ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 17
ทุกคนหันมองจอคอมพิวเตอร์ขอหร่วนกวางเจี่ยนที่เปิดแบบฟอร์มของหม่าหยางไว้
“กวนอู…เป็นมังกร”
“ม้าเฉียว…เป็นเซ็นทอร์เหรอ”
“งั้นจูกัดเหลียงก็เป็นหมูดิ[1]” หวงคิดตาม
หร่วนกวางเจี่ยนมองตาขวาง “หมูบ้านเอ็งดิ! จูกัดเหลียงเป็นนักประดิษฐ์ชื่อดังโว้ย!”
“…แย่กว่าหมูอีก” หวงแขวะ
เมื่อได้อ่านแบบฟอร์ม หวงก็รู้สึกเหมือนสติหลุดไป
นี่คือแบบฟอร์มหรือ
นอกจากปรับคำอธิบายของเหล่าบุคคลในประวัติศาสตร์ไปเสียสุดโต่งแล้วก็ไม่ได้อธิบายอย่างอื่นอีก!
ณ จุดนี้ คงไม่มีทางขอภาพอ้างอิงเพิ่มได้ แต่กระทั่งภาพร่างคร่าวๆ ก็ยังไม่มี!
อีกทั้งยังปรับแต่งทุกรูปแบบด้วย!
มีทั้งกลายเป็นสัตว์ สลับเพศ หรือแม้แต่กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยี
ผสมปนเปกันมั่วไปหมด!
“ลูกค้าคนนี้สติไม่ดีรึเปล่าเนี่ย”
“แบบฟอร์มก็กรอกอะไรไม่รู้มา…”
หวงอึ้งไป เขาไม่คิดว่าหร่วนกวางเจี่ยนจะรับงานนี้จริงๆ
เขาไม่กลัวว่าลูกค้าอาจไม่พอใจงานแล้วเกิดทะเลาะกันขึ้นมาเลยหรือ
พวกเขาต่างเป็นนักศึกษาภาควิชาศิลปะจนๆ อาจจะมีชีวิตความเป็นอยู่ดีกว่านักศึกษาภาคอื่นๆ แต่ถ้ามีเรื่องกับลูกค้าแล้วต้องหาฝ่ายรับผิดชอบขึ้นมาก็จะกลายเป็นเรื่องยากที่จะจัดการได้
“กังวลอะไร ลูกค้าจ่ายผ่านเว็บรวมทรัพยากรมาแล้ว” หร่วนกวางเจี่ยนเปิดสถานะการจ่ายเงินของลูกค้าให้หวงดู
เว็บไซต์รวมทรัพยากรทางการของ ERSO เป็นเหมือนคนกลาง โดยมีแพลตฟอร์มทำหน้าที่เป็นผู้การันตีให้เหล่าฟรีแลนซ์เริ่มงานได้ทันทีหลังจากลูกค้าส่งรายละเอียดงานให้แล้ว
ระหว่างนั้น ฝั่งลูกค้าจะต้องจ่ายเงินให้ทางเว็บไซต์ถือไว้ หลังจากส่งมอบงานเสร็จและลูกค้าพึงพอใจงานที่ได้ ทางแพลตฟอร์มก็จะส่งเงินให้ฟรีแลนซ์
ถ้าทั้งสองฝ่ายตกลงกันไม่ได้ ทางแพลตฟอร์มจะเข้ามาเป็นผู้ไกล่เกลี่ย
ถ้าถึงขั้นนั้นจริงๆ หร่วนกวางเจี่ยนมีประวัติการสนทนา ส่วนทางแพลตฟอร์มเองก็มีสำเนาแบบฟอร์มและรายละเอียดการว่าจ้าง ไม่ว่าอย่างไร หร่วนกวางเจี่ยนก็ถือไพ่เหนือกว่า
“กวางเจี่ยน ข้าว่างานมันไม่ค่อยเข้าท่า แกลองไปคุยกับลูกค้าอีกที ให้เขาส่งรายละเอียดเพิ่มเติมมาจะดีกว่าไหม…” หวงคิดว่าทุกสิ่งในตอนนี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก
หร่วนกวางเจี่ยนไม่พอใจ “ไอ้หวง แกบ้าไปแล้วเหรอ”
“แกอยากวาดตัวละครสไตล์การ์ตูนไปเรื่อยๆ เหรอ ไม่เบื่อบ้างรึไง”
“ตอนนี้ในตลาดมีแต่เกมภาพสไตล์การ์ตูน ถึงเงินจะดี แต่ถามตัวเองหน่อยเถอะว่าแกชอบงานไร้จิตวิญญาณแบบนั้นจริงๆ เหรอ!”
“ศักดิ์ศรีความเป็นศิลปินแกหายไปไหน”
“นี่คือโอกาสดีที่เปิดกว้างให้เราออกแบบสไตล์ภาพเอง ดูสิว่าเรามีอิสระในการออกแบบแค่ไหน!”
“ถ้าเราดังขึ้นมาเพราะงานออริจินัลชุดนี้ อนาคตเราต้องราบรื่นแน่นอน! ใครจะไปรู้ เราอาจจะมีเงินเช่าสตูดิโอเป็นของตัวเองหลังเรียนจบก็ได้”
“หรือแกอยากเป็นคนธรรมดาหลังเรียนจบ ไปเข้าบริษัทจ้างงานสักที่ ต้องทำงานหนักวาดรูปสไตล์ที่ไม่ได้ชอบเลยสักนิด”
คนอื่นๆ มองตากัน เห็นได้ชัดว่าคำพูดของหร่วนกวางเจี่ยนได้จุดไฟให้ทุกคน
พวกเขาเป็นนักศึกษา ไม่ใช่นักวาดผู้มีประสบการณ์ที่ได้ก้าวสู่โลกการทำงานแล้ว
เรื่องด้านงานภาพ พวกเขาต่างมีแนวคิดเป็นของตนเอง กำลังอยู่ในช่วงที่มีแรงบันดาลใจมากมาย
ใครกันจะอยากคอยวาดงานสมัยนิยมตามกรอบที่ลูกค้าวางไว้
ทุกคนต่างอยากวาดงานในแนวทางที่ตนเองชอบและทำได้ดีทั้งนั้น!
การได้เจอลูกค้าที่ไม่วางกรอบอะไรให้ถือเป็นโอกาสซึ่งหาได้ยากยิ่ง!
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี