ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 12

หลงจ่านเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือหนึ่งถือชามข้าว อีกมือหนึ่งถือตะเกียบ มองไปยังหญิงสาวดุร้ายตรงหน้าด้วยความงุนงง สิ่งเดียวที่นางสามารถรักษาไว้ได้ก็มีเพียงชามข้าวใบนี้เท่านั้น

หลงจ่านเหยียนจ้องมองไปที่หลงจ่านซิน เห็นเพียงรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของหลงจ่านซินในชุดกระโปรงสีเขียวปักลายดอกทับทิม ใบหน้าขาวผ่องดุจไขมันแพะเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ไม่อาจปกปิดความงามอันล้ำเลิศที่ติดตัวมาแต่กำเนิดได้ ในทางกลับกัน หลงจ่านเหยียนเองกลับมีใบหน้าซีดเซียว รูปร่างผอมบาง หากไม่รู้จักมาก่อนคงคิดว่านางเป็นผู้ลี้ภัยมาจากที่ไหนสักแห่ง

ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้าที่นางสวมใส่กับเสื้อผ้าที่ตนเองสวมใส่ เนื้อผ้าช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว?

หลงจ่านซินเห็นหลงจ่านเหยียนจ้องมองตนเองอย่างตกตะลึง แต่ไม่กล้าพูดอะไร ก็คิดว่านางคงกลัวแล้ว จึงรีบสาวเท้าเข้าไปหา ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าหลงจ่านเหยียน

หรูอี้ที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็รีบเข้ามาขวางหน้าหลงจ่านเหยียนทันที ฝ่ามือที่หมายจะตบนั้นจึงลงมาที่ใบหน้าของหรูอี้ ใบหน้าของนางบวมขึ้นทันที รอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏชัดเจน แสดงให้เห็นว่าหลงจ่านซินออกแรงมากเพียงใด

“ไสหัวไป นางบ่าวชั้นต่ำ!” หลงจ่านซินเห็นหรูอี้เข้ามาขวาง ทำให้นางตบหลงจ่านเหยียนไม่โดน ก็โกรธจนตัวสั่น ถีบหรูอี้ไปหนึ่งที แล้วผลักนางล้มลงกับพื้น จากนั้นพุ่งเข้าไปข้างหน้า ใช้นิ้วชี้หน้าหลงจ่านเหยียนและด่าทอด้วยความโมโห

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นฮองเฮาจริง ๆ หรือไร? เจ้ารู้หรือไม่ว่า เจ้าแค่เข้าวังไปเป็นเครื่องสังเวย จะตายอยู่รอมร่อ ยังกล้าทำตัวอวดดีอีก? ดูเหมือนว่าบทเรียนที่เคยให้เจ้าไปก่อนหน้านี้ เจ้าคงลืมไปหมดแล้ว อยากลองลิ้มรสชาติของการเอาเข็มทิ่มซอกเล็บอีกหรือไม่?”

หลงจ่านเหยียนดูเหมือนจะตกใจจนพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหม่อลอย “ไม่อยาก!”

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ?” หลงจ่านซินแค่นเสียงเยาะเย้ย มือหนึ่งปัดชามและตะเกียบในมือของหลงจ่านเหยียน นิ้วเรียวจิ้มไปที่หน้าผากของหลงจ่านเหยียนอย่างแรง “จำเอาไว้ เจ้าเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งที่ติดตามข้าเสมอ ข้าสั่งให้เจ้ายืน เจ้าก็ต้องยืน สั่งให้เจ้าคุกเข่า เจ้าก็ต้องคุกเข่า สั่งให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องไปตายเดี๋ยวนั้น!”

ทันใดนั้น ข้อมือของหลงจ่านซินก็ถูกคว้าเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “คุณหนูรอง พูดจาต้องรักษาน้ำใจไว้บ้าง!”

นางก้าวเข้าไปข้างหน้า เอ่ยถามหลงจ่านเหยียนด้วยท่าทีนอบน้อม “ฮองเฮา ทรงเห็นว่าควรจัดการกับนางเช่นไรเพคะ?” เมื่อครู่นางเห็นหลงจ่านเหยียนถูกหลงจ่านซินจิ้มหน้าผากด่าทอแต่กลับไม่กล้าตอบโต้ ก็คิดว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้ไม่กล้าขัดขืนพระราชโองการเข้าวัง แท้จริงแล้วก็เพราะนิสัยขี้ขลาดตาขาวเช่นนี้

เวลานี้ ตั้งใจจะยกย่องฐานะของนางขึ้นมาหน่อย ถือเสียว่าเป็นการให้เกียรติผู้ที่กำลังจะตาย

หลงจ่านเหยียนแสดงสีหน้าเห็นอกเห็นใจผู้อื่น “อมิตตาพุทธ ข้าเป็นจิตใจอ่อนโยน ทนเห็นเรื่องโหดร้ายมิได้ แต่ในเมื่อเจ้าถามข้า เช่นนั้นข้าก็จะลงโทษนางสักหน่อย เมื่อครู่นางใช้มือล่วงเกินข้า ตัดมือของนางทิ้งก็แล้วกัน!”

ทุกคนต่างตกตะลึง นี่เป็นคำพูดของคนที่จิตใจอ่อนโยนอย่างนั้นหรือ?