ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 207

พอมาคิดๆ ดูแล้วก็สมเหตุสมผลดี

ตอนที่เผยเชียนหาทำเลเหมาะๆ เปิดร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาต่างๆ เขาก็มองหาทำเลรกร้างปลอดผู้คน โดยเฟ้นหาแต่ทำเลแย่ๆ ในเมืองจิงโจว

สาขาหมิงหยุนวิลล่าขาดทุนมากที่สุดจากทุกสาขา แสดงให้เห็นว่าทำเลนี้คือจุดที่แย่ที่สุดจากทำเลทั้งหมด

จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ระหว่างเลือกหาทำเลเปิดภัตตาคารระดับสูง เผยเชียนจะตัดตัวเลือกออกจนเหลือแค่ทำเลตรงนี้อีกครั้ง

ดูแล้วน่าจะเป็นไอเดียที่ดี

ทำเหมือน ‘วัดเก่าอำพรางกลางภูเขา[1]’ ดีกว่า

แถวหมิงหยุนวิลล่ามีร้านรวงอยู่บ้าง แต่เนื่องจากลูกค้าในละแวกนี้มีน้อยมาก หลายๆ ร้านจึงทยอยปิดตัวกันไปทีละร้าน

ตอนนั้นเผยเชียนเลือกร้านแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากหมิงหยุนวิลล่าที่สุดมาเปิดร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาใหม่

ตอนนี้เขาสามารถใช้ประโยชน์จากร้านอื่นๆ ที่เหลือได้ เผยเชียนตั้งใจจะเลือกทำเลที่ลึกลับกว่าเดิม จะดีมากถ้าได้พื้นที่กว้างๆ จะได้เอามาปรับปรุงทำเป็นภัตตาคารระดับสูง

เขาจะไม่แพร่งพรายข้อมูลของภัตตาคารนี้ลงเว็บไซต์รีวิว พนักงานในสังกัดจะได้มาดื่มด่ำกับอาหารที่ร้านนี้ แต่นอกจากนั้นแล้วก็ปล่อยให้เงียบเหงาไปวันๆ สมบูรณ์แบบสุดๆ

เผยเชียนตั้งใจจะไม่ทำเป็นภัตตาคารแบบบุฟเฟต์ เพราะวงเงินที่ใช้ได้มีจำกัด ไม่สามารถผลาญเงินได้ไวนัก

เขาทำเมนูราคาแพงหูฉี่ขึ้นมาได้ พอมากินเลี้ยงกับพนักงานก็สั่งแต่เมนูแพงๆ จะได้ผลาญเงินได้ไวๆ

วัตถุดิบก็เลือกใช้แต่ของที่ดีและสดที่สุด พูดง่ายๆ คือเขาจะเลือกใช้วัตถุดิบที่ดีที่สุดในเมืองจิงโจว

ถ้ามีลูกค้าเข้าร้านน้อยและวัตถุดิบเสียทิ้งหมดล่ะ

ระบบคงไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่

ไม่อย่างนั้นเผยเชียนก็สามารถกว้านซื้อวัตถุดิบมาเยอะๆ แล้วปล่อยทิ้งให้เสียได้ แต่กฎของระบบไม่อนุญาตให้ทำแบบนั้น

แน่นอนว่าเผยเชียนมีแผนสำหรับเรื่องนี้เตรียมไว้แล้ว

วัตถุดิบทั่วไปสามารถซื้อได้เลย เพราะเอามาทำเป็นอาหารให้พนักงานไว้กินกันเองภายในบริษัทได้ ไม่น่าจะเหลือทิ้งมาก ระบบไม่น่าจะว่าอะไร

ส่วนวัตถุดิบชั้นเลิศอย่างล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย เนื้อโกเบ เห็ดทรัฟเฟิลสีขาว ล็อบสเตอร์สีฟ้า และอื่นๆ สามารถใช้ระบบสั่งจองล่วงหน้าได้ โดยจะต้องจองวันที่จะเข้ามากินและวัตถุดิบที่ต้องการ

สำหรับเผยเชียน ถือว่าไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร เพราะเขามักจะวางแผนไว้คร่าวๆ ว่าจะไปกินเลี้ยงกันตอนไหน พอนึกอยากจะเลี้ยงพนักงาน เขาก็สามารถแจ้งภัตตาคารล่วงหน้าให้เตรียมวัตถุดิบชั้นเลิศไว้ให้

สำหรับลูกค้าที่มาก็จะพบว่าภัตตาคารไม่มีวัตถุดิบชั้นเลิศเลย ทุกอย่างต้องสั่งจองไว้ก่อนล่วงหน้า…

ทำให้พวกเขาไม่อยากมาใช้บริการอีก

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

พอเปิดภัตตาคาร เขาจะจ้างเชฟชื่อดังจากปักกิ่งและเซี่ยงไฮ้ แค่เงินเดือนที่ต้องจ่ายก็ช่วยผลาญเงินไปได้ก้อนโตแล้ว

เงินก็ได้ผลาญ อาหารอร่อยก็ได้กิน สมบูรณ์แบบไปเลยไม่ใช่เหรอ

คิดได้แบบนั้น เผยเชียนก็ตัดสินใจจะไปเดินดูรอบๆ วันมะรืน เขาจะหาทำเลที่ปลอดผู้คนและมีขนาดกว้างสำหรับเปิดภัตตาคาร

พื้นที่จะต้องกว้างพอรองรับพนักงานทั้งหมดของเขา

…

…

วันจันทร์ที่ 19 กรกฎาคม

หม่าอี้ฉวินเดินเข้าบริษัทจงเตี่ยนจงเหวินแล้วเริ่มทำงานตามปกติ

มีต้นฉบับที่ต้องอ่านไม่มาก รวมกับที่ได้รับมาวันเสาร์อาทิตย์แล้วก็ยังน้อยอยู่ดี ใช้เวลาไม่นานเขาก็อ่านต้นฉบับทั้งหมดเสร็จ

จากนั้นก็เริ่มเขียนพล็อตเกมกลับใจคือฟากฝั่งต่อ จู่ๆ หม่าอี้ฉวินก็รู้สึกเบื่อขึ้นมาเลยพักงานไว้ก่อน

เขาเปิดกระทู้เว็บโนเวล

ระหว่างไล่ดูกระทู้ร้อนแรงหน้าแรกก็พบว่ามีหลายคนเข้ามาถกเรื่องเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน

ถือเป็นเรื่องปกติ เพราะหม่าอี้ฉวินปล่อยข่าวเรื่องเว็บจงเตี่ยนจงเหวินกำลังเปิดรับต้นฉบับจำนวนมากในหลายช่องทาง รวมถึงช่องทางเว็บบอร์ดด้วย จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีนักเขียนมากมายเข้ามาถกกันเรื่องนี้

แต่จากคอมเมนต์ที่ไล่อ่านดูหม่าอี้ฉวินกลับพบว่าเว็บไซต์ของเขาไม่ได้รับกระแสตอบรับที่ดีเท่าไหร่นัก

“ช่วงนี้มีเว็บเปิดใหม่ด้วยแหละ ชื่อเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน เห็นคนบอกให้ค่าแรงไม่แย่เลย กำหนดให้เขียนแค่สามพันคำต่อวันก็ได้เดือนละพันหยวนแล้ว ได้เยอะกว่าเว็บอู๋เซียนจงเหวินอีก ลองสมัครดูดีไหม มีใครแนะนำได้บ้าง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน