ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 140

พัลลภาดึงมือของเขาไว้แล้วขยับตัว

“จะตีสามแล้ว พี่นัทนอนด้วยกันสิคะ”

เธอขยับที่ว่างข้างเธอให้

“จะให้พี่เบียดคนป่วยจริงๆเหรอ”

พัลลภาพยักหน้า

“เพิร์ลกลัว”

เธอบอกเขาแบบนั้นแล้วหลบตา อายแสนอายเขินแสนเขินที่ทำเป็นไม่สนใจอยู่เป็นเดือน นับตั้งแต่มีความสัมพันธ์กันครั้งนั้น แต่จริงๆแล้วเธอสอดส่ายสายตาหาเขาอยู่เสมอ

คืนนั้นเธอก็มีความสุขมาก จำได้ทุกอย่าง ตอนเช้าก็เขินๆที่ตื่นมาในอ้อมกอดของเขา แต่ด้วยความที่ทิฐิและเจ็บกับสิ่งที่เขาเคยทำ มันทำให้เธอไม่อยากจะกลับไป และอยากจะเอาคืนให้หนัก

แต่เหตุการณ์ในคืนนี้มันทำให้ใจของเธอมันอ่อน อ่อนไปกับความห่วงใยของเขา นาทีที่เธอขับรถลงข้างทางเธอกลัวมาก กลัวจนทุกอย่างมันตัดวูบ รู้สึกตัวอีกทีคือได้ยินเสียงของเขา แรกๆมันเหมือนกับว่ากำลังฝัน แต่พอเห็นสายตาท่าทางที่แสดงความห่วงใยของเขา เธอกลับรู้สึกอุ่นวาบที่ใจ

นาทีที่เธอตกอยู่ในอันตรายเธอรู้ตัวดีว่า เธอยังต้องการมีเขาอยู่ในชีวิต

ณัฐนันท์ออกมายืนรอพ่อกับแม่ของพัลลภาที่หน้าตึก เมื่อคืนตอนเธอเข้าไปเช็กร่างกายอยู่ในห้องฉุกเฉิน เขาหาหมายเลขโทรศัพท์ของพ่อแม่เธอจากโทรศัพท์ของเธอ แล้วรีบโทรไปบอกท่านทั้งสอง พ่อแม่ของเธอดูตกใจมาก แต่เขาก็ยืนยันว่าเธอปลอดภัยดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หมอเช็กอย่างละเอียดแล้วว่าไม่มีบาดเจ็บตรงไหนนอกจากหัวแตก

“สวัสดีครับคุณ...อา”

ณัฐนันท์ยกมือไหว้ชายวัยกลางคนตัวสูงหน้าตาดีและมีเค้าหน้าหลายส่วนคล้ายพัลลภา และผู้หญิงอีกคนที่ท่าทางคล้ายพัลลภามากและยังสาวอยู่เลย เขาเลือกที่จะเรียกท่านทั้งสองว่าคุณอา แม้จะอยากจะเรียกคุณพ่อคุณแม่ แต่ก็เกรงว่าท่านจะตกใจ

“สวัสดี คุณนัทใช่ไหม”

พ่อของพัลลภายิ้มให้แล้วเอ่ยทักทายเขา

“ใช่ครับ เรียกผมว่านัทเฉยๆก็ได้ครับ”

“ขอบคุณมากเลยนะที่โทรไปแจ้งข่าว เห็นตำรวจบอกว่า คุณเป็นคนเข้าไปช่วยเพิร์ลออกมาจากรถด้วยใช่ไหม”

ณัฐนันท์พยักหน้า

“ใช่ครับ พอดีผมขับรถตามน้องอยู่ คือเมื่อคืนพวกเราไปกินข้าวกันที่ร้านอาหาร มีผมกับเพื่อนๆแล้วก็พี่ที่คณะเพิร์ลครับ ไปกันหลายคน จริงๆผมอาสาขับรถให้น้อง แต่เพิร์ลบอกว่าขับเองได้ผมกับเพื่อนเลยขับรถตามไปส่งที่บ้าน พอดีรถมอเตอร์ไซค์ขับปาดหน้ากะทันหันครับ ผมเห็นเหตุการณ์เลยลงไปช่วย”

ณัฐนันท์พยายามพูดกลางๆไม่ลงรายละเอียดมากนักเพราะไม่รู้ว่าพัลลภาเล่าเรื่องของเขาให้พ่อกับแม่ฟังบ้างหรือเปล่า กลัวเธอจะถูกดุ

“ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะนัท ถ้าไม่ได้นัทน้องเพิร์ลคงแย่ แล้วนี่น้องเพิร์ลอยู่ห้องไหน”

มารดาของพัลลภาเอ่ยถามเขา

“ทางนี้ครับ เดี๋ยวผมพาไป น้องนอนหลับอยู่ครับ หมอให้ยาแก้ปวด อยากให้พัก”

ณัฐนันท์เดินนำพ่อแม่ของคนรักไปจนถึงห้องพัก เมื่อคุณพัลลภสำรวจลูกสาวที่นอนหลับสนิทอยู่ ดูจนแน่ใจว่าไม่มีร่องรอยการบาดเจ็บที่ไหนอีกนอกจากที่หัวก็คลายใจลง

วิภาดาลูบหัวลูกแล้วน้ำตาซึมด้วยความสงสาร

“นัทเป็นนักศึกษาอยู่ใช่ไหม เรียนคณะเดียวกันกับน้องเพิร์ลอยู่แล้วหรือเปล่า”

