ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 17

“ไม่จำเป็น!” เย่เต๋อโหรวกล่าวอย่างเย็นชา เหลือบมองจี๋เสียงและหรูอี้ด้วยสายตาเยือกเย็น จากนั้นก็เอ่ยกับไฉ่หลี “พวกนางสองคนปรนนิบัติจ่านเหยียนได้แค่วันเดียว แต่กลับมีความจงรักภักดีอย่างมาก พาออกไปรับรางวัลเถิด!”

“บ่าวมิกล้ารับความดีความชอบ การปรนนิบัตินายเป็นหน้าที่ของบ่าวอยู่แล้วเจ้าค่ะ!” จี๋เสียงและหรูอี้กล่าวพร้อมกัน

ไฉ่หลีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดุร้าย “ฮูหยินบอกจะให้รางวัลพวกเจ้า พวกเจ้ามีสิทธิ์ปฏิเสธที่ไหนกัน?” พูดจบก็คว้าแขนทั้งสองคนแล้วลากออกไปข้างนอก

นอกประตู ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะที่น่ากลัวของไฉ่หลี “พวกเจ้าจงรักภักดีขนาดนี้ เช่นนั้นก็รับบาปแทนเจ้านายของพวกเจ้าสักหน่อยเถอะ!”

เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังขึ้น เย่เต๋อโหรวยิ้มอย่างโหดเหี้ยม เปิดม่านขึ้น จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในห้องนอน

ภายในห้องนอนมืดสนิท ไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย ความเงียบสงัดปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของหลงจ่านเหยียนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

นางหัวเราะเยาะ ใกล้จะตายแล้วยังนอนหลับสนิทได้อีกหรือ? นางจะไม่ปล่อยให้ได้อยู่อย่างสงบสุขแน่

นางเดินไปตามทิศทางของเตียง แต่เพิ่งจะก้าวออกไปได้ก้าวเดียว ก็รู้สึกเหมือนใต้เท้าว่างเปล่า ร่างของนางร่วงหล่นลงไปเรื่อย ๆ ด้วยความตกใจอย่างมาก นางจึงส่งเสียงร้องออกมา พยายามคว้าจับอะไรบางอย่างไว้ แต่รอบ ๆ ตัวว่างเปล่า นางคว้าอะไรไม่ได้เลย

ร่างกายร่วงหล่นลงไปอย่างรวดเร็ว ความหวาดกลัวเข้าโจมตีทันที เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เหตุใดที่นี่ถึงเหมือนกับหน้าผาได้?

“ไฉ่หลี...” นางตะโกนเสียงแหลม แต่รอบข้างมีเพียงเสียงลมหวีดหวิว ไม่มีใครตอบรับนางเลย

มีมือปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า คว้าไหล่ของนางไว้แน่นแล้วออกแรงกดลง นางยื่นมือออกไปหวังจะคว้ามือนั้นไว้ แต่มือข้างนั้นกลับหายวับไป และในที่สุดสองเท้าของนางก็สัมผัสกับพื้น

ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า นางมองสำรวจไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ที่นี่ คุ้นเคยมาก!

ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นได้ ที่นี่คือห้องเก็บฟืนของจวนแม่ทัพ ไม่สิ ควรจะพูดว่าเป็นห้องเก็บฟืนเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ที่นี่ นางฆ่าหยางจิ่วเม่ย ตัดมือตัดเท้าของนางทั้งหมด กลิ่นคาวเลือดราวกับยังไม่จางหายไป อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคาวคลุ้ง ในหูก็เหมือนจะยังได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหยางจิ่วเม่ย

เย่เต๋อโหรวร้องตะโกน “อ๊า” เสียงดัง พุ่งเข้าหาตำแหน่งที่หยางจิ่วเม่ยหายไป จากนั้นตะโกนเสียงดัง “กลับมานะ ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก!”

ท่ามกลางอากาศ ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไปจนหมด ทั้งเสียงและร่างของหยางจิ่วเม่ยหายวับไปในอากาศ ไม่เหลือร่องรอยใด ๆ

หัวใจของเย่เต๋อโหรวบีบรัดแน่น ความเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ!

มีมือมาแตะหลังนางเบา ๆ นางหันกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับเห็นไฉ่หลียืนถือถ้วยน้ำชาอยู่ด้านหลัง แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย “ฮูหยิน ท่านกำลังคุยกับใครอยู่หรือเจ้าคะ?”

เย่เต๋อโหรวตกตะลึง กวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง นางยังคงยืนอยู่ที่หน้าม่านนอกห้องของหลงจ่านเหยียน ม่านสีเขียวปักลายดอกดารารัตน์ขวางอยู่ตรงหน้า ม่านพลิ้วไหวไปตามสายลม สายลมพัดวูบ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจ ทำให้นางหนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว

ที่นี่ ไม่ใช่ห้องเก็บฟืน?