ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 4

“แก......แก......ปู้ด!”

บนหน้าหลิวจื่อหยังสีหน้าดูไม่ดี เหงื่อออกเต็มหน้า

ไม่มีวิธีเลย เหม็นเหลือเกินเสียจริง เขาโดนตดที่ตัวเองปล่อยออกมารมจนน้ำตาไหลแล้ว

พลังอันมหาศาลส่วนหนึ่งในกระเพาะ เหมือนจะพ่นออกมาได้ทุกเมื่อ

“คุณชายหลิว ขอให้คุณรีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกเราจะโดนคุณรมจนตายกันหมด......”

มีคนส่งเสียงตะโกน

หลิวจื่อหยังนึกไม่ถึงว่าตนเองจะเป็นแบบนี้กะทันหัน อยากพูดอะไรหน่อยก็ตดดังปู้ดๆ ติดต่อกันหลายที นี่ทำให้เขาสะอิดสะเอียนจนอยากคลื่นไส้ เกือบจะอาเจียนออกมา

รอเดี๋ยวเขาคงกลายเป็นผู้ชายคนแรกบนโลกที่โดนตดของตนเองรมจนอาเจียนแล้ว

นี่ทำให้หลิวจื่อหยังไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป หมุนตัวอยากพุ่งออกนอกประตูไปหาห้องน้ำ

แต่ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรกัน เหมือนโชคร้ายพัวพันอยู่ที่เขา เพิ่งก้าวออกมาได้ไม่ถึงสองก้าว เท้าซ้ายก็ขัดเท้าขวาอีก ล้มอย่างกระเซอะกระเซิงมาก หน้าผากกระแทกที่มุมผนัง ศีรษะแตกเลือดไหล!

หลิวจื่อหยังเกือบจะแหงนหน้าร้องคำรามออกมา นี่แม่งมันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันแน่!

แต่ทว่าก็ตดปู้ดๆ สองที ความรู้สึกนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น ไม่กล้าอยู่ต่อไปอีกจริงๆ ปีนขึ้นมาโดยไม่สนใจความเจ็บ ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ตามองเห็นหลิวจื่อหยังวิ่งออกไปนอกประตูแบบกระเซอะกระเซิงสุดจะทน มุมปากเย่เทียนวาดรอยยิ้มแปลกประหลาดขึ้น

พูดในใจ: “นี่เป็นแค่ดอกเบี้ย พวกเรามีเวลาอีกค่อยๆ เล่นกันไป!”

ไม่ผิด เมื่อสักครู่คือเขาเล่นพิเรนทร์

ร่างกายคนเราลี้ลับมหัศจรรย์อย่างมาก มีจุดหลายร้อยจุด กดลงเบาๆ ล้วนสามารถเกิดผลลัพธ์สารพัดแบบ

เขากดจุดของหลิวจื่อหยังแล้ว ถึงทำให้เขาตดเหม็นไม่หยุด

คนอื่นๆ ก็รีบเปิดหน้าต่างของห้องคนไข้ออกทันที ไม่ง่ายถึงไล่กลิ่นเหม็นเน่าพวกนี้ออกไปหมด

ในบรรดาผู้คนมีเพียงเฉินหวั่นชิงคนเดียวที่เห็นรอยยิ้มแปลกประหลาดบนหน้าของเย่เทียน ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่า หลิวจื่อหยังกลายเป็นแบบเมื่อสักครู่นั้น ต้องมีความเกี่ยวข้องกับเขามากที่สุด!

บางทีหากมองตรงส่วนที่แปลกประหลาดของเย่เทียนออก เฉินหวั่นชิงเอ่ยปากอย่างจับพลัดจับผลู

“เย่เทียน เมื่อกี้นายพูดว่า นายมีวิธีรักษาโรคหัวใจของคุณปู่ให้หายใช่ไหม?”

เย่เทียนรีบพยักหน้าทันที “ถูกต้อง ฉันมีวิธีแน่นอน โดยเฉพาะสามารถทำให้คุณปู่ดีขึ้นมาถึงที่สุดได้ด้วย!”

พูดพวกนี้ออกมา ทุกคนอดตกตะลึงไม่ได้ ทันใดนั้นที่เกิดเหตุฮือฮาขึ้นกัน เริ่มพูดจับผิดเย่เทียนขึ้นมา

“เย่เทียน ขี้โม้ก็ไม่ใช่โม้แบบนี้ แม้แต่ท่านหวูยังไม่มีวิธี นายคิดว่านายเป็นหมอวิเศษเหรอ? ยังสามารถรักษาโรคของคุณปู่ให้ดี?”

“ใช่ ถึงแม้เป็นฮัวโต๋ยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ได้พูดจาโอ้อวดขนาดนี้แบบนาย!”

“แกรักษาคุณปู่ให้หายดีได้ ฉันจะเขียนเฉินหยังสองคำนี้กลับหลังให้ดู!”

ทุกคนเยาะเย้ยอย่างกำเริบเสิบสาน เห็นได้ชัดว่าเดิมทีไม่เชื่อคำพูดนี้ของเย่เทียน

เย่เทียนรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อ แต่ไม่สนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพลักษณ์สวะของเขาฝังรากลึก ยากมากที่จะเปลี่ยนความคิดของคนอื่นที่มีต่อเขาในเวลาอันสั้น

แต่ว่าเย่เทียนไม่มีความหมายที่อยากเปลี่ยนแปลง คนอื่นมองเขาอย่างไร เกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วย?

เพียงแค่ตอนนี้เกี่ยวกับอาการป่วยของปู่ตนเอง เย่เทียนไม่อยากเสียเวลา จิตอาฆาตแค้นที่แข็งตัวทะลักออกมาอย่างรุนแรงจากบนตัวเขา ดุจภูเขาสูงลูกหนึ่ง กดจิตใจของแต่ละคนเอาไว้

“ผมไม่สนว่าพวกคุณจะเชื่อหรือไม่ วันนี้ผมจะรักษาโรคให้คุณปู่!”

“แกบ้าไปแล้วหรือไง ที่นี่คือสถานที่ที่แกทำมั่วซั่วได้เหรอ? ให้แกเข้ามาถือว่าไว้หน้าแกมากแล้ว ยังคิดจริงว่าตัวเองเป็นเทพ......”

เฉินหยังอดไม่ได้ลุกออกมาด่าทอเย่เทียน

เพียงแค่เย่เทียนมองด้วยสายตาเฉียบขาดไป ก็ทำให้เขาตัวแข็งไปหมด

สายตานั้นคืออะไรกัน? ทำไมรู้สึกตนเองเหมือนโดนเสือดุตัวหนึ่งจ้องอยู่ ช่างน่าสยองขวัญเสียจริง!

เฉินหยังตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน คำพูดช่วงท้ายติดอยู่ในลำคอเอาดื้อๆ

“เย่เทียน ฉันสามารถให้แกลองดูได้ แต่ว่า ถ้าแกกล้าทำมั่วซั่ว อย่าโทษว่าฉันใจร้าย!”

ช่วงสำคัญ ยังเป็นเฉินจงเหอลุกออกมาแล้ว สายตาที่มองทางเย่เทียนซับซ้อนเล็กน้อย