พัลลภชวนคุย

“ผมเรียนวิศวะโยธาปีสี่แล้วครับ ผมรู้จักกับน้องอยู่แล้ว พอดีผมดูแลร้านเค้กของพี่สาวอยู่ในมอ เพิร์ลเขาชอบไปซื้อเค้กที่ร้านเลยรู้จักกันครับ”

เขาเลือกตอบกลางๆ พัลลภมองอย่างค้นคว้า

“อ้อ อย่างนั้นนั่นเอง เรียนวิศวะโยธาด้วยเน้นทางด้านไหนล่ะ”

โยธามีตั้งหลายอย่าง ตัวเขาเองก็จบโยธามา

“ก่อสร้างและการจัดการครับ ตั้งใจอยากจะทำบ้านขาย”

พัลลภมองอย่างสนใจ

“อาก็เรียนจบมาทางด้านนี้ ตัวเพชรพี่ชายของเพิร์ลเองเขาก็เรียนบริหารอสังหาริมทรัพย์ บ้านที่ชลบุรีเราทำโครงการของเราอยู่ รู้จักเพชรไหม”

พัลลภลอบสังเกตชายหนุ่มหน้าตาท่าทางดีที่อยู่ตรงหน้า สายตาที่มองไปยังลูกสาวของเขาที่นอนหลับอยู่นั้น ดูมีความห่วงหาอาทรมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา ไม่เคยได้ยินว่าลูกสาวมีแฟนหรือคบใคร เวลาว่างดูแต่ซีรีส์ตามประสาเด็กวัยรุ่น เคยกระเซ้าถามลูกว่ามีแฟนหรือมีคนมาจีบไหม ลูกสาวก็ตอบแต่ว่า ไม่อยากมี จะอยู่ให้พ่อเลี้ยงไปนานๆ แต่ท่าทางไอ้หนุ่มนี่ ดูท่าจะไม่ใช่แค่รุ่นพี่ธรรมดา

“เคยได้ยินเพิร์ลพูดถึงบ้างครับแต่ไม่เคยเจอ พอดีเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน”

พัลลภมองสบตาของรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยของลูกอย่างค้นคว้า

“มาจีบน้องเพิร์ลเหรอ”

“พี่พอล”

วิภาดาปรามสามีที่ถามตรงประเด็นเกินไป

“ก็อยากรู้ ก็ต้องถามไหมล่ะวิ จะได้รู้ว่านัทเขาเข้ามาสมัครเป็นลูกเขยเราหรือเปล่า”

พัลลภหันไปยิ้มให้ภรรยา คนนี้ก็คบมาตั้งแต่สาวเจ้ายังอยู่มอสี่อยู่เลย ตอนนั้นเขาเรียนมหาวิทยาลัยปีสองจีบเด็กมอสี่ คบกันจนแต่งงานมีลูกสองคนแล้ว

ณัฐนันท์มองพ่อแม่ของคนรักแล้วยิ้มเขินๆ

“ก็อยากจีบอยู่ครับ แต่น้องยังไม่ยอมรับรัก”

พัลลภหัวเราะชอบใจ

“มานี่มามานั่งตรงนี้ เดี๋ยวจะบอกให้ว่าน้องเพิร์ลเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร จะได้เอาใจเขาถูก”

พัลลภเรียกคนที่มาสมัครเป็นลูกเขยมานั่งคุย แล้วสาธยายนิสัยและความชอบของลูกสาวให้ฟัง

“ลูกคนนี้เอาแต่ใจหน่อยนะ ขี้งอนเป็นที่หนึ่ง แต่งอนไม่นานหรอกแป๊บเดียวก็หาย แต่อย่าทำให้โกรธถ้าโกรธแล้วไม่พูดด้วยเลย เขาเป็นคนชอบเอาใจ พูดเพราะขี้อ้อน อ้อนทีนะ ผู้ชาย ในบ้านยอมทั้งนั้น เจ้าเพชรนี่เห็นน้องงอนไม่ค่อยได้ น้องไม่พูดด้วยทีไร เพชรนอนไม่หลับทุกที รักน้องสาวมาก”

พัลลภพูดเรื่องพัลลภาด้วยรอยยิ้มและแววตาที่บอกให้รู้ว่ารักมาก

ณัฐนันท์มองใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มนั้นแล้วคิดถึงที่พัลลภาเคยบอกว่า เธอคือลูกสาวคนโปรดของพ่อ คือน้องสาวคนโปรดของพี่ชาย และเธอก็ยังเป็นคนโปรดของเขาด้วย

สิ่งที่บิดาของพัลลภาบอกทำให้ใจของเขาอ่อนยวบ พ่อของเธอดูรักเธอมาก ก็ต้องอยู่แล้วสินะ ลูกสาวทั้งคนน่ารักด้วย ณัฐนันท์บอกกับตัวเองว่าเขาควรจะรักษาหัวใจของบ้านนี้ให้ดี

“ว่าแต่เพชร พี่พอลก็เหมือนกันนั่นแหละ น้องเพิร์ลอ้อนทีไร อะไรก็ได้หมด”

พัลลภหัวเราะเสียงดัง

“ก็ว่าจะไม่ยอมนะ แต่พอน้องเพิร์ลอ้อนทีไรมันไม่ไหว เคยเจอน้องเพิร์ลอ้อนไหมล่ะนัท”

ณัฐนันท์ยิ้มออกมา หัวใจหวามไหว เมื่อนึกถึงตอนที่เธออ้อน เขาเข้าใจพ่อของเธอดี พัลลภาอ้อนได้น่ารักที่สุดดูอย่างเมื่อคืนสิ อ้อนให้เขาขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย จนเขาต้องนอนเบียดคนป่วยอยู่แบบนั้น

“อยากให้อ้อนดูเหมือนกันครับ”