ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1070

บทที่ 1070 เข้าสู่สถานการณ์ด้วยตนเอง ตัดแขนทั้งสองข้างของเจ้า

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่จะเป็นเจ้า!

เจ้าตายไปแล้ว!

เจ้าเป็นคนตาย!

เจ้าพังทลายไปพร้อมกับโลกนั้นแล้ว!

เยว่ปู้ฝานรู้สึกว่าจิตใจของตนเองไม่มั่นคง เขาพยายามบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าจ้าวอู่เจียงตายไปแล้ว ชายคนนี้ที่มีชื่อว่าจ้าวอู่เจียง เป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้น

“จ้าวอู่เจียงจะติดอยู่ในดินแดนลับเต๋อเหลียนตลอดกาล…”

ในความเลือนราง เขาได้ยินใครบางคนเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา เขาหันขวับไปมอง และเห็นเซี่ยวไป๋กำลังเดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

รอบ ๆ มีเสียงอึกทึกอยู่บ้าง ผู้คนต่างจมอยู่ในความประหลาดใจ ฟังคนรุ่นหลังของตระกูลเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับจ้าวอู่เจียง

น้ำเสียงของคนรุ่นหลังเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งสะท้อนใจ แค้นเคือง เกลียดชัง และหวาดกลัว แต่ไม่มีใครปฏิเสธความสามารถของจ้าวอู่เจียงแม้แต่คนเดียว ถึงขนาดเมื่อพูดถึงการที่จ้าวอู่เจียงรักษาตัวรอดด้วยการเลือกที่จะอยู่ในดินแดนลับเต๋อเหลียน คนรุ่นหลังหลายคนยังรู้สึกเสียดายและผ่อนคลายในน้ำเสียง

“พี่ชายเยว่วางใจได้ เขาไม่มีทางออกจากดินแดนลับเต๋อเหลียนได้หรอก นอกเสียจากว่า เขาจะก้าวเข้าสู่ขั้นจอมจักรพรรดิสูงสุดเท่านั้น” จูกัดเซี่ยวไป๋สะบัดหมวกสีเขียวอ่อนนุ่ม ๆ ในมือ เดินเข้าไปใกล้เยว่ปู้ฝานในระยะสามฉื่อ แล้วยื่นหมวกให้เยว่ปู้ฝานอย่างเป็นธรรมชาติ

“พี่เยว่ไม่ต้องกังวลใจ หมวกใบนี้สามารถสวมบนศีรษะเพื่อป้องกันการตรวจสอบด้วยจิตสัมผัสได้ ถือเป็นของขวัญที่ข้ามอบให้ท่าน”

เยว่ปู้ฝานจ้องมองจูกัดเซี่ยวไป๋ที่กำลังยิ้มอย่างเคร่งขรึม แล้วรับหมวกมาโดยไม่รู้ตัว

จูกัดเซี่ยวไป๋ยังคงยิ้มเหมือนเดิม แต่ดวงตากลับดุดันอย่างที่สุด เขาโน้าตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูของเยว่ปู้ฝานราวกับสหายสนิทแล้วกระซิบกระซาบ

“ไอ้ลูกเต่าลูกสุนัข มันก็แค่หดตัวอยู่ในกระดองเขียว ๆ แบบนี้แหละ!”

“เยว่ปู้ฝาน สวมหมวกของเจ้าให้ดี แต่งตัวเป็นสุภาพบุรุษ วันนี้เจ้าเข้ากับสีนี้ได้อย่างลงตัว”

ตู้ม!

เยว่ปู้ฝานโกรธจัด ฝ่ามือตบลงบนหน้าอกของจูกัดเซี่ยวไป๋

“จูกัดเซี่ยวไป๋ เจ้าอยากตายหรือ!”

แสงงดงามวาบขึ้นที่หน้าอกของจูกัดเซี่ยวไป๋ ป้องกันการโจมตีส่วนใหญ่ไว้ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน