ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 57

“คุณเย่……”

เมื่อเห็นเย่เทียนที่ค่อยๆ เดินออกมา สีหน้าของหลิวชิงก็เปลี่ยนไปและอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

แม้จ้างตงก็หันมาและขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

"นี่แกอยากตายมาเลยเหรอ? ยังไม่รีบถอยกลับไปอีก!"

เขารู้เพียงเหล่ยซิงไห่คนนี้รับมือยากจริงๆ ส่วนเย่เทียนที่เดินออกมาคนนี้สงสัยอยากตายจริงๆ แล้ว?

"คนที่อยากตายไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณมากกว่านะ"

เย่เทียนถอนหายใจและไม่ได้สนใจเขาด้วยซ้ำ เมื่อเดินผ่านผู้คน สายตาก็จับจ้องไปที่เหล่ยซิงไห่อย่างนิ่งสงบ

เหล่ยซิงไห่ที่กลับมาจากต่างประเทศ เพียงเพราะต้องการชำระแค้นกับหลิวชิงเท่านั้น

แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีคนรนหาที่ตายในเวลานี้ เขาได้แต่หัวเราะออกมาอย่างไม่คาดคิด

"แล้วแกเป็นใครอีก?"

"คุณไม่ต้องสนใจหรอก ว่าผมจะเป็นใคร ถ้าคืนนี้คุณยอมถอยไปแต่โดยดี แล้วรับปากว่าจะไม่กลับมาที่เจียงหนันอีก แล้วผมจะปล่อยคุณไป"

เย่เทียนตอบเบาๆ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องเล็กๆ เรื่องหนึ่ง

"จะให้ข้ายอมแพ้? แล้วแกจะปล่อยข้าไปงั้นเหรอ?"

เหล่ยซิงไห่ถึงกับตะลึง หลังจากตั้งสติได้ เขาก็หัวเราะออกมาดังๆ เหมือนกับว่ากำลังฟังเรื่องตลกที่สุดในโลกอย่างไรอย่างนั้น

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงหัวเราะก็หยุดลง และดวงตาของเหล่ยซิงไห่ก็ค่อยๆ เย็นเยือกลง

"ไอ้หนู อายุน้อยๆ แต่ก็บ้าบิ่นไม่เบาเหมือนกันนะ! ในเมื่อเป็นแบบนี้ ข้าจะขอเชือดไก่ให้ลิงดูก็แล้วกัน"

ดวงตาของเหล่ยซิงไห่เต็มไปด้วยความเย็นชาและพูดต่ออย่างเคร่งขรึมว่า "แต่แกไม่ต้องห่วงหรอกนะ ข้าจะไม่ฆ่าแกหรอก แต่ข้าจะตัดแขนตัดขาของแกก่อน ปล่อยให้แกเป็นคนไร้ประโยชน์ไป! แล้วรอข้าจัดการกับคนทั้งหมดที่เหลือ แล้วข้าจะกลับมาทรมานแกให้ตายอย่างช้าๆ!"

"เป็นไงล่ะ รู้สึกน่าตื่นเต้นไม่เบาเลยใช่ไหม?"

เมื่อพูดจบ สีหน้าของผู้คนในที่เกิดเหตุก็เปลี่ยนไป

ในสถานการณ์แบบนี้ เหล่ยซิงไห่ยังกล้าพูดจาอวดดี ซึ่งมีสองเหตุผลเท่านั้น หนึ่งคือเขาเป็นคนโง่จริงๆ สองคือเขามีที่พึ่งพิงอยู่แล้ว!

หลิวชิงมองไปรอบๆ และรู้สึกได้ว่าเหล่ยซิงไห่ไม่ได้ล้อเล่นอย่างแน่นอน

จากนั้นเขาเอามือแตะเอวโดยจิตใต้สำนึกของเขา เพราะที่นั่นมีปืนพกของเขาซ่อนอยู่ ซึ่งก็เพื่อเหตุฉุกเฉินเท่านั้น

ส่วนจ้างตงได้แต่ขมวดคิ้วแน่นๆ และเกร็งไปทั้งตัวเพื่อเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ในทุกเมื่อ

ในสายตาของเขา เย่เทียนก็เหมือนคนมาเพื่อเล่นตลกเท่านั้น คนแบบนี้แค่หมัดเดียวก็ไม่อาจต้านทานได้หรอก

แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คิดจะห้ามใคร

เพราะท้ายที่สุดแล้ว เหล่ยซิงไห่ก็ยังแข็งแกร่งมาก และเขาก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะเอาชนะเหล่ยซิงไห่ได้

แต่ถ้าเย่เทียนพอมีฝีมืออยู่บ้าง ให้เขาไปผลาญกำลังของศัตรูบ้างก็เป็นเรื่องไม่เลวเหมือนกัน

เย่เทียนถอนหายใจแล้วพูดว่า "คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมหรอก ยอมแพ้ไปเถอะ"

เมื่อเหล่ยซิงไห่ได้ยินเช่นนี้ เขาก็โกรธมากและยิ้มพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแกงั้นเหรอ? แกรู้ไหมว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน ข้าเรียนกับผู้แข็งแกร่งระดับดิน ฝึกฝนอย่างหนักในต่างประเทศมากว่าสิบปี ถึงแม้ความสามารถจะยังไม่เพียงพอ แต่ตอนนี้ฝีมือระดับดำก็อยู่แค่อ้อมเท่านั้นแล้ว”

"จะให้ฆ่าแกงั้นเหรอ ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากด้วยซ้ำ ไม่ต้องเสียแรงอะไรหรอก!"

เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา และทำให้จ้างตงถึงกับยืนทื่ออยู่กับที่

“นักบู๊ระดับเหลืองขั้นสูงสุด?”

เขาถึงกับกลืนน้ำลาย ต้องรู้ว่ามีนักบู๊นั้นมีเป็นหมื่นๆ และหนึ่งในหมื่นเท่านั้นที่จะเข้าสู่นักบู๊ที่มีระดับได้!

จ้างตงที่เป็นศิษย์จากแก๊งซิงยี่และฝึกฝนอย่างหนักมามากกว่า 30 ปี เขาถึงจะก้าวสู่แดนเหลืองระดับล่างได้เท่านั้น

แต่ว่า เหล่ยซิงไห่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เขากลับเป็นถึงยอดฝีมือระดับเหลืองชั้นสูงสุดเลยหรือ?

แม้ฝีมือระดับสูงกับระดับล่างจะต่างกันแค่ระดับเดียว แต่ฝีมือนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

พูดง่ายๆ ก็คือ หมัดเดียวของนักบู๊แดนเหลืองระดับล่างนั้นสามารถสร้างความเสียหายให้กับกำแพงเพียงฟุตเดียวเท่านั้น

ส่วนระดับเหลืองชั้นสูงนั้น แค่ชกเบาๆ ก็สามารถเจาะทะลุกำแพงได้แล้ว และนี่ก็คือความแตกต่างที่ยากที่จะจินตนาการได้!

จ้างตงเริ่มสลดใจขึ้นเรื่อย ๆ

“พี่ใหญ่หลิว ถ้าเรื่องที่เขาพูดเป็นความจริง เกรงว่าพวกเราทุกคนต้องได้จบชีวิตที่นี่แน่!"

จ้างตงพูดอย่างขมขื่น สำหรับระดับเหลืองชั้นสูงนั้น ฝีมืออย่างเขาสิบคนก็ไม่อาจสู้ได้

“มันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลิวชิงก็ถึงกับใจสั่น

"ถ้าเขาอยู่ในระดับเหลืองชั้นสูงจริงๆ ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอยู่แล้ว และถ้าหากขืนสู้ต่อไปก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น!"

ในขณะที่พูดอยู่จ้างตงก็เริ่มถอดใจแล้ว

อย่างที่ว่ากันว่ายศถาบรรดาศักดิ์ที่ใหญ่กว่าก็จะบดขยี้ผู้ต่ำต้อยกว่าจนถึงตายได้ และในโลกของยุทธภพก็เช่นเดียวกัน ไม่เพียงเท่านั้น มันยังเด็ดขาดกว่าทุกอย่างด้วย!

เขามองไปที่เย่เทียนและพูดกับหลิวชิงเบาๆ ว่า "ข้าขอแนะนำหน่อยนะ ตอนที่ไอ้หนุ่มคนนั้นกำลังสู้กับมัน พวกเราต้องฉวยโอกาสหนีออกไป ขอแค่เราเดินผ่านสะพานได้ พวกเราก็รอด"

หลิวชิงเริ่มรู้สึกลำบากใจเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของจ้างตง

เย่เทียนไม่ใช่คนธรรมดา ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เชิญเย่เทียนมาด้วยหรอก อีกอย่างเขายังใช้เงินกว่าสิบล้านเพื่อเข้าหาเย่เทียนอีกด้วย

หรือถ้าหาก

หรือถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเย่เทียนที่นี่ และถ้าหากตระกูลฉินรู้เข้า เขาต้องตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างแน่นอน

ในขณะที่หลิวชิงกำลังลังเลอยู่ว่าควรจะหนีหรือไม่ เย่เทียนก็ได้เดินตรงไปข้างหน้าแล้ว

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว คุณจะไปจากที่นี่ หรือจะตายที่นี่ เลือกเอาเองนะ"

เหล่ยซิงไห่ที่ได้ยินเช่นนี้ก็โกรธจัดทันที เขากัดฟันแน่นๆ แล้วจ้องเขม็งไปที่เย่เทียน

"ไอ้เด็กปากคอเราะราย หวังว่าฝีมือของแกจะเก่งอย่างที่พูดนะ!"

ในขณะที่พูดอยู่ เหล่ยซิงไห่ไม่ได้ลังเลใดๆ และเคลื่นไหวทันที!

ฟุบ!

ชั่วพริบตา การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก เหมือนกับหายไปในกลางอากาศ

จ้างตงก็ตะลึงกับสิ่งที่เห็น

เมื่อคู่ต่อสู้เคลื่อนไหว เขาก็รู้ทันทีว่าอะไรจะเกิดขึ้น

แต่คู่ต่อสู้เร็วเหมือนกับผีเลย แม้แต่เขายังมองไม่ทันด้วยซ้ำ นี่มันเป็นแค่นักบู๊ยอดฝีมือระดับเหลืองชั้นสูงเท่านั้นจริงหรือ!

เป็นความเร็วที่เหนือชั้นจริงๆ

เหล่ยซิงไห่พุ่งเข้าไปหาเย่เทียนพร้อมกับใบหน้าที่โหดร้าย ในขณะเดียวกัน เขาออกหมัดด้วยความแรง ด้วยเสียงที่แหวกอากาศดังขึ้น หมัดก็พุ่งตรงเข้าใส่กลางหน้าของเย่เทียน

"ตายไปซะ!"

บูม!

เมื่อเสียงอุดดังขึ้น ทุกคนถึงกับต้องหลับตาเพราะไม่อยากเห็นความพินาศของเย่เทียน

“หมัดกระจอกแบบนี้ ยังกล้าชกมาอีกเหรอ?”

ทันใดนั้น คำพูดที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกก็ดังขึ้น

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองไปอย่างตั้งใจ จากนั้นก็เห็นเย่เทียนยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ และหมัดของเหล่ยซิงไห่นั้นถูกเขารับไว้ด้วยมือข้างเดียวเท่านั้น!

"นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง?"

จ้างตงและหลิวชิงถึงกับตะลึง ทุกคนในที่เกิดเหตุและรวมถึงเหล่ยซิงไห่ก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน

แต่เย่เทียนไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ทันใดนั้นเขาก็บิดแขนเบาๆ

แคร่ก!

“อ๊ากกก！”

ด้วยเสียงแตกหักที่คมชัด เหล่ยซิงไห่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีขาวทันที

แขนข้างหนึ่งของเขาถูกหักโดยเย่เทียน

และจากนั้นเย่เทียนยกแขนขึ้นแล้วเตะเข้าไปที่กลางท้องของเหล่ยซิงไห่

ผัวะ!

เหล่ยซิงไห่ถึงกับเข่าทรุดลงพื้นและเอามือข้างหนึ่งจับหน้าท้อง พร้อมกับสีหน้าที่ขาวซีดเหมือนกระดาษ

"ตอนนี้ คุณยังอยากสู้กับผมต่อไหม?"

เย่เทียนมองดูเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยามและพูดอย่างเย็นชา

ผู้แข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างเหล่ยซิงไห่ ยังต้องแพ้ให้กับเย่เทียนง่ายๆ แบบนี้

ความแข็งแกร่งนี้ ทำให้ผู้คนทั้งหมดถึงกับตกใจ!