ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 153
ช่วงเย็น ที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู
จู่ๆ จากร้านอินเทอร์เน็ตอันแสนเงียบเหงาก็มีลูกค้าเข้ามาหนาตา
ลูกค้าวัยรุ่นเข้ามาใช้บริการเป็นกลุ่มสามถึงห้าคน มีหลายคนยืนสำรวจร้านอยู่ด้านนอกว่ามาถูกที่หรือเปล่า ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในร้าน
“แน่ใจนะว่าที่นี่ ป้ายอะไรก็ไม่เห็นมี”
“ใช่ ที่นี่แหละ”
“แล้วคอมพิวเตอร์ที่เรียงเป็นตับนี่มีไว้เพื่อ”
“ก็ที่นี่ไม่ได้เป็นแค่บาร์ เขาให้เล่นเน็ตได้ด้วย”
“เล่นเน็ตเหรอ… ถ้างั้นไปร้านเน็ตแทนไม่ได้กว่าเหรอ ฉันมานี่เพื่อกินเหล้านะ”
“เหล้าก็มีขาย ค็อกเทลที่นี่ดีกว่าร้านอื่นอีก แต่เรามาที่นี่เพื่อฟังเพลง!”
“ร้องดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
“นักร้องประจำร้านนี้ไม่เหมือนร้านอื่น เดี๋ยวได้ฟังก็เข้าใจเอง”
มีลูกค้าหนุ่มสาวเปิดประตูเข้าร้านมาอีกกลุ่ม
พนักงานรีบต้อนรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะพาไปที่โต๊ะ หลังจากแจกผ้าขนหนูเปียกให้ทุกคนเสร็จก็ถามอย่างสุภาพว่าจะรับเครื่องดื่มอะไรดี
คนที่ดูร่าเริงที่สุดในกลุ่มคือหญิงสาวแต่งตัวเก่ง หลังจากทุกคนสั่งเครื่องดื่มเสร็จ เธอก็เล่าให้คนอื่นๆ ฟังอย่างตื่นเต้นว่ามาเจอที่ดีๆ แบบนี้ได้ยังไง
“รู้มั้ยว่าฉันเจอที่นี่ได้ยังไง
“จริงๆ แล้วฉันเคยเดินผ่านร้านนี้ แต่พอดูเมนูก็รู้ว่าขายแพง แถมคนก็ไม่ค่อยมีเลยไม่ได้เข้า
“แต่สัปดาห์ก่อนฉันบังเอิญเดินผ่านร้านนี้แล้วได้ยินเสียงคนร้องเพลง!
“ตอนนั้นเพิ่งเลิกงานมา ฉันยืนฟังอยู่หน้าร้านสักพักเลยตัดสินใจเดินเข้าร้านไปสั่งเครื่องดื่มมาแก้วหนึ่ง แล้วก็นั่งฟังจนนักร้องลง!
“เขาร้องดีมาก ไม่ได้พยายามเชียร์แขก แค่ร้องไปเรื่อยๆ ฟังแล้วรู้สึกสบาย แถมเครื่องดื่มกับบรรยากาศร้านก็ดีสุดๆ
“หลังจากนั้นฉันก็มาอีกหลายครั้ง ถึงจะแพงแต่บริการดีมาก พนักงานทุกคนดูแลลูกค้าดีสุดๆ ไม่ต้องตะโกนเรียก แค่เหลือบไปมอง เขาก็เดินตรงมาหาแล้ว รู้สึกดีมากเลย!”
คนหนึ่งในกลุ่มพูดขัดขึ้น “จริงเหรอ พูดอย่างกับว่าพนักงานอ่านใจเราออก”
หญิงสาวปรายตามองอีกฝ่าย “ก็ไม่ได้ขนาดอ่านใจออกหรอกย่ะ แค่จะบอกว่าพนักงานใส่ใจในหน้าที่มากๆ คอยสอดส่องดูลูกค้าอยู่ตลอด แค่ขยับตัวหรือสีหน้าเปลี่ยนนิดหน่อยก็ดูออกแล้ว พอรู้ว่าลูกค้าต้องการความช่วยเหลือก็จะพุ่งมาหาทันที
“แถมพนักงานยังไม่มารบเร้ากวนใจ ไม่แนะนำเครื่องดื่ม ไม่ถามว่าอยากสมัครสมาชิกมั้ย สุภาพมากๆ ฉันติดใจจนมากระทั่งตอนกลางวัน มาจิบกาแฟอ่านหนังสือ รู้สึกดีมากเลยๆ
“ไม่ต้องห่วงน่า เดี๋ยวนักร้องก็ขึ้นแล้ว
“เขาชื่อเฉินเหล่ย ได้ยินว่าพักอยู่แถวๆ นี้แหละ พอเรียนจบชั้นมัธยมก็ไม่ได้ไปเรียนต่อที่ไหน เก็บตัวอยู่บ้าน มุ่งมั่นกับเรื่องดนตรี
“ไม่รู้ว่าร้านนี้ไปหาคนเก่งๆ แบบนี้มาได้ยังไง
“หันไปดูเวที! มาแล้วๆ!”
