ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 3

โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเจียงหนัน

“ท่านหวู ขอร้องท่านนะครับ ช่วยพ่อผมด้วย ขอเพียงท่านช่วยชีวิตพ่อผมได้ ท่านจะให้ผม ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นครับ”

ในห้องคนไข้มีเสียงอ้อนวอนลอยมา

คนที่พูดคือชายวัยกลางคนที่สวมชุดจีนโบราณ ลักษณะหน้าตาคล้ายคลึงกับเฉินหวั่นชิงระดับหนึ่ง ก็คือบิดาของเฉินหวั่นชิง เฉินจงเหอผู้นำตระกูลเฉินคนปัจจุบัน

ข้างกายของเฉินจงเหอ ยังมีหลายคนยืนอยู่ด้วย ล้วนเป็นสมาชิกญาติพี่น้องของตระกูลเฉิน

เฉินหวั่นชิงก็อยู่ในนี้ด้วย

หวูโซว่ยี่ที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ทอดถอนใจ “คุณเฉิน โรคหัวใจของท่านปู่นั้น ขออภัยที่ผมไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย ตอนนี้มีเพียงการผ่าตัดหนทางเดียวแล้วครับ!”

พอพูดออกมาแบบนี้ เฉินจงเหอแข็งทื่อไปทั้งตัว

หวูโซว่ยี่เป็นแพทย์แผนจีนชื่อดังที่สุดของเจียงหนัน และเป็นแพทย์เจ้าของไข้ของพ่อเขามาตลอด

ตอนนี้ได้ยินหวูโซว่ยี่บอกว่าไม่มีความสามารถทำได้ ชั่วขณะนั้นหัวใจดวงหนึ่งร่วงลงไปแล้ว

เฉินหวั่นชิงยิ่งสีหน้าโศกเศร้า มองผู้อาวุโสที่ไม่ได้สติบนเตียงคนไข้ ในดวงตามีน้ำตาคลออยู่

“หวั่นชิง คุณวางใจได้ ผมจะต้องหาหมอตะวันตกที่ดีสุดมาเพื่อท่านปู่ได้แน่นอน เพื่อผ่าตัดให้ท่านปู่!”

เวลานี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ด้านข้างส่งเสียงปลอบใจเฉินหวั่นชิง

เฉินหวั่นชิงฟังอยู่ เพียงแต่พยายามกลั้นขำ

ถ้าสามารถผ่าตัดได้จริง พวกเขาจัดหาแพทย์ดำเนินการไปตั้งนานแล้ว จะรอจนถึงช่วงเวลานี้ทำไมกัน?

ปู่ของเธออายุมากแล้ว เดิมทีรับการกระทำที่หนักขนาดนี้ไม่ไหว ถ้าเกิดไม่ระวังสักนิด นั่นคือสถานการณ์ระหว่างความเป็นความตาย!

“ทำได้เพียงผ่าตัดบายพาสหัวใจจริงๆ เหรอ? แต่ว่าท่านหวูก่อนหน้านี้ท่านไม่ใช่บอกว่า......”

เฉินจงเหอหน้าตาเคร่งขรึมเต็มที่

หวูโซว่ยี่พยักหน้า “ถึงแม้นี่คือความคิดที่แย่ แต่หากไม่ดำเนินการผ่าตัด ด้วยสภาพร่างกายของท่านปู่ กลัวว่าจะทนไปได้อีกไม่กี่วัน.......”

เสียงพูดจบลง คนในห้องคนไข้รู้สึกหนักหน่วงในชั่วขณะหนึ่ง ผู้หญิงวัยกลางคนหลายคน ยิ่งสะอึกสะอื้นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่

เฉินหวั่นชิงก็หน้าตาหนักหน่วงมากเช่นกัน ในใจเศร้าเสียใจ

“โรคของคุณปู่ ผมรักษาได้!”

ตอนที่ทุกคนไร้ซึ่งหนทาง เสียงพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจประโยคหนึ่งดังขึ้นฉับพลัน

พอทุกคนหันหน้าไปมอง เห็นเย่เทียนที่ใส่ชุดลำลอง ไม่รู้ว่าปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูห้องคนไข้ตั้งแต่เมื่อไร

“แกเข้ามาทำอะไร!”

เสียงหญิงวัยกลางคนที่พูดจาเหน็บแนมอย่างเจ็บปวดดังขึ้นทันที

“เย่เทียน ได้ยินว่าแกโดนจับตอนกวาดล้างการค้าประเวณีแล้ว ออกมาตั้งแต่เมื่อไร?”

เป็นเสียงพูดที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยลอยออกมาอีกประโยคหนึ่ง

เรื่องที่เย่เทียนโดนจับตอนกวาดล้างการค้าประเวณี ถึงแม้จะปิดท่านปู่เอาไว้ แต่คนในที่นี้ล้วนรู้กันชัดเจนดี

บวกกับตัวของเย่เทียนเองก็ไม่ได้รับความชื่นชอบ เวลานี้ทุกคนจึงยิ่งไม่อยากมองเห็นเขา

ในใจเฉินหวั่นชิงรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่ให้เย่เทียนเข้ามา แต่ตอนนี้ในเวลานี้ เธอได้เพียงเอ่ยปาก ปกป้องเย่เทียน

“พ่อคะ อาคะ เย่เทียนเป็นหนูเรียกมาเอง คุณปู่รักเย่เทียนมาแต่ไหนแต่ไร หนูอยากให้เขาเจอคุณปู่สักหน่อย......”

“เชอะ พวกจิตใจเหี้ยมโหด เห็นพ่อพวกเรานอนอยู่บนเตียง ไม่แน่ในใจเขาอาจดีใจกว่าใครทั้งหมดล่ะสิ!”

“ใช่ ได้ยินว่าเมื่อวันก่อนเขายังไปหาโสเภณีที่ข้างนอก ใครจะรู้ว่าโดนจับตอนกวาดล้างการค้าประเวณีอีก ขายขี้หน้าตระกูลเฉินของพวกเราจริงๆ”

หญิงวัยกลางคนที่พูดจาเหน็บแนมก่อนหน้านี้หัวเราะเยาะไม่หยุด “หวั่นชิง ไม่ใช่ฉันว่าเธอนะ มีบางคนทำอะไรโลเลไม่เด็ดขาด กลับเจอหายนะที่ทำให้ยุ่งยาก!”

เฉินจงเหอสีหน้าดูแย่พอสมควรเหมือนกัน

แต่นึกถึงลูกเขยคนนี้ของตนเองทำเรื่องเหลวไหลไร้สาระสารพัด เขาถอนหายใจทีหนึ่ง ไม่มีอะไรเศร้าใจกว่าจิตใจท้อแท้อีกแล้ว