ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 139

ณัฐนันท์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเห็นรถของเธอส่ายวนหมุนกลางถนนเพราะแรงเบรกเสียงล้อบดถนน รถสะบัดอย่างแรง ก่อนจะพุ่งลงไปในร่องเกาะกลางถนน รถตะแคงเอียงกระเท่เร่ทันที

“เพิร์ล!”

ณัฐนันท์ตะโกนดังลั่น มองภาพนั้นแล้วใจหายวูบ กลัวว่าคนรักจะเป็นอะไร ยิ่งมองเห็นรถที่ตกลงไปข้างทางใจยิ่งสั่น จินตนาการไม่ออกเลยว่าคนในรถจะเป็นยังไง

“ตี๋จอด จอด จอดเร็ว!!!”

ติณณภพที่ตกใจพอกัน เมื่อเห็นเหตุการณ์ต่อหน้าต่อตาอยากจอดแต่จอดไม่ได้เพราะมันเป็นกลางถนน แต่คนที่ใจร้อนดูท่าจะไม่อยากรอ เอื้อมมือเปิดประตูทันทีโดยที่รถยังจอดไม่สนิท

“เฮ้ยไอ้นัทใจเย็น ขอกูชิดขอบทางก่อน”

เท็นกับกายที่นอนหลับอยู่ข้างหลังรู้สึกตัวตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียง

“เกิดอะไรขึ้นพี่”

ไม่ต้องมีใครตอบ เพราะทั้งคู่รู้ทันทีที่เห็นณัฐนันท์วิ่งออกจากรถอย่างรวดเร็วไปที่เกาะกลางถนน รถของพัลลภาที่กึ่งๆว่าจะตีลังกาจอดเอียงอยู่ตรงนั้น กระโปรงหน้ายุบแบบที่โดนกระแทกหนักๆ

พอติณณภพจอดรถชิดขอบทางได้ ทั้งหมดก็วิ่งตามณัฐนันท์ไปที่เกาะกลางทันที ณัฐนันท์ใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องเข้าไปข้างใน ด้านคนขับเอียงอยู่ด้านล่างทำให้เขาเข้าไม่ถึงตัวเธอ ณัฐนันท์จวนเจียนจะสติหลุดตะโกนบอกทันทีว่า

“เรียกรถพยาบาล!!”

เขาพยายามจะเปิดประตูฝั่งคนนั่งข้าง เพราะเป็นฝั่งเดียวที่น่าจะเปิดได้

ติดล็อกแม่งเอ้ย!!

เขาอยากจะทุบกระจกแต่ไม่กล้า กลัวมันจะโดนเธอเป็นอันตราย พยายามเพ่งมองข้างใน แต่รถเธอติดฟิล์มแบบดำนอกสว่างข้างใน เขาแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย ใจจะขาดเสียให้ได้ ได้แต่เคาะกระจกเรียกเธอ

“เพิร์ล เพิร์ล เพิร์ลเป็นยังไงบ้าง ได้ยินพี่ไหม”

เงียบไม่มีเสียงตอบรับ ใจสั่นมากเมื่อไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆในรถ มองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง สั่นจนคิดอะไรไม่ออก มีสติ บอกตัวเองว่าต้องมีสติ

“นัททุบบานนี้น่าจะได้”

ติณณภพที่หยิบได้หินก้อนใหญ่ชี้ที่กระจกด้านหลัง รถคันอื่นๆเริ่มมาจอดดูเหตุการณ์ เท็น หากิ่งไม้มาขวางทางไว้ เพื่อไม่ให้รถคันอื่นมาใกล้พื้นที่ ส่วนกายโทรประสานรถพยาบาล

“มา กูทุบเอง”

ณัฐนันท์รับก้อนหินจากมือเพื่อนมาทุบกระจก บอกตัวเองว่าต้องมีสติเดี๋ยวจะช่วยเธอไม่ได้

แม้ใจจะสั่นแสนสั่นแต่ต้องบอกให้ตัวเองเข้มแข็ง กลัวมากกลัวว่าพัลลภาจะเป็นอะไรไป เมื่อทุบกระจกจนสามารถพาตัวเองเข้าไปในรถได้ ณัฐนันท์ก็เห็นว่าพัลลภาที่รัดเข็มขัดนิรภัยไว้หมดสติ ที่หัวของเธอมีเลือดไหล น่าจะหัวแตก เห็นภาพนั้นแล้วมือของเขาสั่นมากแต่ใจสั่นมากกว่า เป็นห่วงกลัวมากว่าเธอจะเป็นอะไร รู้สึกเหมือนใจจะขาด

“เพิร์ล!”

