ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง นิยาย บท 9

หมัวมัวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ใช่เจ้าค่ะ” ทันใดนั้นก็ชะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เพียงแต่ ท่าทางการแสดงออกของแม่หนูเหยียนวันนี้ชวนให้รู้สึกแปลกใจยิ่งนักเจ้าค่ะ เมื่อก่อนเห็นนางขี้ขลาดอ่อนแอนัก ยังคิดว่านางไม่มีอารมณ์โกรธเสียอีกเจ้าค่ะ!”

“ต่อให้เป็นสุนัขสักตัว ถูกต้อนให้จนมุมแล้วยังรู้จักแว้งกัด!” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มอย่างเย็นชา “ปล่อยให้นางทำตัววุ่นวายไปเถิด ถึงอย่างไรท้ายที่สุดก็มีเพียงจุดจบเดียวนั่นแหละ!”

“เกรงก็แต่ ฮูหยินคงจะไม่ยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ สิเจ้าคะ!”

“เต๋อโหรวเป็นคนอย่างไร เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้จริงหรือ? ให้คนไปเตือนนางไว้สักหน่อย อย่าทำให้เรื่องดูแย่ไปมากกว่านี้!” ฮูหยินผู้เฒ่ายืดเอวตรง ออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น

“เจ้าค่ะ!” หมัวมัวรับคำ ก็ประคองนางกลับไป

ทว่าด้านหลัง กลับมีเสียงร้องเรียกของบ่าวรับใช้แว่วดังขึ้นมา “นางข้าหลวงขั้นสอง กูกูสอนมารยาทจากในวังมาถึงแล้วเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าผุดยิ้มออกมาอย่างเย็นชา นางมิได้หันหลังกลับ ทว่ายืดเอวตรงก็สืบเท้าไปด้านหน้า

ก่อนที่กูกูสอนมารยาทจะเข้ามาถึง หลงจ่านเหยียนก็กลับไปนอนเอกเขนกที่ห้องก่อนแล้ว ไม่ปล่อยให้หลงฮูหยินได้โอกาสกลั่นแกล้งรังแกอะไรนาง

ลุ่มหลงมัวเมาในห้วงความสุขสำราญมีอะไรเลวร้าย? บ้านเมืองสงบสุขรุ่งเรืองแล้วมีอะไรเลวร้าย?

ตราบใดที่นางเข้าวังเป็นไทเฮา นางก็จะสามารถดื่มด่ำกับความสุขสำราญได้อย่างถูกต้องตามหลักทำนองคลองธรรมแล้ว

นางย่อมเข้าวังด้วยความยินดี แม้เป็นหม้ายก็มิใช่เรื่องใหญ่ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือนับจากนี้จะได้รับการปรนนิบัติอย่างฟุ้งเฟ้อทุกวันมีอาภรณ์หรูหราและอาหารชั้นเลิศโอชารส ใช้ชีวิตสุขสบายเสมือนอยู่ในถังข้าวสารอย่างที่หัวใจใฝ่ฝันมานานเพียงข้าวมาก็อ้าปากเพียงอาภรณ์มาก็ยื่นแขน

เพื่อให้มีวันนี้ นางอดทนตรากตรำมานานถึงสามร้อยปีเชียวนะ? ส่วนเรื่องศึกษาหลักธรรมขัดเกลานิสัยอะไรนั่น หาใช่เรื่องสำคัญอันใด ในเมื่อไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับการเข่นฆ่าโรมรันของสามโลกอีกแล้ว ตราบใดที่ครบวาระห้าร้อยปี นางจะอ่อนโยนเพียงใดก็ย่อมได้ จะใจดีมีเมตตาเพียงใดก็ย่อมได้

ขณะที่กำลังครุ่นคิดเพลิน ๆ สาวใช้ซึ่งสวมอาภรณ์สีเขียวสองคนก็เดินเข้ามา

“คุณหนูใหญ่ บ่าวถูกฮูหยินส่งตัวมารับใช้ท่านเจ้าค่ะ!” สาวใช้คนหนึ่งหน้าตาน่ารักอ้วนกลมเอ่ยขึ้น “บ่าวมีนามว่าจี๋เสียงเจ้าค่ะ!”

หรูอี้จี๋เสียงเพิ่งถูกซื้อตัวเข้ามาในจวน ยังไม่เคยพบเจอพิธีการยิ่งใหญ่อะไร ครั้นได้ยินว่าเป็นกูกูจากในวัง ก็รีบรุดไปด้านหน้าทำความเคารพด้วยความนอบน้อมยำเกรง คุกเข่าลงโขกศีรษะตามระเบียบอย่างเคร่งครัด “พวกบ่าวน้อมคารวะท่านนางข้าหลวงเจ้าค่ะ!”

กูกูสอนมารยาทผุดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวกับหลงฮูหยิน “ได้ยินมานานว่าจวนแม่ทัพมีกฎระเบียบเข้มงวดกวดขัน การอบรมสั่งสอนยอดเยี่ยม บัดนี้มองจากบ่าวรับใช้ที่อบรมสั่งสอนมาก็รู้แล้ว!”

ฮูหยินยิ้มอย่างสำรวม “กูกูชื่นชมเกินไปแล้ว!” นางเหลือบตามองหรูอี้ ก็ถามว่า “คุณหนูใหญ่อยู่ในห้องใช่หรือไม่?”

หรูอี้ลังเลครู่หนึ่ง ก็ตอบกลับ “เรียนฮูหยิน บัดนี้คุณหนูใหญ่กำลังนอนกลางวันเจ้าค่ะ!”

“ไปปลุกนาง บอกว่าคนจากในวังมาถึงแล้ว!” หลงฮูหยินเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ

“เจ้าค่ะ!” หรูอี้จี๋เสียงแลกสายตามองกัน จากนั้นก็พาสองคนเดินเข้าไปในห้อง