เย้”

ตี๋เป็นต้นเสียงในการเย้ ณัฐนันท์มองเพื่อนรักอย่างขอบคุณ ไม่ว่าจะยังไง ตี๋ก็เป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้เสมอ