ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 139

ณัฐนันท์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเห็นรถของเธอส่ายวนหมุนกลางถนนเพราะแรงเบรกเสียงล้อบดถนน รถสะบัดอย่างแรง ก่อนจะพุ่งลงไปในร่องเกาะกลางถนน รถตะแคงเอียงกระเท่เร่ทันที

“เพิร์ล!”

ณัฐนันท์ตะโกนดังลั่น มองภาพนั้นแล้วใจหายวูบ กลัวว่าคนรักจะเป็นอะไร ยิ่งมองเห็นรถที่ตกลงไปข้างทางใจยิ่งสั่น จินตนาการไม่ออกเลยว่าคนในรถจะเป็นยังไง

“ตี๋จอด จอด จอดเร็ว!!!”

ติณณภพที่ตกใจพอกัน เมื่อเห็นเหตุการณ์ต่อหน้าต่อตาอยากจอดแต่จอดไม่ได้เพราะมันเป็นกลางถนน แต่คนที่ใจร้อนดูท่าจะไม่อยากรอ เอื้อมมือเปิดประตูทันทีโดยที่รถยังจอดไม่สนิท

“เฮ้ยไอ้นัทใจเย็น ขอกูชิดขอบทางก่อน”

เท็นกับกายที่นอนหลับอยู่ข้างหลังรู้สึกตัวตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียง

“เกิดอะไรขึ้นพี่”

ไม่ต้องมีใครตอบ เพราะทั้งคู่รู้ทันทีที่เห็นณัฐนันท์วิ่งออกจากรถอย่างรวดเร็วไปที่เกาะกลางถนน รถของพัลลภาที่กึ่งๆว่าจะตีลังกาจอดเอียงอยู่ตรงนั้น กระโปรงหน้ายุบแบบที่โดนกระแทกหนักๆ

พอติณณภพจอดรถชิดขอบทางได้ ทั้งหมดก็วิ่งตามณัฐนันท์ไปที่เกาะกลางทันที ณัฐนันท์ใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องเข้าไปข้างใน ด้านคนขับเอียงอยู่ด้านล่างทำให้เขาเข้าไม่ถึงตัวเธอ ณัฐนันท์จวนเจียนจะสติหลุดตะโกนบอกทันทีว่า

“เรียกรถพยาบาล!!”

เขาพยายามจะเปิดประตูฝั่งคนนั่งข้าง เพราะเป็นฝั่งเดียวที่น่าจะเปิดได้

ติดล็อกแม่งเอ้ย!!

เขาอยากจะทุบกระจกแต่ไม่กล้า กลัวมันจะโดนเธอเป็นอันตราย พยายามเพ่งมองข้างใน แต่รถเธอติดฟิล์มแบบดำนอกสว่างข้างใน เขาแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย ใจจะขาดเสียให้ได้ ได้แต่เคาะกระจกเรียกเธอ

“เพิร์ล เพิร์ล เพิร์ลเป็นยังไงบ้าง ได้ยินพี่ไหม”

เงียบไม่มีเสียงตอบรับ ใจสั่นมากเมื่อไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆในรถ มองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง สั่นจนคิดอะไรไม่ออก มีสติ บอกตัวเองว่าต้องมีสติ

“นัททุบบานนี้น่าจะได้”

ติณณภพที่หยิบได้หินก้อนใหญ่ชี้ที่กระจกด้านหลัง รถคันอื่นๆเริ่มมาจอดดูเหตุการณ์ เท็น หากิ่งไม้มาขวางทางไว้ เพื่อไม่ให้รถคันอื่นมาใกล้พื้นที่ ส่วนกายโทรประสานรถพยาบาล

“มา กูทุบเอง”

ณัฐนันท์รับก้อนหินจากมือเพื่อนมาทุบกระจก บอกตัวเองว่าต้องมีสติเดี๋ยวจะช่วยเธอไม่ได้

แม้ใจจะสั่นแสนสั่นแต่ต้องบอกให้ตัวเองเข้มแข็ง กลัวมากกลัวว่าพัลลภาจะเป็นอะไรไป เมื่อทุบกระจกจนสามารถพาตัวเองเข้าไปในรถได้ ณัฐนันท์ก็เห็นว่าพัลลภาที่รัดเข็มขัดนิรภัยไว้หมดสติ ที่หัวของเธอมีเลือดไหล น่าจะหัวแตก เห็นภาพนั้นแล้วมือของเขาสั่นมากแต่ใจสั่นมากกว่า เป็นห่วงกลัวมากว่าเธอจะเป็นอะไร รู้สึกเหมือนใจจะขาด

“เพิร์ล!”

เขาพยายามจะปลุกเธอ ลุ้นอยู่นานมากเมื่อเธอไม่ขยับตัว เขาเรียกเธอซ้ำอยู่สองสามครั้ง เป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีแต่ความรู้สึกคือนานมาก นานจนเขารู้สึกเหมือนจะขาดใจ เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มขยับตัว ลืมตามามองใจก็ชื้นขึ้นมา

“พี่นัท”

เสียงเรียกชื่อเขาแผ่วเบา แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ณัฐนันท์มีกำลังใจ น้ำตาคลอตาขึ้นมาทันที ดีใจที่เธอรู้สึกตัว

“คนดีพี่มาช่วยแล้วครับ ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวพี่พาเพิร์ลออกไป”

เขาปลอบโยนเธอแล้วจูบที่ขมับหนึ่งทีเพื่อให้เธอคลายความกังวล

พัลลภาหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นาทีที่รถส่ายจนพุ่งลงข้างทางเธอกลัวมาก กลัวตัวเองจะตาย พอลืมตามาเจอณัฐนันท์เป็นคนแรกที่รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ยิ่งเห็นความห่วงใยจากเขา เธอยิ่งตื้นตัน

“นัทเป็นยังไงบ้าง”

ติณณภพที่ช่วยส่องไฟให้พอมองเห็นตะโกนถามมาอย่างเป็นห่วง