เขาพยายามจะปลุกเธอ ลุ้นอยู่นานมากเมื่อเธอไม่ขยับตัว เขาเรียกเธอซ้ำอยู่สองสามครั้ง เป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีแต่ความรู้สึกคือนานมาก นานจนเขารู้สึกเหมือนจะขาดใจ เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มขยับตัว ลืมตามามองใจก็ชื้นขึ้นมา

“พี่นัท”

เสียงเรียกชื่อเขาแผ่วเบา แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ณัฐนันท์มีกำลังใจ น้ำตาคลอตาขึ้นมาทันที ดีใจที่เธอรู้สึกตัว

“คนดีพี่มาช่วยแล้วครับ ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวพี่พาเพิร์ลออกไป”

เขาปลอบโยนเธอแล้วจูบที่ขมับหนึ่งทีเพื่อให้เธอคลายความกังวล

พัลลภาหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นาทีที่รถส่ายจนพุ่งลงข้างทางเธอกลัวมาก กลัวตัวเองจะตาย พอลืมตามาเจอณัฐนันท์เป็นคนแรกที่รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ยิ่งเห็นความห่วงใยจากเขา เธอยิ่งตื้นตัน

“นัทเป็นยังไงบ้าง”

ติณณภพที่ช่วยส่องไฟให้พอมองเห็นตะโกนถามมาอย่างเป็นห่วง

“เพิร์ลรู้สึกตัวดี เดี๋ยวหาทางพาน้องออกไป”

“นัท มึงปลดล็อกประตูข้างคนขับได้ไหม”

ณัฐนันท์เอื้อมมือไปปลดล็อก ประตูล็อกทำงานได้ปกติ

“โอเคได้มึง”

ณัฐนันท์มองสำรวจคนรักว่าเธอมีบาดเจ็บที่อื่นอีกไหม มีตรงไหนหักหรือเปล่า จะได้มั่นใจว่าจะสามารถพาเธอออกไปได้โดยไม่บาดเจ็บเพิ่ม

”เพิร์ลเจ็บตรงไหนไหม เดี๋ยวพี่ปลดเข็มขัดออกให้นะ เพิร์ลกอดคอพี่ไว้เดี๋ยวพี่พาออกไป”

พัลลภาพยักหน้าแม้จะรู้สึกมึนและตกใจแต่ก็อุ่นใจที่เขาอยู่ตรงนี้

“โอเค ปลดเข็มขัดออกแล้วค่อยส่งน้องออกมา กายบอกรถพยาบาลกำลังมา มึงดูให้ดีก่อนว่าน้องไม่มีส่วนไหนแตกหัก”

ติณณภพกำชับมาอีกทีแล้วดึงประตูออก

“มีหัวแตก แต่ไม่มีตรงไหนหัก”

ณัฐนันท์ตะโกนกลับไป

“มาตรงนี้มึง ส่งน้องออกมา”

ติณณภพที่อยู่แถวนั้นหลังจากประเมินแล้วว่ารถไม่น่าจะขยับไปมากกว่านี้ เขาก็ยื่นมือไปรับพัลลภาให้ปีนออกมาจากรถ

โดยมีณัฐนันท์ช่วยดันอยู่ข้างล่าง เมื่อคนเจ็บออกมาจากรถได้แล้ว ก็มานั่งหอบหายใจอยู่ข้างรถ ณัฐนันท์คว้ากระเป๋าสะพายของเธอออกมาแล้วก็ปีนตามออกมา พอดีกับที่รถพยาบาลมาถึง

“คนดีไปโรงพยาบาลกันนะ จะได้ให้หมอเช็กอย่างละเอียด”

ณัฐนันท์มองสำรวจเธออีกครั้ง แล้วประคองเธอออกไปขึ้นรถพยาบาล โล่งใจที่เธอไม่เป็นอะไร

“ตี๋มึงกลับก่อนก็ได้ คืนนี้กูจะอยู่เฝ้าเพิร์ล พรุ่งนี้วานแวะไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องกูให้ที”

ณัฐนันท์ยื่นคีย์การ์ดห้องให้ติณณภพ

“เออ ส่งข่าวด้วยนะว่าน้องเป็นยังไงบ้าง”

ณัฐนันท์พยักหน้าแล้วหันไปขอบคุณน้องรหัสของตนกับของเพื่อน

“เท็น กายขอบใจมากนะ กลับไปพักเถอะ”

เขาตบไหล่น้องรหัสเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถตามพัลลภาไป

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลพัลลภาก็ได้รับการเช็กอย่างละเอียดตามที่ณัฐนันท์ร้องขอ เอกซเรย์ทุกส่วนจนมั่นใจว่าไม่มีส่วนไหนแตกหรือหัก เกือบสามชั่วโมงกว่าคนเจ็บจะได้เคลื่อนย้ายไปยังห้องพักฟื้น เมื่อมาอยู่ในห้องกันสองต่อสอง พัลลภาในชุดคนไข้ก็มองมายังหน้าหมองคล้ำของคนที่แทบจะไม่ได้พักอย่างเห็นใจ

“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่นัทต้องลำบาก”

ณัฐนันท์ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง จับมือเธอเอาไว้

“ลำบากอะไรกันล่ะ พี่เต็มใจ แต่เพิร์ลเรื่องขับรถตอนดื่ม วันหลังไม่ดื้อกับพี่ได้ไหม รู้ไหมว่าตอนที่รถเพิร์ลพุ่งลงไปข้างทาง พี่เหมือนคนใจจะขาด กลัวมาก กลัวว่าเพิร์ลจะเป็นอะไรไป”

ในแววตาของณัฐนันท์เขาเหมือนคนที่ใจจะขาดจริงๆ พัลลภามองตาเขาแล้วยอมพยักหน้าอย่างคนที่สำนึกผิด

“ค่ะ วันหลังเพิร์ลจะไม่ดื้อแล้ว”

ณัฐนันท์ยิ้มออกมากดจูบลงบนหน้าผากมน

“นอนเถอะนะคนดี พี่จะเฝ้าเพิร์ลเอง”