ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 94

สุดท้ายก็ตัดใจว่าไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวเธอซักอีกว่าไปกับใคร ไม่อยากโกหก

เขามองตามท้ายรถที่ขับออกไปแล้วถอนหายใจออกมา หนักใจที่ต้องทำอะไรลับหลังเธออีกแล้ว

พัลลภานั่งรถกลับบ้านกับพี่ชายเหงาๆ คนขับรถกิตติมศักดิ์หันมามองน้องสาว ที่เอาแต่นั่งดูโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา จะว่าเล่นโซเชียลก็ไม่ใช่ แค่มองโทรศัพท์นิ่งๆอย่างเดียว แล้วก็หน้าบูดเป็นตูดอะไรสักอย่าง อยู่เป็นระยะ

“เป็นอะไรน้อง”

พัชระถามน้องสาวออกมาเมื่อสังเกตอาการอยู่นาน

“เปล่าค่ะ”

หลังจากตอบว่าเปล่าก็ทำหน้าเซ็งเหมือนเดิม

“เปล่าอะไร ถึงได้ทำหน้าแบบนี้ฮึ”

พัลลภาไม่ตอบแต่ส่ายหน้าแล้วอิงหัวแนบกับกระจก สาเหตุที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะ

ตั้งแต่เช้าแล้วที่เธอโทรหาณัฐนันท์ไม่ได้เลย ไม่รู้เขาทำอะไรอยู่ โทรไปแล้วเหมือนโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ ติดต่อไม่ได้ ส่งข้อความไปก็ไม่เปิดอ่าน ไม่รู้ไปไหนของเขา นี่ถ้ายังอยู่กรุงเทพอาจจะขับรถไปที่คอนโดของเขาแล้ว

“ทำตัวเหมือนคนอกหักนะเรา”

พัลลภาหันมามองพี่ชายแล้วรีบตอบ

“อกหักเขาใช้สำหรับคนมีความรัก แต่เพิร์ลไม่ได้รักใคร”

เธอปากแข็งบอกออกไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้พี่ชายสงสัย

“ก็ดูเหงาๆ เพื่อนพี่ที่อาการแบบนี้อกหักทุกราย”

พัลลภาหันมามองพี่ชายอย่างสนใจ

“พี่เพชร เพื่อนพี่เพชรที่อกหักเขาอกหักเพราะอะไรกันบ้างเหรอคะ”

พัชระเหลือบตามามองน้องสาวอย่างแปลกใจ ถามอะไรของยัยน้องกันวะ

“ก็เพิร์ลอยากรู้ไว้เป็นประสบการณ์”

เธออ่านคำถามในแววตาของพี่ชายออกเลยตอบออกไป

“ก็รักเขาแล้วเขาไม่รักตอบหรือผู้ชายนอกใจไปมีคนอื่น”

พัชระตอบตามประสบการณ์ที่เคยเจอ

“พี่เพชรเราจะรู้ได้ยังไงว่าผู้ชายเขารักเราจริงๆ”

พัชระเหลือบตาดูน้องสาวอีกทีอย่างคนที่เริ่มสงสัยหรือน้องจะมีความรัก

“ไม่รู้สิพี่ไม่เคยรักใคร”

มีคนมาชอบเยอะแยะ แต่ไม่คิดจะมีแฟนในตอนนี้ สนุกกับการใช้ชีวิตแบบนี้ อยู่แบบนี้ก็สบายดี

“ก็สมมุติไง ถ้าพี่เพชรมีแฟนมีใครสักคนที่รักจริงๆ พี่เพชรว่าจะเป็นยังไง”

พัชระครุ่นคิด ถ้ารักใครสักคนเหรอ

“ก็คงอยากอยู่ใกล้ๆมั้ง อยากดูแล อยากแชร์ทุกอย่างร่วมกัน อยากโทรหา อยากพาไปเที่ยว อยากทำอะไรต่อมิอะไรด้วยกัน”

พัชระตอบตามที่จินตนาการ พัลลภาฟังสิ่งที่พี่ชายบอกแล้วคิดตาม นั่นสิ เธอก็อยากทำแบบนั้นกับพี่นัท แล้วเขาจะไม่อยากทำแบบนั้นกับเธอบ้างหรือไง ทำไมถึงมีแต่เธอที่โทรตาม มีแต่เธอที่อยากเจอเขาอยู่ฝ่ายเดียว

พัลลภานั่งหงอยๆใจลอยไปหาณัฐนันท์

คนที่พัลลภากำลังนึกถึงลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองกับของพริมาออกมาจากเกตของสนามบินซางงี ปล่อยให้คนที่มาด้วยเดินสบายๆ

“นัทปริมช่วยลากดีกว่า”

พริมาเอื้อมมือมาจะลากกระเป๋าของตัวเอง

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวผมดูแลปริมเอง แท็กซี่แล้วกันนะครับสะดวกดี”

ตอนแรกพริมากะว่าจะนั่งรถshuttle busเข้าเมือง แต่เขาเน้นความสะดวก นั่งแท็กซี่แพงกว่าหน่อยแต่สะดวกกว่า

พริมาเดินตามคนที่ลากกระเป๋าไปยังจุดจอดรถแท็กซี่แล้วยิ้มออกมา ณัฐนันท์อายุน้อยกว่าเธอก็จริงแต่เขาเป็นคนที่พึ่งพาได้ แม้จะไม่เคยมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็พอจะรู้ว่าเขามีความเป็นผู้นำ

บางครั้งเวลาที่ถามหรือขอความเห็นเรื่องอะไรกับเขา ณัฐนันท์จะให้ความคิดเห็นที่น่าสนใจ เขาไม่ได้เด็กเหมือนอายุเลยสักนิด