ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 25

พัลลภาขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีนัก เธอจำแววตาที่เดาอารมณ์ไม่ออกของเขาได้ มันดูว่างเปล่าจนเธอใจหาย เธอจำแววตานั้นได้ดีพอๆกับสัมผัสของเขา

เขาจะโกรธเธอหรือเปล่า ที่เธอทำแบบนี้

พัลลภาถอนหายใจอยู่แบบนั้น กังวลมากว่าเขาจะโกรธ เมื่อทนความอึดอัดต่อไปไม่ไหว เธอเลยเข้าแอพลิเคชั่นไลน์แล้วส่งข้อความหาเขา

Pearl : พี่นัทคะ ไปถึงร้านหรือยังคะ

เมื่อส่งไปแล้วก็นั่งมองโทรศัพท์อยู่แบบนั้น ไม่มีวี่แววว่าเขาจะเปิดอ่าน ผ่านไปห้านาที สิบนาที ยี่สิบนาที ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะอ่านข้อความ

Pearl : พี่นัทโกรธเพิร์ลหรือเปล่าคะ

เงียบไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับมา พัลลภาคิดมากจนอยากจะร้องไห้ เมื่อเช้าใจของเธอยังพองฟูอยู่เลย แต่มาตอนนี้มันห่อเหี่ยวไปหมด อยากจะร้องไห้ออกมา

เขาต้องโกรธเธอแน่ๆ

เมื่อไม่รู้จะทำยังไง เธอเลยโทรหาเพื่อน รอไม่นานปลายสายก็รับสายของเธอ เสียงของสุธาสินีดูแจ่มใสมาก

“ฮัลโหลเป็นยังไงบ้างแก รออยู่อยากโทรหาก็ไม่กล้า กลัวว่ายังไม่แยกกับพี่เขา พี่เขาขอแกเป็นแฟนหรือยัง เป็นยังไงบ้างเล่ามาให้หมดนะ เล่ามาเล่ามา”

สุธาสินีร่ายยาวน้ำเสียงร่าเริงมาตามสาย ลุ้นไปกับเพื่อนด้วย

“ส้ม”

พัลลภาเบะปากเตรียมร้องไห้ทำไมต้องอ่อนไหวขนาดนี้ด้วย เธอไม่เข้าใจตัวเอง

“เป็นไรแก ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้น”

สุธาสินีตกใจที่เพื่อนทำเสียงเหมือนจะร้องไห้

“พี่นัทเขาต้องโกรธฉันแน่ๆเลย”

พัลลภาเสียงเครือแบบคนที่พร้อมจะร้องไห้ ออกมาจริงๆ

“เฮ้ย โกรธเรื่องอะไร”

เมื่อเช้าตอนเพื่อนถ่ายรูปที่นั่งม้วนผมเองส่งมาให้ดูเพื่อนยังดีดีอยู่เลย ออกไปเดทกับผู้ชายแป๊บเดียวทำไมเป็นแบบนี้

“ก็ ก็”

พัลลภาไม่แน่ใจว่าจะพูดออกไปดีไหม ทั้งอยากปรึกษาอยากจะเล่าให้เพื่อนฟัง ทั้งอายเพื่อนไม่กล้าเล่า ความรู้สึกสับสนวุ่นวายตีกันไปหมด

“ก็อะไรแก เล่ามา”