ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 138

“แต่พี่ว่าเขาก็ดูสำนึกผิดดีนะเพิร์ล ไม่ลองให้โอกาสดูล่ะ ไม่ดีก็แค่เลิกเท่านั้นเอง ก่อนจะกลับไปคบก็แค่ตั้งกฎเกณฑ์เงื่อนไขที่เราต้องการ ว่าห้ามทำอะไรได้บ้าง ถ้าเขาไม่ดีลก็จะได้แยกไป แต่ถ้าเขารับได้ยอมทำตาม เพิร์ลก็คบดู ผิดคำพูดเมื่อไหร่ก็แค่เฉดหัวทิ้ง ดีกว่าปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้”

พัลลภามองทุกคนอย่างน้อยใจ

“ดูเหมือนทุกคนจะพร้อมใจกันใจอ่อนให้เขาจังเลยนะคะ ไม่มีใครคิดถึงตอนที่เพิร์ลต้องร้องไห้เพราะเขาบ้างหรือไง”

พัลลภาตัดพ้อ

"จำได้ แต่แหม อยากให้มีความสุข รู้ว่ายังรักเขาอยู่ จะใจแข็งไปทำไมนักหนา ชีวิตมันสั้น หนูไม่รู้ตัวเองเหรอลูกสาว ว่าเวลาที่หนูเหลือบมองเขาแต่ละทีตอนที่เขามารอที่คณะ มันมีความรักความห่วงใยมากแค่ไหน”

พัลลภาถอนหายใจยาว ก่อนจะบอกว่า

“ค่ะ เพิร์ลจะลองคิดดูนะคะ”

เคที่ยิ้มในหน้า

“งั้นเจ้ชวนผู้ชายมานั่งร่วมโต๊ะด้วยดีไหม โต๊ะที่ไม่มีผู้ชายมันเงียบเหงา”

เคที่ทำตาวิบวับแล้วมองไปที่โต๊ะนั้น ที่มีสี่หนุ่มนั่งอยู่ และหนึ่งหนุ่มที่อยู่ในโต๊ะก็คือหนุ่มที่ส่งกระดาษโน๊ตมาให้เธอวันนั้น แหม วันนั้นแค่ได้กอดนิดๆหน่อยๆ อยากจะมีโอกาสได้นั่งร่วมโต๊ะกันอีกสักครั้ง

ส่วนวุ้นก็จำได้แม่น ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ในโต๊ะนั้นคือคนที่ช่วยเปลี่ยนยางรถยนต์ให้เธอในคืนนั้น ที่แท้เป็นเพื่อนสนิทของผู้ชายของรุ่นน้องนี่เอง

“ก็แล้วแต่ค่ะ ตามใจ”

พัลลภาพูดออกมาเหมือนไม่สนใจ แต่จริงๆก็แอบสนใจอยู่บ้าง พอได้ยินคำอนุญาต ส้มก็ยกมือเป็นสัญญาณให้ณัฐนันท์ที่นั่งรออยู่แล้วมาร่วมโต๊ะ รอไม่นานสี่หนุ่มก็พากันย้ายโต๊ะมานั่งรวมกับสี่สาวแท้กับหนึ่งสาวเทียมทันที โดยที่ณัฐนันท์นั่งลงข้างกับพัลลภา

“ไหนๆก็ไหนแล้วนะคะ เดี๋ยวส้มแนะนำให้รู้จักนะคะ นี่พี่แพรค่ะปีสี่ ส่วนนี่พี่วุ้นปีสองพี่รหัสส้ม และคนที่สวยที่สุดชื่อเจ้เคที่ค่ะอยู่ปีสอง”

ตี๋ที่นั่งมองวุ้นตาเยิ้ม เอ่ยแนะนำตัวขึ้นมาว่า

“พี่ชื่อตี๋ครับ หรือจะเรียกว่าตี๋หล่อก็ได้ เพราะในรุ่นมีตี๋หลายคน เลยมีคำห้อยท้ายตามลักษณะของแต่ละคนครับ พี่หล่อเลยชื่อตี๋หล่อ ส่วนอีกคนมันเล็กเลยชื่อตี๋เล็ก เอ่อหมายถึงมันตัวเล็กน่ะครับ แล้วก็มีอีกคนนะครับมันใหญ่ หมายถึงตีนเอ้ยเท้ามันใหญ่เลยชื่อตี๋ใหญ่ครับ”

ติณณภพแนะนำตัวเรียกเสียงเฮฮาจากสาวๆได้เป็นอย่างดี

“ส่วนนี่ไอ้นัทคงรู้จักมันดีอยู่แล้ว คนนี้น้องรหัสไอ้นัทชื่อเท็นครับ ส่วนนี่น้องรหัสพี่ชื่อกายครับ”

ติณณภพแนะนำเสร็จสรรพ เรื่องตลกเรียกความสนใจจากสาวๆงานถนัดของเขา

ทั้งหมดพูดคุยกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางเสียงหัวเราะ คุยกันสนุกเหมือนรู้จักกันมานานมาก

มีติณณภพกับเท็นเป็นตัวชูโรง แต่วันนี้เท็นอาจจะรับส่งมุกได้ไม่ค่อยดี เพราะมีเคที่อยู่ข้างๆ

“ที่รัก เพิร์ลดื่มไปหลายแก้วแล้วนะ เวลาเมาไวน์น่ะมันมึนหัวนะคนดี”

ณัฐนันท์กระซิบบอกคนโปรดของเขา เธออาจจะคิดว่าดื่มเพลินๆไม่เมา แต่ไวน์นี่เอาเรื่องเหมือนกัน

“เพิร์ลดื่มได้”

เธอเถียงเขา แม้จะไม่ได้ดูยินดีแต่ก็ไม่ได้ถึงกับเฉยชา พอให้ณัฐนันท์มีกำลังใจ

“อยากดื่มก็ดื่มค่ะ พี่จะดูแลเพิร์ลเอง”

ในเมื่อห้ามไม่ได้ เขาก็จะไม่ห้าม จะคอยดูแลเธออย่างดี เผื่อวันนี้จะมีคนเหงาแล้วใจอ่อน อยากตามเขาไปนอนที่ห้องบ้าง นานเกือบเดือนแล้วที่แห้งเหี่ยวอยู่คนเดียว

พัลลภายิ้มพอใจที่เขาไม่ห้าม จนผ่านไปสองชั่วโมงห้าทุ่มกว่า ทั้งหมดเลยแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน

“เพิร์ลพี่ไปส่ง”

ณัฐนันท์ดึงกระเป๋าสะพายของเธอมาถือ ควานหากุญแจรถในกระเป๋า

“ไม่ต้องค่ะ เพิร์ลขับกลับเอง”

“ไม่ดื้อสิครับ”

ณัฐนันท์ยื้อกระเป๋าในมือของเธอเอาไว้

“ไม่ได้ดื้อค่ะ แต่วันนี้เพิร์ลไม่เหงา เพิร์ลกลับเองได้ เพิร์ลจะกลับบ้าน”

เธอบอกกับเขา แววตาท่าทางดื้อดึง ณัฐนันท์ถอนหายใจ

“เพิร์ลดื่มไปหลายแก้ว เดี๋ยวมึนมันอันตราย จะกลับบ้านก็ได้ แต่พี่ขับให้นะ”

พัลลภามองหน้าเขาอย่างคนที่ไม่พอใจ

“พี่นัททำไมชอบขัดใจเพิร์ล เพิร์ลบอกเพิร์ลขับได้ไง”

เมื่อเจอหน้าตาท่าทางไม่พอใจของคนรักที่ยังไม่ยอมกลับมารัก ณัฐนันท์ก็หงอทันที รู้ตัวทันทีว่า แววกลัวเมียมาแน่ๆ แค่เธอดุแค่นี้ก็ใจฝ่อแล้ว ไม่อยากทะเลาะกับเธอเลยสักนิด

“ก็ได้ เดี๋ยวพี่ขับรถตามไปที่บ้านนะ จะได้สบายใจว่าเพิร์ลปลอดภัย”

พัลลภาพยักหน้าพอใจ

“ก็ได้ค่ะ”

เมื่อตกลงกันได้ตามนั้น สี่หนุ่มที่มารถคันเดียวกันเลยขับรถตามสาวกลับบ้าน

“มึงนี่มันคลั่งรักกว่าที่คิดอีกนะนัท”

ติณณภพเป็นคนขับรถณัฐนันท์นั่งข้างคนขับ โดยมีน้องรหัสอย่างเท็นและกายนั่งอยู่ข้างหลัง

“อืม กูรักเขา”

ณัฐนันท์บอกกับเพื่อนตรงๆ

“เฮ้อ วันหนึ่งที่พวกเราเรียนจบกันไป กูคงจะคิดถึงมึงน่าดูเลยนะ คิดถึงช่วงเวลาแบบนี้ เป็นนักศึกษานี่โคตรมีความสุขเลยมึงว่าไหม สนุกเชี่ยๆ”

อีกไม่ถึงสองเดือนก็จะเรียนจบแล้ว ถ้าต้องย้ายกลับบ้านที่โคราชคงคิดถึงเพื่อนน่าดู

“มึงก็ไม่ต้องกลับดิ อยู่ทำงานต่อกับกู กูว่าจะเปิดบริษัททำบ้านขาย เริ่มจากโครงการเล็กๆก่อน ป๊ากูมีที่แถวมออยู่แปลงหนึ่งประมาณสามไร่ กูอยากจะทำโครงการบ้านเล็กๆที่จัดรูปแบบแบบคอนโด แต่อยู่บนพื้นราบ อารมณ์เหมือนเป็นคอนโดแต่ติดดินได้ที่ดินด้วย พื้นที่ใช้สอยหลังละสักเจ็ดสิบตารางเมตร ขายนักศึกษา มึงว่าไง”

ณัฐนันท์เล่าความฝันให้เพื่อนฟัง ยังไงชีวิตของเขาคงวนเวียนแถวมอเนี่ยแหละ เพราะร้านกาแฟก็ยังต้องดูอยู่ ไหนจะคนโปรดของเขาอีก กว่าเธอจะเรียนจบ สถาปัตย์เรียนตั้งห้าปีก็ต้องอยู่เฝ้าเธอแบบนี้

“คิดดูก่อนแล้วกัน ปรึกษาที่บ้านก่อน”

ทั้งคู่ขับมาเรื่อยๆจนเกือบจะถึงปากทางเข้าบ้าน ของพัลลภา รถมอเตอร์ไซค์แต่งเครื่องเสียงดัง ขับปาดซ้ายปาดขวาปาดหน้ารถของเขาไป ติณณภพที่กำลังจะเปิดไฟเลี้ยวขวาเตรียมยูเทิร์นต้องชะลอให้ไปก่อน

“แม่งเอ้ย จะตรงไปเสือกวิ่งเลนขวา”

ติณณภพสบถออกมาอย่างหัวเสีย ถ้าเบรกไม่ทันนี่มีชนแต่รถคันหน้าที่พัลลภาขับโดนปาดหน้ากะทันหัน เกือบชนรถมอเตอร์ไซค์เข้ากลางลำ