เฉินเหล่ยถือกีตาร์เดินขึ้นเวที เสียงโห่เชียร์ดังกระหึ่มจากฝั่งคนดู มีหญิงสาวคนหนึ่งตะโกนลั่น “เฉินเหล่ย ฉันรักเธอ!”
เฉินเหล่ยแก้มแดง ปรับไมโครโฟนและดีดกีตาร์สองสามที ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินที่หญิงสาวพูด เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นจากด้านล่างเวที
ไม่มีการพูดคุยทักทายอะไร เฉินเหล่ยไม่สนใจที่จะทำความรู้จักกับผู้ชม เพราะเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง
เขากระแอมกระไอก่อนจะเริ่มดีดกีตาร์แลh;เปล่งเสียงร้องใส่ไมโครโฟน
“ฟ้ามืดคล้อย ดวงจันทร์คือแววตาอันเหงาหงอย คอยมองเหล่าคนนอนไม่หลับอยู่เงียบๆ…”
เสียงเสนาะหูดังก้องร้าน
ผู้ชมด้านล่างเวทีจิบค็อกเทล พลางดื่มด่ำกับบรรยากาศอย่างเงียบเชียบ
“เพราะมาก”
“ไม่เหมือนต้นฉบับเลย แต่ก็มีกลิ่นอายคล้ายๆ กัน”
“เฉินเหล่นเป็นแบบนี้แหละ จะร้องเพลงอะไร ก็กลายเป็นสไตล์ตัวเองหมด ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลาย แต่ถ้าตั้งใจฟังดีๆ จะรู้สึกเศร้าขึ้นมาหน่อยๆ”
“ดีมากเลย”
ชายที่ดูมีอายุหน่อยยกเครื่องดื่มขึ้นจิบขณะมองออกไปยังบรรยากาศมืดสลัวด้านนอกผ่านผนังกระจก ไม่รู้ว่าแสงสลัวนั่นทำให้เขานึกถึงความทรงจำอะไรขึ้นมาได้
จู่ๆ เขาก็หันกลับมามองแก้วในมือด้วยแววตางุนงง
“มีอะไรเหรอ” เพื่อนผู้หญิงที่มาด้วยกันถาม
ชายคนนั้นยกเครื่องดื่มขึ้นจิบอีกรอบ
“เหล่านี่…ของแท้รึเปล่า”
หญิงสาวหัวเราะ “ถามบ้าอะไรเนี่ย ร้านนี้จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย จะมาหลอกขายเหล้าปลอมให้เธอได้ไง”
เขาส่ายหัว “เธอไม่เข้าใจ สมัยนี้หลายๆ ร้านเอาเหล้าปลอมเทใส่ขวดเหล้ายี่ห้อแพงๆ ส่วนเหล้าแพงๆ เอาไปเทใส่ขวดเปล่าเก็บไว้ แล้วเอาเหล้าถูกๆ มากรอกใส่ขวดแพงๆ แทน พอเอามาชงเป็นค็อกเทล คนก็แยกกันไม่ค่อยออกแล้ว
“แต่นี่ก็ไม่ใช่เหล้าปลอมหรอก เป็นของราคาถูกลงมาหน่อย เหล้าปลอมกินแล้วจะปรี๊ดขึ้นหัว เข้าปากแล้วอาจถูกหามส่งโรง’บาลได้ แต่เหล้าราคาถูกลงมาหน่อยจะให้รสชาติที่ต่างกันในปาก แต่สุดท้ายก็ลงท้องเหมือนกันหมด”
หญิงสาวหันไปมองอย่างไม่ค่อยจะเชื่อนัก “แยกออกด้วยเหรอ”
เขาหัวเราะ “แยกออกสิ จะเหล้าเกือบพันหยวนหรือหลักร้อยต้นๆ ถึงจะเป็นเหล้าเหมือนกันแต่รสชาติย่อมแตกต่างกัน ไม่อย่างนั้นทำไมต้องเสียเงินเพิ่มเพื่อกินของแพงด้วยล่ะ
“คนที่พอรู้เรื่องเหล้าจะแยกออก”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี