ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 73

ณัฐนันท์เดินออกมาจากห้องน้ำ คนบนเตียงนอนหลับไปแล้วท่าทางของเธอดูอ่อนเพลีย เขามองหากางเกงที่ถอดทิ้งเอาไว้ แล้วหยิบมาสวม เก็บเศษซากถุงยางอนามัยไปทิ้งถังขยะ แล้วเอนตัวลงนอนข้างร่างบอบบางที่หลับสนิท

ณัฐนันท์นอนมองเพดาน ครุ่นคิดถึงความรู้สึกที่มีต่อสาวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ ว่ารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่

ก็ชอบนะ ชอบมาก เธอดูสวย สดใส น่ารัก แต่ผู้ชายจะหยุดเพราะแค่ความสวย น่ารัก สดใส จริงๆเหรอวะ

มันไม่มากพอที่จะทำให้เขาหยุดหรอก แต่ก็รู้ตัวดีว่าเธอชอบเขามาก ไม่สิเธอบอกว่ารัก แต่สำหรับเขานั้น ความรู้สึกที่มีในตอนนี้ยังห่างกับคำว่ารักมาก

เขาไม่เคยรักใคร เลยไม่แน่ใจว่ารักแล้วต้องเป็นยังไง ถ้านิยามคำว่ารักว่าคือการที่อยากนอนกับผู้หญิงคนเดิมซ้ำๆไปตลอดชีวิต ความรู้สึกในตอนนี้ยังห่างไกลจากคำว่ารักมาก

เขายังไม่พร้อมที่จะหยุด

แต่สันดานผู้ชายตอนที่อยากได้ ให้พูดอะไรก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ ในนาทีนั้นใครมันจะตอบว่าไม่รักวะ เขาคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ผู้หญิงบอกรัก แล้วถามว่ารักเธอไหม จะเสียบอยู่แล้วถ้าตอบว่าไม่รักนอกจากจะใจร้ายแล้ว ยังจะอดด้วย แน่นอนแค่คำพูดหวานๆเขาพูดให้ได้อยู่แล้ว

เอายังไงหลังจากนี้ดี ถ้าชิ่งเลยคงดูเลวมาก อีกอย่างเธอรักเขา เขาไม่ควรเล่นกับความรู้สึกของเธอ จริงๆเธอก็น่ารักแหละคงต้องเรียนรู้กันไปว่าเรื่องอื่นๆจะเข้ากันได้ไหม แต่เรื่องเซ็กส์ คงต้องปรับกันเยอะหน่อย เพราะดูระดับความต้องการและความร้อนแรงของเขาและเธอแล้ว น่าจะห่างกันเยอะพอสมควร เขามันคนความต้องการเยอะด้วย

ณัฐนันท์หันมามองเธออีกครั้ง เขาช่วยดึงผ้าห่มมาคลุมให้ถึงอก พาดมือไปทับผ้าห่มเอาไว้ มองคนที่หลับตาพริ้มแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาน่าจะจัดหนักเกินไป ครั้งแรกของเธอด้วย

เฮ้อ! ถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัดและไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ช่างแม่งความรู้สึกตอนนี้เถอะ ขี้เกียจคิด เขาหอมเบาๆที่ข้างแก้มเนียน แล้วข่มตานอน

แสงสว่างยามเช้าที่รอดผ่านเข้ามา ทำให้ณัฐนันท์รู้สึกตัวตื่น เขาหยิบโทรศัพท์ที่วางข้างเตียงมาดูเวลา แปดโมงครึ่ง หันมามองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ หน้าของเธอดูซีดๆ ปากแดงก่ำ เขาเอื้อมมือไปแตะตัวเธอ ตัวร้อน! เชี่ยแล้วไหมล่ะ เขาลุกขึ้นนั่ง แล้ววัดอุณหภูมิอีกที ตัวร้อนจริงๆด้วย

“เพิร์ล เพิร์ล”

เขาปลุกเธอ พัลลภาขยับร่างกายเล็กน้อย แล้วลืมตามามองเขา

“พี่นัท”

เสียงของเธอแหบพร่า

“เพิร์ลตัวร้อน ไม่สบายใช่ไหม”

“เพิร์ลรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมดเลยค่ะ”

ระบมไปทั้งตัวเหมือนออกกำลังกายมาหนักๆ เจ็บที่ความเป็นหญิง

“เพิร์ลมีไข้ด้วย เดี๋ยวพี่ออกไปหายากับข้าวเช้ามาให้กิน เพิร์ลลุกไหวไหมมาล็อกประตูหน่อย”

ณัฐนันท์ลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อมาสวม พัลลภาหลับตาลง เธอเหนื่อยไม่อยากขยับตัว

“เพิร์ลไม่หิว”

ณัฐนันท์หันมามองคนที่บอกว่าไม่หิว แล้วนอนต่อ

“เพิร์ลไม่ดื้อนะเพิร์ลมีไข้ คนดีมาล็อกห้องก่อนนะครับ เดี๋ยวใครเข้ามา พี่จะไปหายามาให้กิน ตอนเช้ากินข้าวต้มก่อนก็ได้ จะได้กินยา”

เขาเดินมาที่เตียงประคองเธอขึ้น รีสอร์ทที่นี่ดันให้คีย์การ์ดมาอันเดียวซึ่งเสียบอยู่ที่ประตูถ้าดึงออกไฟจะดับ เขาอยากให้เธอลงกลอนประตูด้วยจะได้ปลอดภัย พัลลภาอยากจะงอแงเธออยากนอน แต่ก็ทนเสียงรบเร้าของเขาไม่ไหว

“ก็ได้ค่ะ”

เธอลุกจากเตียง มีเขาช่วยพยุง

“โอ๊ย”

ยังไม่ทันจะได้เดินเธอก็ทรุดนั่งลงที่เตียง

“เพิร์ลไม่ไหวเหรอ”

เขาถามอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้

“เพิร์ล..เจ็บตรงนั้น”

ณัฐนันท์พอจะรู้ว่าเธอหมายถึงตรงไหน