ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 11

กูกูสอนมารยาทมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาด “ฮองเฮาจะบรรทมช่วงกลางวัน เป็นบ่าวจะถืออะไรได้?”

หลงฮูหยินไม่คิดว่ากูกูสอนมารยาทจะพูดจาเช่นนี้ จึงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ทำได้เพียงกล่าวว่า “เช่นนั้น เชิญกูกูออกไปดื่มน้ำชาข้างนอกก่อนเถิด!”

กูกูสอนมารยาทเอ่ยขึ้น “ไม่จำเป็น ฮูหยินกลับไปเถิด บ่าวได้รับบัญชาจากไทเฮามาที่จวน ก็ต้องปรนนิบัติรับใช้ฮองเฮาจนกว่าฮองเฮาจะเสด็จเข้าวัง สองวันนี้ คงต้องรบกวนที่จวนเสียแล้ว!”

“อย่าได้กล่าวว่ารบกวนเลย การมาของกูกู ทำให้จวนแม่ทัพรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ข้าเกรงว่าจะดูแลกูกูได้ไม่ดีพอ!” หลงฮูหยินรู้สึกโมโหจนกัดฟันกรอด คาดไม่ถึงว่ากูกูสอนมารยาทผู้นี้จะไม่ไว้หน้านางเลยแม้แต่น้อย

“เชิญฮูหยิน!” กูกูสอนมารยาททำท่าผายมือเชิญนางออกไป ราวกับไม่ได้ยินคำพูดถ่อมตัวเหล่านั้นที่นางกล่าวมา

สีหน้าของหลงฮูหยินพลันเปลี่ยนเป็นเขียวสลับขาวไปมา นางหัวเราะแห้ง ๆ เสียงหนึ่ง “เช่นนั้น ข้าขอตัวลาก่อน!” พูดจบ นางก็จ้องมองหลงจ่านเหยียนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงด้วยสายตาอาฆาต จากนั้นพาหญิงรับใช้ออกไป

หลงจ่านเหยียนนอนหลับคราวนี้ ยาวจนถึงยามซวีจึงจะตื่นขึ้นมา นางนั่งกอดผ้าห่มอยู่บนเตียง หรูอี้รีบเข้ามาปรนนิบัติ “คุณหนูใหญ่ ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?”

“นั่นใคร ข้าหิวแล้ว!” หลงจ่านเหยียนค่อย ๆ ลงจากเตียง “ไปหาอะไรมาให้ข้ากินหน่อย!”

“เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ!” หรูอี้ช่วยคลุมเสื้อให้นาง “อุ่นไว้ในหม้อแล้ว บ่าวจะรีบไปนำมาเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ!”

กูกูสอนมารยาทเปิดม่านเข้ามาพลางกล่าวคำคารวะ “ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ!”

หลงจ่านเหยียนราวกับยังไม่ตื่นเต็มตา นางปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ตอบรับเพียง “อืม!”

กูกูสอนมารยาทเอ่ยขึ้น “ฮองเฮาเพคะ กฎระเบียบในวัง...”

เมื่อนางมาถึง หลงจ่านเหยียนกำลังกินอาหารด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ที่บอกว่าเศร้าหมอง ก็เพราะว่าแทบจะไม่มีเนื้อเลยสักชิ้น จะเห็นได้ว่าถึงแม้จะได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮาแล้ว แต่หลงฮูหยินก็ยังคงตระหนี่ถี่เหนียว ยังคงปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้าย ไม่ยอมให้นางได้กินอิ่มแม้แต่มื้อเดียว

มองดูรูปร่างของหลงจ่านเหยียนที่ผอมแห้งบอบบาง แม้แต่หน้าอกก็ไม่มี ก็รู้ได้ว่าช่วงวัยเจริญเติบโตนั้นได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ นางจึงตั้งปณิธานว่าจะต้องบำรุงร่างกายนี้ให้อ้วนท้วนสมบูรณ์ โชคดีที่ร่างกายนี้เพิ่งอายุสิบหกปี ยังมีศักยภาพที่จะพัฒนาไปเป็นคัพดีได้

ขณะที่นางกำลังโศกเศร้าคร่ำครวญอยู่นั้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียง “โครม” ดังขึ้น ประตูถูกถีบเปิดออก ร่างสีเขียวพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับพายุหมุน น้ำเสียงที่หยิ่งผยองและโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นกระทบโสตประสาทของหลงจ่านเหยียน

“หลงจ่านเหยียน ตอนนี้เจ้าใหญ่โตนักนะ ถึงขนาดกล้ารังแกท่านแม่แล้วหรือ?” สิ้นเสียง เจ้าของเสียงก็ปัดจานชามบนโต๊ะอาหารตกพื้นแตกกระจายไปทั่ว เสียงดัง “โครมคราม” โต๊ะอาหารก็ถูกนางพลิกคว่ำลงกับพื้นทันที