ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1093

เย่เทียนยิ้มออกมาที่มุมปาก เหมือนพอใจกับผลงานของตัวเอง ตอนนี้ขอบฟ้าก็มีแสงสว่างขึ้นมาแล้ว ถ้ายังไม่ลงมือความได้เปรียบของยูมะ ฟุคุจิก็จะหายไป

แต่สิ่งที่ทำให้เย่เทียนแปลกใจก็คือ อีกฝ่ายนั้นไม่ได้ลงมือจริงๆ! ยังคงซ่อนตัววราวกับสิ่งของ

“น่าสนใจ!” เย่เทียนพูดออกมาเบาๆ จากนั้นก็หมุนตัวแล้วกลับเข้าไปในห้อง ในจังหวะนี้ เขาก็จงใจเผยให้เห็นช่องโหว่

เขาเก็บผ้าขนหนูที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา แล้วเหวี่ยงมันขึ้นไปที่ไหล่

แบบนี้ซี่โครงกว่าครึ่งของเย่เทียนก็แสดงออกมาตรงหน้าการโจมตีของ ยูมะ ฟุคุจิ!

ถึงยูมะ ฟุคุจิจะหลับตา แต่ทุกๆ การกระทำของเย่เทียนกลับแสดงอยู่ในหัวเขา และในใจของเขาก็รู้ดี นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่เขาจะโจมตีใส่เย่เทียน!

แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย และเพราะความรู้สึกแบบนี้จึงทำให้ใจของเขาเริ่มวุ่นวายขึ้นมา

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาสับสน ลังเลอย่างถึงที่สุด

มันไม่ใช่สิ่งที่นินจาคนหนึ่งควรมีเลย และมันก็เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขายังไม่ลงมือ

เดิมเขาก็เป็นนินจาที่มีฝีมืออยู่แล้ว และความรอบคอบก็เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขาสามารถอยู่รอดมาถึงตอนนี้ เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด การกระทำของเย่เทียนมันดูสมบูรณ์แบบเกินไป สมบูรณ์แบบจนรู้สึกว่ามันไม่จริง

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ลงมือ เย่เทียนรู้ว่าเสียเวลาต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงได้หาวแล้วเดินเข้าไปในห้อง

และในตอนที่เขาหาวนั้นเอง ดวงตาของยูมะ ฟุคุจิก็ได้เปิดออก นิ้วที่วางอยู่ตรงโกร่งดาบก็ดีดออกไปทันที

“ตัง!”

ประกายดาบเส้นหนึ่งพุงไปที่เอวของเย่เทียน รวดเร็วราวกับสายฟ้า!

เย่เทียนประมาท เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าโอกาสที่ดีขนาดนั้นยูมะ ฟุคุจิกลับไม่ลงมือ แต่เลือกที่จะลงมือตอนนี้ และเขาก็อดที่จะรู้สึกนับถือการตัดสินใจของยูมะ ฟุคุจิไม่ได้ เพราะเมื่อกี้เขาไม่ทันได้ระวังตัว!

ไม่ได้ระวังตัวแบบจริงๆ มันถึงเปิดโอกาสให้ยูมะ ฟุคุจิได้โจมตี!

หลังจากที่ยูมะ ฟุคุจิชักดาบออกก็ไม่ได้หันไปมองอีก เขาได้สลายกลายเป็นกลุ่มควันแล้วหายเข้าไปในป่าที่อยู่ข้างๆ ในความคิดของเขา เย่เทียนได้ตายไปแล้ว! การเปิดช่องโหว่เมื่อกี้ เย่เทียนไม่มีทางหลบการโจมตีของเขาได้แน่! เขามั่นใจพอ!

แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักทันที เพราะตรงหน้าเย่เทียนยิ้มแป้นและมองมาที่เขา!

“นี่นะเหรอวิชาลอบสังหาร? ก็ไม่เท่าไหร่นี่!” เย่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ให้เกียรติ แต่แผลตรงเอวก็ยังทรยศเขาอยู่ดี

การโจมตีครั้งนั้นของยูมะ ฟุคุจิร้ายกาจจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะฝึกฝนอย่างยากลำบากกับท่านจ้าวมาเป็นเวลานาน เย่เทียนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองต้องเสียท่าให้กับการโจมตีนี้อย่างแน่นอน! แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อเทียบกับการโจมตีที่ราวกับปีศาจของท่านจ้าว การลอบสังหารแบบนีก็ยังไม่เท่าไหร่!

ยูมะ ฟุคุจิรู้ดีว่างานในวันนี้ไม่ได้ง่ายแล้ว สายตามองไปยังแผลที่อยู่ตรงเอวของเย่เทียน รูม่านตาของเขาก็หดเล็กลงทันที โอ้วแม่เจ้า หมอนี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่าเนี่ย!

เมื่อกี้ตอนที่เย่เทียนปรากฏตัวแผลยังปริออกเหมือนปากของเด็กทารกอยู่เลย ในเวลาแค่นี้ แผลนั่นกลับสมานเข้าด้วยกันแล้ว!

ไม่ใช่ว่ายูมะ ฟุคุจิไม่เคยลงมือกับยอดมนุษย์ที่ร่างกายแข็งแกร่งมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เจอคนที่ร่างกายฟื้นฟูได้เร็วเหมือนเย่เทียนแล้วจะไม่ให้เขาตกใจได้ยังไง?

ยูมะ ฟุคุจิไม่พูดไม่จา แค่ก้าวไปข้างหลังเบาๆ หนึ่งก้าว ตั้งท่าเหมือนจะโจมตี

“โอ้ว? มีท่าอื่นด้วย? มามามา ช่วยชี้แนะด้วย!” เย่เทียนยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่สายตาที่นิ่งสงบนั่นกลับทำให้ ยูมะ ฟุคุจิรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา