ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 90

พัลลภาหลบมาโทรศัพท์หาณัฐนันท์ในเวลาเที่ยง รอสายอยู่ไม่นานเขาก็รับสาย

“ครับ... ไม่ พี่แทนลูกค้าจะเอาแม็กสิบเจ็ด”

ครับคำแรกคือคุยกับเธอ หลังคำว่าครับคือคุยกับพนักงานที่โชว์รูม เธอชินแล้วสามวันที่ผ่านมาเธอโทรหาเขาช่วงกลางวันก็เป็นแบบนี้ทุกที บางวันเขาเปลี่ยนยางให้ลูกค้าเองก็มี

“ขอโทษทีเพิร์ลว่าไง”

พัลลภาอยากจะถอนหายใจออกมา โทรหาแฟนต้องมีธุระด้วย เธอไม่รู้จริงๆว่าสถานะตอนนี้ของเธอกับเขาคืออะไรกันแน่ ตั้งแต่แรกรู้จักกันมีแค่เธอที่โทรหาเขายังไงก็ยังเป็นอยู่แบบนั้นไม่เคยเปลี่ยน

“พี่นัทยุ่งเหรอคะ”

เธอถามเสียงอ่อย อยากคุยกับเขานานๆให้หายคิดถึง อยากนัดเจอ อยากพูดคุย แต่ก็ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับเธอ

“นิดหน่อยครับ ช่วงเที่ยงพนักงานครึ่งหนึ่งพัก ลูกค้ามาตลอดเลยยุ่งนิดนึง เพิร์ลมีอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวค่อยคุยได้ไหมคนดี”

ตอนนี้เสียงเปลี่ยนยาง เสียงพนักงานตะโกนสั่งงานกัน หรือแม้แต่เสียงล้างรถอะไรต่ออะไรเยอะแยะไปหมด รถก็เข้ามาเป็นระยะ เขาต้องออกมารับรถลูกค้าแทนพนักงานที่ไปทานข้าวเที่ยง ยุ่งมาก

พัลลภาอยากจะงอแง แต่ก็ไม่กล้า เลยได้แต่พูดเสียงเอื่อยๆไปว่า

“เพิร์ลคิดถึงพี่นัท เราไม่ได้เจอกันมาสามวันแล้ว โทรหาพี่นัทก็ไม่ค่อยว่างคุย พรุ่งนี้พี่เพชรชวนเพิร์ลกลับบ้านน่าจะกลับสามวัน เพิร์ลเลยโทรหาพี่นัทเผื่อเราจะได้เจอกันบ้าง”

น้ำเสียงเศร้าๆของคนที่โทรมาทำให้ณัฐนันท์อดจะเห็นใจไม่ได้ เขาเป็นคนที่ไม่ต้องคิดถึงใครเพราะไม่เคยมีใครให้คิดถึง ไม่เคยคบใครเป็นแฟน อยู่คนเดียวมาตลอด เหงาเบื่อ ก็ไปกินเหล้ากับเพื่อน เวลามีความต้องการตามประสาผู้ชายก็มีผู้หญิงพร้อมจะเข้าหา นอนด้วยกันเสร็จก็แยกย้าย คนไหนเด็ดหน่อยก็อาจจะมีซ้ำกันบ้างแต่ไม่เคยสานสัมพันธ์ คนที่นานที่สุดก็พริมา แต่เธอก็ไม่เคยเรียกร้องเวลาจากเขา เขาเลยไม่เคยต้องดูแลใคร พอมาเป็นพัลลภามันคือความสัมพันธ์ที่แตกต่าง เลยทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน

“วันนี้กินข้าวเย็นกันไหมครับ เจอกันที่เดอะมูนได้หรือเปล่า ไปหาอะไรกินกัน พี่ต้องแวะไปดูสาขานั้นพอดี”

พัลลภายิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำชวน เธอคิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว

“ได้ค่ะ กี่โมงดีคะ”

น้ำเสียงร่าเริงที่ดังมาตามสายทำให้ณัฐนันท์ยิ้มออกมา นึกหน้าของเธอออกเลยว่าจะยิ้มกว้างขนาดไหน

“หกโมงเย็นครับผม”

เขาบอกเวลาที่ตนเองสะดวก

“โอเคค่ะ เจอกันนะคะ”

อีกหกชั่วโมงเธอจะได้เจอเขาแล้ว พัลลภาเดินยิ้มหน้าบานลงมาจากชั้นสองของบ้าน พัชระมองน้องสาวงงๆ นี่มันช่วงวันนั้นของเดือนหรือเปล่า ทำไมน้องสาวของเขาถึงได้อารมณ์แปรปรวนนัก

“เพิร์ลมากินข้าวมา”

แม่บ้านยกราดหน้าหมี่กรอบมาวางลงที่โต๊ะ

“ค่ะ”

พัลลภานั่งลงตรงข้ามพี่ชาย

“พี่เพชรคะตอนเย็นเพิร์ลจะไปห้างนะคะ ว่าจะไปซื้อของหน่อย”

พัลลภาบอกกับพี่ชายก่อนจะปรุงราดหน้าในชาม

“ให้พี่ไปด้วยได้ไหม อยากไปซื้อของพอดี”

พัลลภาเงยหน้ามามองพี่ชายอย่างตกใจ

“ไม่ได้ค่ะ เพิร์ลจะไปกับเพื่อน คือจะไปซื้อชุดชั้นในแล้วก็ของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงน่ะค่ะ”

เธอพยายามสบตาพี่ชายที่มองมาอย่างจับผิด