ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 10

“เอี๊ยด” เสียงผลักประตูดังขึ้น หรูอี้นำทางทั้งสองเข้าไปนั่งในห้องโถงเล็ก ส่วนจี๋เสียงก็รีบสาวเท้าไปที่ห้องนอนปลุกหลงจ่านเหยียนด้วยความรวดเร็ว

ครั้นหลงฮูหยินและกูกูสอนมารยาทนั่งลงแล้ว หรูอี้ก็ยกน้ำชามาให้ทันที สองคนทักทายกันตามมารยาทแล้วสามสี่ประโยค ก็เห็นจี๋เสียงเดินเข้ามาท่าทางกระอักกระอ่วน ก่อนจะกล่าวกับหลงฮูหยิน “ฮูหยินเจ้าคะ คุณหนูใหญ่หลับเป็นตายเลยเจ้าค่ะ ปลุกเท่าใดก็ไม่ยอมตื่น!”

หลงฮูหยินหน้านิ่งอึ้ง “หลับเป็นตาย?”

นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? นางควรจะกลัวสุดขีดมิใช่หรือ? เหตุใดถึงยังหลับสนิทได้แบบนี้? หรือจะแกล้งหลับ? ด้วยนิสัยของนางเด็กชั้นต่ำคนนี้บางครั้งก็ดื้อรั้น ไม่ยอมให้ผู้ใดเห็นความอ่อนแอของนางได้ง่าย ๆ

นางอมยิ้มพลางหยัดกายขึ้นยืน “ข้าจะไปปลุกนางเอง!”

หลงฮูหยินเยื้องกรายอย่างสง่าผ่าเผยเดินเข้าไป บนเตียง หลงจ่านเหยียนนอนคลุมโปงในผ้าห่ม เสียงหายใจแว่วดังออกมาจากด้านในผ้าห่มเป็นระยะ ผ้านวมขยับขึ้นลงเล็กน้อย คล้ายว่ากำลังนอนหลับอยู่จริง ๆ

นางนั่งลงข้างเตียงช้า ๆ ก่อนจะยื่นมือไปดึงผ้านวมออก ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเอ็นดู ขณะที่กำลังจะอ้าปาก ถ้อยคำที่เตรียมไว้พลันเปลี่ยนเป็นเสียงร้องอุทานทันที “กรี๊ด ผี!”

คนบนเตียง กลับปรากฏหน้าผีร้ายสีเขียวเขี้ยวฟันยาวยื่นอัปลักษณ์ออกมา

นางหงายหลังล้ม “โครม” เสียงกระแทกอ่างล้างหน้าบนชั้นวางดังขึ้นมา น้ำในอ่างหกคว่ำลงมา รดศีรษะนางจนเปียกชุ่ม

หลงจ่านเหยียนตื่นเพราะเสียงเอะอะ นางเลื่อนมือขึ้นใบถอดหน้ากากบนใบหน้าออก และมองหลงฮูหยินด้วยสีหน้างุนงง “ฝนตกหรือ?”

หลงฮูหยินกุมหน้าอกตนเอง จ้องมองหน้ากากในมือนางอย่างอึ้งงัน โทสะพลันไหลทะลักพลุ่งพล่านขึ้นทันที ไม่สนแล้วว่ากูกูสอนมารยาทจะยังคงอยู่ที่นั่นด้วย ก็ยกนิ้วชี้หน้าหลงจ่านเหยียนและตะคอกใส่ด้วยความโกรธเคือง “เจ้าแสร้งเป็นเทพปลอมเป็นผีเพื่ออะไร? หรือเจ้าอยากจะเป็นผีจนตัวสั่นแล้ว? ไม่ต้องคิดอยากหรอก คอยให้ฝ่าบาทสวรรคตก่อนเถิด ประเดี๋ยวเจ้าก็จะได้เป็นผีเร็ว ๆ นี้แล้ว!”

หลงจ่านเหยียนมองนางด้วยสีหน้าตื่นตะลึงอึ้งงัน “ท่านแม่ ท่านพูดอะไร? นี่ท่านกำลังสาปแช่งฝ่าบาทองค์ปัจจุบันหรือเจ้าคะ!”

หลงฮูหยินสะดุ้งเฮือก หันศีรษะขวับตามสัญชาตญาณ กลับเห็นว่ากูกูสอนมารยาทกำลังยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ด้านหลังนาง หลงฮูหยินรีบส่งยิ้มให้พลางกล่าวว่า “กูกูอย่าเข้าใจผิด ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น...”

หลงจ่านเหยียนรับคำเสียงหนึ่ง สายตายังคงงุนงงเช่นเดิม “ข้ายังมิได้เข้าวังรับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เหตุใดจึงเรียกข้าว่าฮองเฮาแล้ว?”

“มีราชเสาวนีย์แล้วว่า ตำแหน่งฮองเฮาได้ถูกกำหนดเรียบร้อย การเรียกฮองเฮาเช่นนี้แม้ว่าจะเร็วไปนิด แต่ก็มิได้ผิดเพคะ!” กูกูสอนมารยาทกล่าวอย่างนอบน้อม

“อืม เจ้ามาทำอะไรหรือ?” คล้ายว่าหลงจ่านเหยียนสนองคำอธิบายของนางแล้ว ก็ถามขึ้น

“ข้าน้อยมาถวายการสอนระเบียบพิธีเข้าวังให้กับฮองเฮาเพคะ!” กูกูสอนมารยาทตอบ

“อืม ไว้ข้าตื่นนอนแล้วค่อยมาสอนเถิด!” หลงจ่านเหยียนพูดจบ ก็ดึงผ้าห่มขึ้น คลุมโปงอีกครั้งและจากนั้นก็หลับไป

หลงฮูหยินมองกูกูสอนมารยาทอย่างกระอักกระอ่วน พลางอธิบาย “เรื่องนี้ นิสัยของนางก็เป็นเช่นนี้มาตลอด กูกูอย่าได้ถือสาเลยนะ!”