ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 97

วันพุธที่ 24

ทีมออกแบบมีประชุมกัน

เผยเชียนตั้งใจไม่เข้าประชุมด้วยเพราะแบบร่างเสร็จสมบูรณ์แล้วและเริ่มกระบวนการสร้างเกมไปแล้วด้วย ในฐานะบอส เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยและไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่

ช่วงนี้ลู่หมิงเหลียงแบกรับงานเกือบทุกอย่างไว้เอง

แม้หวงซื่อปั๋วที่ตายไปแล้ว เอ้ย ที่หายหัวไปเลยจะทำให้ทุกคนวุ่นวายกันเล็กน้อย แต่ทุกคนก็มีหน้าที่ของตัวเองกันอยู่แล้วและโครงสร้างภายในทีมออกแบบก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก พวกเขาจึงกลับคืนสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็ว

ลู่หมิงเหลียงเองก็เริ่มชินกับภาระงานในฐานะหัวหน้าฝ่ายวางแผนหลังจากทำงานไปสักพัก นอกจากการที่เขาชอบทำอะไรเองคนเดียว ไม่ยอมแจกจ่ายงานให้คนอื่นแล้ว ก็ไม่พบปัญหาอะไรเป็นพิเศษ

หลังจากทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายวางแผนไปพักหนึ่ง ลู่หมิงเหลียงก็ตระหนักว่าตำแหน่งนี้ง่ายกว่าที่เขาคิดเอาไว้ในตอนแรก

ประสบการณ์จากเกมฐานทัพกลางทะเลทำให้ทีมออกแบบเติบโตขึ้นมาก ขอแค่ลู่หมิงเหลียงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี คนอื่นๆ ในทีมก็จะทำหน้าที่ส่วนของตัวเองได้อย่างราบรื่น

จู่ๆ ลู่หมิงเหลียงตื้นตันขึ้นมาเล็กน้อย

อย่างนั้นก็หมายความว่าคนอื่นๆ อีกมากมายก็สามารถทำตำแหน่งนี้ได้สิ แค่พวกเขาไม่มีโอกาสได้ขึ้นมาทำตำแหน่งนี้ก็เท่านั้น

ตอนทำงานที่เก่า เขาได้ทำงานยิบย่อยทั้งวันยาวไปถึงโอที โดนสูบพลังราวกับเป็นทาสทุกวัน แต่ความสามารถกลับไม่พัฒนาไปไหนเพราะได้แต่ทำงานเดิมๆ ซ้ำๆ

เพราะอย่างนั้นตอนที่ได้เลื่อนขึ้นเป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผน ลู่หมิงเหลียงจึงกังวลว่าจะทำหน้าที่นี้ได้ไม่ดีพอ

แต่หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ตระหนักว่างานนี้ไม่ได้ยากอย่างที่คิด!

พอมาคิดดูอีกที ตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายวางแผนที่บริษัทเก่าจะคัดเลือกจากประสบการณ์และความอาวุโส แต่จริงๆ แล้วคุณสมบัติที่ว่าก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น เป็นแค่เครื่องมือใช้คัดคนมากกว่า

หรือนี่จะเป็นวิธีคัดคนของบอสเผย

ลู่หมิงเหลียงได้แต่นึกเสียดายที่คนมีความสามารถก็มีอยู่มากมายแต่กลับโดนมองข้ามกันหมด!

ผู้นำที่ดีควรพยายามเปิดโอกาสให้ลูกน้องได้แสดงความคิดความสามารถให้ได้เห็น ผู้นำที่คิดแต่จะหาประโยชน์จากลูกน้องจะทำให้ลูกน้องกลายเป็นเครื่องจักรทำงานที่ไม่สามารถคิดอะไรเองได้ และบั่นทอนประสิทธิภาพการทำงานพวกเขาลงเรื่อยๆ!

คิดได้แบบนั้น ลู่หมิงเหลียงก็รู้สึกเคารพบอสเผยขึ้นมา

ลู่หมิงเหลียงกระแอมกระไอ “ประชุมวันนี้มีอยู่สองเรื่องครับ

“เรื่องแรกคือผมจะไม่เข้าออฟฟิศประมาณสองสามวันเพราะต้องพากย์เสียงให้เกมนักออกแบบเกม อย่าถามผมว่าทำไมได้พากย์ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน…”

จนถึงตอนนี้ ลู่หมิงเหลียงก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเผยเชียนถึงเลือกให้เขาพากย์เสียง

จะมองมุมไหนก็มองได้แค่ว่าการตัดสินใจของบอสเผยควรจะได้รับรางวัลพฤติกรรมสุดพิสดาร

แต่ในเมื่อบอสเผยเป็นคนตัดสินใจ ยังไงก็ต้องถูกต้องอย่างแน่นอน!

คนอื่นๆ ก็อึ้งไปเช่นกัน

นี่มันอะไรกันเนี่ย

หัวหน้าฝ่ายวางแผนต้องพักงานไปพากย์เสียงให้เกมระหว่างกระบวนการพัฒนาเกมเนี่ยนะ

ทั้งห้องนิ่งไปชั่วขณะ

ลู่หมิงเหลียงพูดต่อ “เรื่องที่สอง ผมหวังว่าทุกคนจะอ่านบทพากย์เพิ่มเติมและทำงานที่ได้รับมอบหมายไปให้เสร็จ อย่าลืมประสานงานกับคุณหร่วนกวางเจี่ยนตามเวลาด้วย ถ้าเจอปัญหาอะไรที่แก้เองไม่ได้ให้โทรหาผม”

เขาสั่งงานที่จะต้องทำ

บทพากย์ไม่ได้มีเยอะมาก ถ้าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น สามวันก็น่าจะเสร็จ

ถึงเขาจะไม่เข้าออฟฟิศแค่สามวัน แต่เวลาก็เป็นเรื่องสำคัญมาก ลู่หมิงเหลียงกลัวว่าทีมจะอู้งานกันหรือไม่ก็เจอปัญหาที่แก้ไม่ได้ เขาจึงย้ำเรื่องงานอยู่หลายครั้ง

หลังจากสั่งงานเสร็จ คนในทีมก็คุยเรื่องรายละเอียดงานกันตามสบาย

เนื่องจากแบบร่างลงรายละเอียดไว้ชัดเจนมาก ปัญหาไม่กี่อย่างที่พบจึงแก้ไขเสร็จสิ้นได้อย่างรวดเร็ว

ลู่หมิงเหลียงเห็นหลินหวานถือบทอยู่ตลอด เอาแต่ดูตรงบทพายก์ของเกมนักออกแบบเกม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน