ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 40

“เพิร์ลก็ส่วนเพิร์ลดิ ปริมก็ส่วนปริม”

ติณณภพงงกว่าเดิมอีกเมื่อได้คำตอบ

“เอ้าไอ้นี่ เพิร์ลไม่เหมือนสาวๆที่มึงเจอตามร้านเหล้านะมึง เขาไม่ได้คิดว่าแค่สนุกกับมึงเฉยๆแน่ๆ น้องเขาเป็นเด็กดี”

ณัฐนันท์หันมามองเพื่อน

“แล้วไงกูก็ไม่ได้หลอกอะไรเขานี่ มันอยู่ในช่วงทำความรู้จักกัน ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกันเลย กูไม่ได้ทำผิด ส่วนปริมเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เขาไม่ได้สนใจว่ากูจะไปมีใครที่ไหน ปริมเขาโอเค”

“ไอ้นัท เอาดีดีนะมึง กูสงสารน้องเพิร์ล ถ้ามึงไม่คิดจะจริงจังกับเขา มึงก็ปล่อยเขาไปเถอะ ถ้าคิดจะคบแก้เบื่อ มีคนอยากจะแก้เบื่อให้มึงเยอะ แต่กับเพิร์ลกูว่าเขาเป็นเด็กดีว่ะ”

สงสารถ้าคิดจะเล่นๆ ให้น้องเพิร์ลคนโปรดไปเจอคนดีดี ดีกว่า

“เอาเป็นว่า ถ้ากูรู้สึกว่าเพิร์ลเขาคือคนที่ใช่จริงๆ กูจะหยุดโอเค๊ แต่ตอนนี้เพิ่งรู้จักกับเขา คุยกันยังไม่ถึงสองเดือนเลยมึง รสนิยมด้านอื่นก็ยังไม่รู้ว่าจะเข้ากันได้ไหม ของแบบนี้มันต้องลองก่อน”

เขาเป็นผู้ชายที่มีความต้องการทางเพศสูงมาก ถ้าจะมีแฟนแล้วเรื่องอย่างว่ามันเข้ากันไม่ได้ ความสัมพันธ์มันไปยากแน่ๆ

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะมีแฟนเร็วๆนี้ด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าไม่พร้อมที่จะหยุด ยังอยากจะใช้ชีวิตอิสระเสรีแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อน อายุเพิ่งจะยี่สิบสองเอง ไม่รู้จะรีบไปทำไม อยากใช้ชีวิตหนุ่มโสดให้มันคุ้มๆ แต่เขารู้ดีพอๆกับที่ติณณภพรู้ว่าพัลลภาไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดจะมีความสัมพันธ์เล่นๆแบบฉาบฉวย

เพราะอย่างนี้ไงถึงต้องเทสไดร์ฟก่อน ว่าไปกันได้ไหม อย่างน้อยเขาก็เปิดโอกาสให้ตัวเองและเธอได้ศึกษากันก่อน ถ้าหลายๆอย่างไปด้วยกันได้ เขาอาจจะลองให้สถานะแฟนกับเธอดูก็ได้ นี่ก็พิเศษที่สุดแล้วนะ พิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยมีสัมพันธ์ด้วย

“แล้วไงวะ ถ้าลองแล้วไม่ดีมึงจะทิ้งเขาเหรอ”

ติณณภพถามอย่างหวั่นใจ ณัฐนันท์เปลี่ยนผู้หญิงยังกับเปลี่ยนถุงเท้า สงสารน้องเพิร์ลล่วงหน้าได้ไหม

“มึง ถ้ามันไม่ได้จะฝืนทำไม มึงอย่าโลกสวย ทุกๆความสัมพันธ์มันก็แบบนี้ทั้งนั้นไหมวะ ชีวิตมันยังมีอะไรให้ออกไปเรียนรู้อีกตั้งเยอะ ต่อให้ผู้ชายที่คบกับเขาไม่ใช่กู แล้วสุดท้ายเข้ากันไม่ได้ ก็ต้องเลิกทั้งนั้น ไม่เห็นจะแปลก กูก็ว่านี่ก็พิเศษกว่าทุกคนแล้วนะ กูไม่เคยมานั่งคุยกับผู้หญิงทีละเป็นชั่วโมงเหมือนเพิร์ลเลยสักคน กับปริมก็แค่คุยสั้นๆแล้วก็ไปหา หรือผู้หญิงคนอื่นก็เจอกันบนเตียงอย่างเดียว นี่เพิร์ลคือคนแรกตั้งแต่กูเรียนมหาลัยนะมึง ที่กูพาไปกินข้าวดูหนัง นี่เขาพิเศษมากๆแล้วนะ“

เขาว่าเขาไม่ได้เลวนะ อยู่กับความเป็นจริงมากๆ แต่ไอ้ตี๋แม่งโลกสวยเกินไป คนเรามันก็ต้องเรียนรู้กันไหม สมมุติจะแต่งงานตอนอายุสามสิบ อีกตั้งแปดปี กว่าจะได้แต่ง ชีวิตต้องมาทนเพราะได้ผู้หญิงบริสุทธิ์เป็นแฟนหรือไง เข้ากันไม่ได้ก็ต้องฝืนเหรอ ไม่เอาล่ะ ไม่ใช่ทาง

“ถ้ามึงเทสแล้วไปกันได้ มึงจะตัดพี่ปริมหรือผู้หญิงคนอื่นออกไปไหม”