ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 640

ฉากที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาเหออันอึ้งไป พอตั้งสติได้ รายชื่อผู้พัฒนาก็ ปรากฏขึ้นแล้ว

แต่รายชื่อผู้พัฒนานั้นไม่ใช่จุดสนใจ สิ่งที่น่าสนใจจริงๆ คือรายงานข่าว

“ประธานาธิบดีออกถ้อยคำสรรเสริญให้กับการตายของเจฟ เอเลนอร์ ประธานบริษัทคนปัจจุบันของ Luxury Group โดยเนื้อหาถ้อยคำสรรเสริญ ทั้งหมดคือ

“มิเชล (ภรรยาประธานาธิบดี) กับผมต่างตกใจและเศร้าใจมากเมื่อได้ยินเรื่อง การตายของคุณเจฟ เอเลนอร์ เจฟเป็นคนขยัน มีวินัย และมีคุณธรรมสูงส่ง เขา เป็นผู้ประกอบการ เป็นผู้มีใจรักเพื่อมนุษย์ เป็นนักเขียนหนังสือขายดี และเป็น เพื่อนผู้แสนดีของผม

“เขาเก่งเรื่องการคิดนอกกรอบ และเชื่อว่าตัวเองสามารถพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อเปลี่ยนโลกและช่วยเหลือคนอื่นๆ ได้ องค์กรการกุศลของเขาช่วยคนไร้บ้าน หลายหมื่นคน หนังสือ ‘ดิ้นรนสู่ความรวย’ ของเขาเป็นแรงบันดาลใจให้คนหนุ่ม สาวนับไม่ถ้วนต่อสู้ไล่ตามความฝัน

“โลกของเราสูญเสียนักอุดมการณ์ไปแล้ว เราจะคิดถึงเขาไปตลอด มิเชลกับ ผมอยากส่งผ่านความห่วงใยและสวดภาวนาให้ภรรยาและครอบครัวของเจฟ รวมถึงทุกคนที่รักชายคนนี้”

“…”

“เราได้รับรายงานมาว่าคุณเจฟ เอเลนอร์โดนฆาตกรรมอย่างเหี้ยมโหดโดย คนร้ายระหว่างงานเซ็นหนังสือที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่งในย่านบร็องซ์ ผู้คนนับหมื่น ต่างตื่นตระหนกและออกมาเรียกร้องให้กฎหมายลงทัณฑ์ฆาตกร

“ตอนนี้จุดประสงค์ที่แท้จริงของฆาตกรยังไม่เป็นที่กระจ่าง ตำรวจยัง สอบสวนไม่พบความบาดหมางระหว่างคุณเจฟและฆาตกร ฆาตกรดูเหมือนมี ปัญหาทางจิตและปฏิเสธไม่ตอบคำถามของตำรวจ เขาเอาแต่ย้ำไปมาว่า ‘ไอ้คน โกหก’ รายการของเราจะเกาะติดคดีนี้ต่อไป…”

ภาพสุดท้ายในรายการข่าวเป็นภาพครอบครัว ภรรยา และลูกของตัวเอก กำลังร้องไห้ในงานศพ

นี่คือตอนจบของเกมเวอร์ชันคนรวย …

เหออันรู้สึกสับสนเล็กน้อย แค่นี้เนี่ยนะ จบแค่นี้เหรอ

ตอนจบคืออะไรน่ะ เพิ่งจะเริ่มเส้นทางอาชีพเอง ตายแบบนี้เลยเหรอ ใครคือฆาตกร

ทำไมถึงอยากฆ่าฉัน

ฉันเลือกผิดเลยได้ตอนจบน่าหดหู่เหรอ

ไม่เห็นเข้าท่าเลย มองยังไงก็แปลก

เหออันไตร่ตรองอย่างละเอียด เกมดำเนินไปได้โอเค การเปลี่ยนฉากต่างๆ ก็ เป็นธรรมชาติ รายละเอียดทำออกมาได้ยอดเยี่ยม รู้สึกเหมือนได้เป็นตัวเอกจริงๆ

มีแค่ฉากจบที่ดูปุบปับเกินไป ไม่มีเค้าแววเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้!

เหออันคิดอยู่พักใหญ่แล้วรู้สึกว่าตัวเองคงพลาดการเชื่อมโยงหรือขั้นตอน บางอย่างไป เขาอาจจะได้ตอนจบอีกแบบถ้าเล่นซ้ำอีกรอบหรือเล่นเวอร์ชันคนจน ก่อน

เพราะยังไงก็น่าจะมีอย่างน้อยสิบเส้นเรื่อง อาจมีบางตัวเลือกที่เปลี่ยนชะตา กรรมเขาได้

แต่เหออันไม่คิดจะเล่นรอบสองตอนนี้ เพราะตอนจบทำร้ายจิตใจสุดๆ

ทุกอย่างในเกมทำออกมาได้ดีมาก ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่อง พล็อต เส้นเรื่อง รายละเอียดฉาก ไม่มีจุดบกพร่องเลยแม้แต่ที่เดียว ติดตรงที่ว่าตอนจบทำผู้เล่นงง ไปหน่อย

ความรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในงานเลี้ยง มีอาหารรสเด็ดยกมาเสิร์ฟทีละจาน แต่ กินไปได้คำนึงก็โดนคว่ำโต๊ะ

“หรือจะมีเนื้อหาลับที่เชื่อมโยงเวอร์ชันคนรวยในเวอร์ชันคนจน”

เหออันอดคิดแบบนั้นไม่ได้

ถึงคำอธิบายเกมเวอร์ชันคนจนอาจจะดูดับฝัน แต่เหออันก็ยังแอบหวังอยู่ใน ใจ

ถ้ามีเนื้อหาพิเศษจริงๆ ล่ะ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดเปิดเกมเวอร์ชันคนจนเพื่อเริ่มเล่น เกมเวอร์ชันคนจนเริ่มด้วยบทพูดในใจคล้ายเวอร์ชันคนรวย …

“ผมซาบซึ้งบุญคุณพ่อผมมากๆ

“ถ้าไม่ได้พ่อ ผมอาจต้องเรียนที่โรงเรียนประถมบอร์เจีย ซึ่งเป็นโรงเรียน ประถมที่แย่ที่สุดในประเทศ เด็กครึ่งหนึ่งที่จบจากที่นี่จะได้เลื่อนไปเรียนโรงเรียน มัธยมต้น ‘ท่อน้ำทิ้ง’ ซึ่งก็มีกว่า 40% ที่เรียนไม่จบ และเป็นที่รู้จักในนาม ‘โรงงานเด็กเรียนไม่จบ’

“มี ‘โรงงานเด็กเรียนไม่จบ’ อยู่ประมาณสองพันแห่งทั่วประเทศ ซึ่งคอยผลิต วัยรุ่นว่างงานสู่สังคม

“แค่ในรัฐของผมที่เดียว 68% ของอาชญากรก็เป็นพวกเด็กเรียนชั้นมัธยมไม่ จบ งบประมาณรัฐที่ใช้จ่ายไปกับผู้ต้องขังหนึ่งคนทุกๆ สี่ปีนั้นมากพอส่งเด็กคน หนึ่งเรียนตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนจบมัธยมปลายได้ แถมยังมีเงินเหลืออีกสองหมื่น ดอลลาร์ไว้เป็นทุนเรียนต่อมหาวิทยาลัยด้วย

“เมืองใหญ่ที่สุดในประเทศเรามีคนไร้บ้านประมาณเจ็ดหมื่นคน มีขอทาน คน พิการและป่วยทางจิต คนขี้เหล้า ผู้ที่โดนตัดสินว่ามีความผิดมากมายนับไม่ถ้วน บนถนนและสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน

“36% ของคนกลุ่มนี้ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ส่วนอีก 64% ส่วนใหญ่เป็นแม่เลี้ยง เดี่ยวกับชายโสด

“ในประเทศนี้ คุณต้องมีเงินถึงเกณฑ์ที่กำหนดถึงจะเริ่มต้นสร้างชีวิตแบบพอ อยู่พอกินได้

“ถ้าคุณไปถึงจุดที่ต้องการเงินช่วยเหลือ คุณก็จะหางานไม่ได้ถ้ารับเงิน ช่วยเหลือ ถ้าไม่มีงานก็เช่าบ้านไม่ได้ ถ้าไม่มีบ้านก็ทำอะไรไม่ได้เลย พอกลายเป็น คนไร้บ้าน ก็เท่ากับตายไปแล้วในสังคม ถึงคุณจะสุขภาพแข็งแรง มีมือมีเท้าครบ สมบูรณ์ แต่คุณก็ไม่มีวันกลับไปใช้ชีวิตเดิมได้อีก ทำได้แค่เตร็ดเตร่ไปตามถนน ไร้ ที่ซุกหัวไปชั่วชีวิต

“ผมตอบสนองกับตัวเลขได้เร็วมาก ไม่รู้ว่าเป็นพรสวรรค์หรือสัญชาตญาณ เอาตัวรอด

“บางทีชีวิตคนจนอาจจะเป็นแค่ชุดตัวเลข

“คนจนหลายคนโทษพ่อแม่ตัวเอง

“แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็รู้สึกขอบคุณพ่อของผมที่ไม่ทำให้ผมกลายเป็นหนึ่งในคน จำพวกนั้น

“พ่อผมบอกอยู่เสมอว่าให้เรียนรู้จากคนเก่งๆ เปลี่ยนความคิดแบบคนจน ตั้งใจทำงานและดิ้นรน อย่าปล่อยให้โดนคนพวกนั้นกลืนกิน

“ดิ้นรนแล้วชีวิตจะเปลี่ยน

“ผมไม่กังขาเรื่องนี้เลย”

ต่างจากตอนเริ่มต้นของเวอร์ชันคนรวย เวอร์ชันคนจนไม่ได้เริ่มด้วย เหตุการณ์หนึ่ง แต่เป็นฉากที่เต็มเศษกระจก แสดงภาพตามคำบรรยายของตัวเอก ในแบบนามธรรม

จากนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นภาพความทรงจำวัยเด็กของตัวเอกทันที

“หลังผมลืมตาดูโลก แม่ก็ออกจากงานมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวเพราะแม่เป็นคน เดียวที่ดูแลผมได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน