ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 132

'We come to cheer, We come to cheer,We come to cheer all day, all night. If you want to be number one. We come to cheer, cheer, cheer.’

เสียงร้องเพลงกันอย่างเข้มแข็งของเหล่ากองเชียร์ที่อยู่บนอัฒจันทร์ฝั่งทางทิศเหนือ ซึ่งเป็นของคณะสถาปัตยกรรมที่ตั้งอยู่ข้างกันกับกองเชียร์คณะวิศวกรรม

ดังพอที่จะทำให้นักศึกษาของคณะวิศวะหลายคนหันมามองลีดสาวสวย ของคณะสถาปัตย์ที่กำลังวาดมือออกท่าทางการเต้นอย่างสวยงาม

“ไอ้นัทมึงพร้อมไหมวะ เดี๋ยวตอนน้องเพิร์ลพักนะมึง มึงถือไปเลยนะน้ำเย็นๆ แล้วก็เอาพัดไปพัดให้น้อง”

ติณณภพที่พาเพื่อนรักมาซุ่มดูลาดเลาเพื่อเริ่มปฏิบัติการง้อสาว บอกบทเพื่อน

“มึงกูเขิน รอตอนที่เพิร์ลเขาออกมาได้ไหมวะ เกิดกูเข้าไปหาเขาแล้วเขาเมินกูหรือด่ากูต่อหน้าคนเยอะ ๆ กูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน รอตอนเพิร์ลเข้าห้องน้ำได้ไหม เผื่อหน้าแตกจะได้ไม่อายมาก”

ติณณภพจิ๊ปากด้วยความขัดใจ

“มึงอย่าป๊อดดิวะ ไหนว่าจะยอมทำทุกอย่างให้เพิร์ลกลับมาไง แค่นี้มึงยังไม่ยอมทำเลย ใจใจไปเลย โดนคนหัวเราะ ให้มันดูน่าสงสารเผื่อน้องเขาจะยอมใจอ่อนกับมึงขึ้นมา”

ณัฐนันท์ทำสีหน้าลำบากใจ แต่ก็พยายามฮึบสู้

“พี่นัท! พักแล้วพี่ พักแล้ว น้องเพิร์ลพักแล้ว”

เท็นที่เป็นคนดูลาดเลา รีบวิ่งมาบอก ณัฐนันท์สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเดินออกไปด้านนอกสนาม

“พี่นัทหวัดดีครับพี่”

“หวัดดีครับพี่นัท มาให้กำลังใจน้องๆเหรอครับ”

เสียงสตาฟเชียร์ของวิศวะ ทักเขาอยู่เป็นระยะ ทำไมต้องสแตนเชียร์อยู่ข้างกันด้วย

ถ้าเพิร์ลด่าเอานี่ได้ขายหน้าทั้งคณะแน่ ก็เขาเนี่ยเคยเป็นประธานเชียร์มาก่อน นักกีฬาก็เคยเป็น เลยไม่แปลกที่น้องๆจะรู้จักกันเยอะ

เขามองเห็นพัลลภาแต่ไกลในชุดเชียร์ลีดเดอร์สีเหลืองแถบดำ ชุดกระโปรงสั้นและบานเสื้อเกาะอกสีขาวโชว์ขาเรียวสวย

ยังดีที่ใส่ถุงน่องสีดำไม่ต้องอวดขาขาวๆให้ใครดู แต่ก็โชว์สะดือเล็กๆสุดเซ็กซี่ ที่เขาชอบเอาลิ้นไปแหย่เล่น

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ถือขวดน้ำในมือแน่น อีกมือถือพัด ในกระเป๋ามีผ้าเช็ดหน้าของเขาเตรียมพร้อมซับเหงื่อให้เธออยู่แล้ว ณัฐนันท์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ บอกตัวเองว่าอย่าตื่นเต้นมากเกินไป มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด ข้างหน้าตรงนั้น คือคนโปรดของเขา

แม้จะคิดแบบนั้น พอเธอหันหน้ามาแล้วมองมาที่เขานิ่งๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าขาจะสั่นๆ น้ำลายเหนียวขึ้นมาเสียอย่างนั้น อีกไม่เกินสิบก้าว เขาจะไปยืนข้างหน้าเธอตรงนั้นแล้ว

เธอมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา เขาสังเกตว่าคิ้วของเธอเลิกขึ้น ณัฐนันท์ส่งยิ้มให้เธอไป ยิ้มในแบบที่เขารู้ว่าเธอเคยใจอ่อนให้เขาทุกครั้ง อีกแปดเจ็ดหกห้าก้าวจะถึงตัวเธอ

“เพิร์ลครับ พี่เอาชาเขียวเย็นหวานน้อยมาฝาก”

แม่งเอ้ย จังหวะนรกชัดๆ ถ้าเสียงนั้นคือเสียงของเขาก็ดีน่ะสิ แต่ที่จริงมันไม่ใช้ ไอ้ห่าแบงค์แม่งวิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ ถือแก้วชาเขียวร้านดังมาส่งให้เธอ พร้อมพัดลมจิ๋วแบบคล้องคอ มาถึงก็เปิดพัดลมเป่าหน้าให้เธอ เท่านั้นยังไม่พอมันล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยซับเหงื่อให้คนโปรดของเขาด้วย

ณัฐนันท์มองขวดน้ำเปล่าและพัดในมือ หน้าเศร้า ขาก้าวไม่ออกเมื่อเห็นภาพนั้น รู้สึกเหมือนใจแตกสลาย ไม่น่ามัวแต่กลัวหน้าแตกเลย ช้าไปห้าก้าว เลยต้องเป็นคนที่ยืนมองอยู่แบบนี้

“พี่ทำไมไม่เข้าไป”

ไอ้กายที่ยืนดูลาดเลารออยู่เดินมาสมทบ ขัดใจที่รุ่นพี่มาช้า จนโดนผู้ชายอื่นปาดหน้าไปแล้ว

“จะให้เข้าไปได้ยังไงวะ มึงก็เห็นว่าไอ้แบงค์มันอยู่ตรงนั้น”

กายจิ๊ปากอย่างขัดใจ

“จะไปสนทำไมล่ะพี่ เราก็ทำในส่วนของเราสิ น้องอาจจะอยากกินน้ำเปล่าก็ได้”

ติณณภพเดินมาสมทบ

“ไอ้นัทเอ้ยช้าตลอด มานี่กูพาไปเอง”

ไอ้นี่มันไม่เคยจีบหญิง มันไม่เคยแดกแห้ว มันเลยไม่มีภูมิต้านทาน ไม่เหมือนกูนี่ แดกแห้วประจำ ติณณภพคิดในใจ แล้วลากเพื่อนไปตรงหน้าสาว

“น้องเพิร์ล เหนื่อยไหมครับ”

พัลลภาหันมาเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“พี่ตี๋”

พัลลภามองที่ติณณภพแล้วยิ้มให้

“สวัสดีค่ะ ปีสี่ต้องมาเชียร์ด้วยเหรอคะ”

เธอกล่าวทักทายอย่างมีไมตรี แต่ไม่ยอมมองไปที่คนข้างๆที่ยืนทำหน้าโง่ๆถือขวดน้ำอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

“พี่แวะมาดูน้องๆน่ะครับ แต่ไอ้นี่ มันมาหาเพิร์ล”

ติณณภพชี้มาที่ณัฐนันท์

พัลลภาปรายตามามองดูเขาแวบเดียว

“เพื่อนพี่ตี๋มีธุระอะไรเหรอคะ”

เธอถามติณณภพโดยไม่ยอมมองหน้าณัฐนันท์เลยแม้แต่น้อย

ติณณภพสะกิดหลังณัฐนันท์เบาๆให้รีบพูด

“เอ่อ พี่มีเรื่องจะคุยกับเพิร์ล”

พัลลภาปรายตามามองเขา แวบเดียวก่อนจะบอกกับติณณภพว่า

“บอกเพื่อนพี่ตี๋ทีนะคะว่าเพิร์ลไม่สะดวกเพราะต้องเชียร์”

พัลลภาหันไปหาแบงค์ที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ขอบคุณพี่แบงค์มากนะคะ ที่อุตส่าห์ซื้อชาเขียวมาฝาก ที่ชวนเพิร์ลไปเที่ยวพรุ่งนี้เพิร์ลตกลงค่ะ แต่ขอชวนเพื่อนกับพี่ๆคนอื่นไปด้วยนะคะ”

แบงค์ยิ้มกว้างดีใจที่เธอรับปากเขา เขาเคยชวนพัลลภาไปเที่ยวกลางคืนหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอมไป โชคดีจริงๆที่วันนี้เธอตอบตกลง ต้องขอบคุณแฟนเก่าของเธอ ที่มาในเวลานี้ให้เธอได้ใช้เขาประชดมัน ถึงจะประชดแต่เธอตอบตกลงไปด้วย เขาโอเค

“เพิร์ลขอตัวนะคะ จะไปห้องน้ำ”

พัลลภาบอกทั้งแบงค์และติณณภพ แต่ไม่มองที่ณัฐนันท์แม้แต่น้อย

“เพิร์ล”

พัลลภาที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ชะงักเมื่อมีคนมาดักรอ

“พี่ขอคุยด้วยได้ไหมครับ”

ณัฐนันท์ส่งสายตาแบบหมาหงอยไปให้เธอ เขาไม่รู้ว่าเขาตกอยู่ในสถานการณ์นี้ได้ยังไง สถานการณ์ของคนที่ขาดความมั่นใจ ทั้งๆที่เคยเป็นคนมีความมั่นใจมาก

แต่ก่อนจะพูดจะยิ้มจะขยับตัว หรือแม้แต่ยืนหายใจเฉยๆ เขาก็มั่นใจว่ามันจะถูกใจพัลลภาไปเสียหมด แต่ตอนนี้แม้แต่ยืนเฉยๆแล้วกลั้นหายใจ เขายังกลัวว่าเธอจะหงุดหงิด

แบบนี้สินะที่มีคนบอกว่า เวลาเรารักใคร เราจะรู้สึกว่าตัวเราเล็กนิดเดียว ส่วนคนที่เรารักตัวใหญ่มาก มิน่าในช่วงแรกที่รู้จักกัน เธอถึงดูเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจสำหรับเขา

ที่แท้ก็เป็นเพราะเธอชอบเขามากนี่เอง เขานึกถึงแม้แต่ตอนที่เคยมองบนใส่เธอเวลาที่เธอตอบเขาว่า ‘อะไรก็ได้’ นึกอยากย้อนวันเวลากลับไปในวันนั้น แล้วเขาจะไม่ทำแบบนั้นกับเธออีก