ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 93

เสียงครวญครางของเธอที่เรียกชื่อเขายิ่งทำให้อารมณ์พุ่งสูง จนเขาต้องขยับสะโพกกระแทกสวนกลับเท่าที่จะทำได้ พัลลภากรี๊ดลั่น กอดเขาไว้แน่น อวัยวะด้านล่างบีบรัดรุนแรง น้ำรักไหลเยิ้ม ณัฐนันท์สุดจะกลั้นกระแทกสวนหนักๆจนเสร็จตามเธอไป หอบหายใจสะท้านกอดเธอเอาไว้แน่นพอกัน

“เพิร์ลน้ำเยอะมากเลย เสียวมากเลยเหรอคะ”

เขาจูบไซ้ซอกคอของเธอ ไล้เลียเหงื่อของเธออย่างไม่รังเกียจ รับรู้ถึงการตอดรัดหนักหน่วง รีดเค้นทุกหยาดหยดของเขา นี่ถ้าไม่สวมเครื่องป้องกันมีหวังไหลเลอะเปรอะเปื้อนแน่ๆ

“อื้อ ค่ะ”

นาทีนี้สมองเบาโล่งไปหมด เธอยังหอบหายใจสะท้าน

“เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าต้องออกกำลังกายแบบคาดิโอร่วมด้วย แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว”

เขาบีบก้นเธอเบาๆอย่างมันเขี้ยวคนที่กำลังหอบหายใจ เพราะความเหนื่อย

“คราวนี้พี่นัทจะว่าเพิร์ลไม่ได้แล้วนะ เพิร์ลไม่ได้นั่งเฉยๆแล้ว”

เธอบอกงอนๆจำได้นะที่เขาบอกว่าเธออยู่เฉยไม่ทำอะไรก็เหนื่อย รอบนี้เธอทำแล้ว ทำเองด้วย ณัฐนันท์หัวเราะออกมาเบาๆให้กับคนเจ้าคิดเจ้าแค้นจำเรื่องที่เขาค่อนแคะได้แม่น

“จ้า เก่งครับ คนดีขยับไปนั่งที่เดิมนะ เดี๋ยวพี่ถอดถุงก่อน”

เขาประคองเธอกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะถอดเครื่องป้องกันออก น้ำเยอะมาก ไม่ได้ระบายหลายวัน เขามัดปากถุงแล้วมองหาถุงขยะ

“เพิร์ลมีถุงพลาสติกไหม”

พัลลภามองหาถุงในรถมายื่นให้เขาเขินหน่อยๆที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่บอกตัวเองว่าต้องทำให้ชิน พี่นัทของเธอเป็นคนความต้องการสูง ที่ผ่านมาเขาอาจจะมีใครมาหลายคน แต่หลังจากนี้เธออยากให้เขาลืมให้หมด

เมื่อจัดการเก็บเศษซากของถุงยางอนามัยแล้ว ณัฐนันท์ก็ช่วยใส่เสื้อผ้าให้เธอ เมื่อเขาติดตะขอให้เธอเสร็จก็โน้มตัวมาจูบเธออีกรอบ จูบเนิ่นนานซ้ำๆ เขาเหลือบตามองนาฬิกาในรถยนต์ ต้องถอนจูบอย่างแสนเสียดาย

“สามทุ่มกว่าแล้ว เดี๋ยวเพิร์ลกลับบ้านดึกเกินไปมันอันตรายเรากลับกันดีกว่าเนอะ”

เขามองสบตาเธอ คนขี้อ้อนมีแววตาที่แสดงออกชัดเจนว่ายังไม่อยากแยกกับเขา ใจอ่อนระทวยให้กับสายตาคู่นั้น จนต้องก้มลงไปหอมที่แก้ม

“คนดีพี่ก็อยากอยู่นานกว่านี้แต่ไม่อยากให้เพิร์ลกลับดึกเกินไป เอาไว้เพิร์ลกลับมาจากชลบุรี เราค่อยเจอกันนะครับ”

พัลลภาพยักหน้าหงอยๆ เข้าใจที่เขาบอก แต่ใจมันอยากอยู่ต่อ

“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ให้กลับบ้านหรอก”

พูดไปอย่างนั้นแหละ พรุ่งนี้พริมาจะมารับเขาที่คอนโดตอนหกโมงเช้า แต่ถ้าไม่ขู่แบบนี้เธอคงทำหน้าหงอยแบบนี้ไม่เลิกแน่ๆ

“จะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน”

พัลลภาบ่นเศร้าๆ

“หรือเพิร์ลไม่กลับบ้านที่ชลบุรีดีคะ”

เธอถามเขาน้ำเสียงกระตือรือร้น ถ้าเขาไม่อยากให้เธอกลับ เธอไม่กลับก็ได้ อยากอยู่กับเขาทุกวัน

ณัฐนันท์ลูบผมเธอเบาๆ คิดหาคำปลอบโยน ไม่กลับคงไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้เขาจะไปเที่ยวสิงคโปร์กับพริมา

“เพิร์ลกลับบ้านเถอะค่ะ ปิดเทอมแบบนี้คุณพ่อคุณแม่น่าจะคิดถึง เพิร์ลใช้ชีวิตในแบบที่เพิร์ลต้องใช้เลย เอาไว้ว่างๆเราค่อยเจอกันก็ได้นะ คนดี”

ถ้อยคำปลอบโยนหวานซึ้งจากปากของเขา ทำให้เธอต้องพยักหน้า

“คนเก่งของพี่ กลับกันดีกว่านะ”

ชอบเหลือเกิน ชอบให้เขาพูดจาแบบนี้ มันอบอุ่นและละมุนกับหัวใจของเธอเหลือเกิน

อีกยี่สิบนาทีต่อมา ณัฐนันท์ก็ขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดของเขา เขาหยิบถุงขยะเศษซากถุงยางอนามัยลงจากรถของเธอ ตรวจเช็กจนแน่ใจว่าไม่มีชิ้นส่วนไหนหล่นลงบนรถ เพราะเกรงว่าใครจะมาเห็นเข้า เดี๋ยวจะมีคนมองเธอไม่ดี

“เพิร์ลคะ ขับรถกลับบ้านดีๆนะ ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่นะครับ”

เขาถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วโน้มตัวไปจูบที่หน้าผากของเธอ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถฝั่งคนขับ พัลลภาเปิดประตูลงจากรถฝั่งคนนั่งแล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ

ณัฐนันท์โยกหัวเธอเบาๆ กวาดตามองสำรวจเธออีกครั้ง ว่าไม่มีตรงไหนที่ดูน่าสงสัย เผื่อเธอกลับบ้านไปอาจจะเจอคนที่บ้านที่ยังไม่นอน เดี๋ยวจะมีพิรุธเขาเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งในรถ