ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 208

ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหมิงหยุนวิลล่า

เผยเชียนกับหม่าหยางและจางหยวนไปสำรวจทำเลสำหรับเปิดภัตตาคารระดับสูงด้วยกัน

จริงๆ พวกเขาเคยมาสำรวจทำเลแถวนี้ดูแล้วครั้งหนึ่ง จึงพอจะเข้าใจสภาพธุรกิจในละแวกนี้บ้าง

โดยรวมแล้วทำเลที่ได้เงียบเหงาและปลอดผู้คนมาก เผยเชียนพอใจสุดๆ

แผนเดิมของหมิงหยุนวิลล่าคืออยากให้มีร้านในละแวกใกล้เคียงเยอะๆ แต่พอวิลล่าไม่ดังประกอบกับคนเข้ามาพักอาศัยน้อย จำนวนลูกค้าที่เข้าไปใช้บริการร้านต่างๆ ก็น้อยตาม ไม่มีร้านไหนหาเงินคืนทุนได้ ต้องทยอยปิดตัวไปตามๆ กัน

ตอนนี้ค่าเช่าที่หลายๆ ร้านถูกมาก พูดง่ายๆ คือสามารถเช่าที่ได้ในราคาเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของราคาเฉลี่ยในตลาด

สองสามวันก่อน เผยเชียนเลือกทำเลที่ชอบมาสองสามแห่ง ทุกที่อยู่ห่างจากร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู

ร้านพวกนี้มีจุดที่เหมือนกันอยู่หลายอย่าง อย่างแรกคือใหญ่ มีพื้นที่ใช้สอยกว้างมาก ตรงกับความต้องการของเผยเชียนที่อยากได้ภัตตาคารกว้างๆ อย่างที่สองคืออยู่ท่ามกลางร้านที่เจ๊งไปหลายๆ ร้าน บรรยากาศเงียบเหงา ปราศจากผู้คน วันธรรมดาไม่น่าจะมีลูกค้าเข้า อย่างที่สามคือการเดินทางไม่ค่อยสะดวกนัก

ใกล้ๆ ร้านมีที่จอดรถเยอะมาก แต่ลูกค้าต้องเดินจากที่จอดรถไกลพอสมควรกว่าจะถึงภัตตาคาร

ดังนั้นเผยเชียนจึงตัดสินใจมาดูทำเลเป็นครั้งสุดท้ายด้วยตัวเองในวันนี้ พอตัดสินใจเลือกทำเลได้แล้ว ก็เซ็นสัญญาแล้วเริ่มปรับปรุงร้านได้เลย

ถ้าทุกอย่างไปได้สวย เขาอาจจะพาพนักงานมากินเลี้ยงที่ภัตตาคารเดือนหน้าได้

จางหยวนเดินตามหลังบอสเผยกับหม่าหยางเงียบๆ เขารู้สึกเศร้าใจที่ตัวเองเดาความคิดบอสเผยได้ยากขึ้นเรื่อยๆ

ทำเลที่บอสเลือกมาสำหรับเปิดภัตตาคารนั้นแปลกมาก

จางหยวนแอบดีใจตอนที่ได้ยินว่าบอสเผยจะเปิดภัตตาคารระดับสูง เขาคิดว่าในที่สุดตัวเองก็เดาทางบอสเผยได้แล้วว่าต่อไปจะทำอะไร

โมหยูเดลิเวอรี่ครอบคลุมมื้ออาหารทั่วไป ส่วนภัตตาคารระดับสูงจะตอบโจทย์คนที่อยากลิ้มรสอาหารชั้นเลิศ ธุรกิจทั้งสองอย่างเกื้อหนุนกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

จางหยวนคิดว่าภัตตาคารระดับสูงน่าจะเปิดที่ใจกลางเมือง ทำเลตรงนั้นน่าจะทำให้ร้านเป็นที่รู้จักและมีคนเข้าไม่ขาดสาย!

แต่บอสเผยทำให้เขางงเป็นไก่ตาแตก

บอสเลือกทำเลแถวร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหมิงหยุนวิลล่า ทั้งๆ ที่สาขานี้กิจการเลวร้ายที่สุดจากทุกสาขาเนี่ยนะ

หมิงหยุนวิลล่าตั้งอยู่เขตตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองจิงโจว เป็นทำเลที่เงียบเหงาปลอดผู้คนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ถ้าบอสเผยเปิดภัตตาคารที่ใจกลางเมืองก็จะดึงลูกค้าจากทั้งเมืองจิงโจวได้ เพราะคนที่อาศัยอยู่นอกเมืองใช้เวลาขับรถแค่ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถึงใจกลางเมืองแล้ว

แน่นอนว่าเวลาที่บอกไปนั้นไม่นับรวมตอนรถติด

แต่ถ้าเปิดร้านที่เขตตะวันออกเฉียงใต้ของเมือง คนที่อาศัยอยู่เขตเหนือกับเขตตะวันออกก็ต้องถ่อข้ามเมืองไปที่ร้านถ้าอยากกิน ใช้เวลาเดินทางอย่างต่ำประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมง

กินเสร็จก็ต้องขับรถฝ่านรกรถติดช่วงเย็นกลับบ้านอีกสองชั่วโมง…

แค่คิดก็ขนลุกแล้ว…

แถมสภาพธุรกิจในละแวกก็ไม่ได้ดี ไม่มีสถานบันเทิง ใครมันจะถ่อมาไกลเพื่อแค่มากินข้าวกัน

มองยังไงแผนนี้ก็ดูบ้ามากๆ

แต่บอสเผยเคยอธิบายเหตุผลที่เลือกทำเลตรงนี้ไปแล้ว บอสคาดการณ์ว่าหมิงหยุนวิลล่าจะกลายเป็นย่านการค้าแห่งต่อไปของเมืองจิงโจว เลยชิงลงมือล่วงหน้าก่อน

จุดนี้บอสเผยกำลังวางแผนต่างๆ ให้สอดคล้องกัน

แต่ไม่ว่าจางหยวนจะวิเคราะห์ยังไง ทำเลตรงนี้ก็ดูไม่เหมือนย่านการค้าเลยสักนิด เพราะมันทั้งเงียบเหงาและไร้ผู้คน…

ทั้งสามเดินดูที่ไปเรื่อยๆ

ตอนนั้นเองจางหยวนก็ตาเป็นประกาย

เขาสังเกตเห็นร้านหนึ่งกำลังปรับปรุงอยู่!

เป็นร้านสองชั้นที่ดูดีทีเดียว

จางหยวนจำได้ว่าครั้งก่อนที่มา ร้านนั้นปิดให้บริการไปแล้ว แถมยังดูเหมือนถูกปล่อยทิ้งร้างมาได้สักพัก

มีคนเพิ่งมาซื้อต่อกิจการร้านนี้เหรอ

จางหยวนเดินไปแถวหน้าร้านแล้วถามอะไรคนงานแถวนั้นเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าตรงนี้จะเปิดเป็นร้านกาแฟ!

ดูแล้วเจ้าของร้านนี้น่าจะหวังดึงลูกค้ากระเป๋าหนักที่อาศัยอยู่ในหมิงหยุนวิลล่า!

เห็นได้ชัดว่าร้านกาแฟร้านนี้น่าจะแย่งลูกค้าไปจากร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูและยอดขายจะต้องกระทบแน่ เพราะร้านนี้อยู่ใกล้หมิงหยุนวิลล่ามากกว่า เดินมาประมาณสิบนาทีก็ถึงแล้ว

จู่ๆ แถวนี้ก็ดูเงียบเหงาน้อยลงกว่าเดิม!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน