ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1129

บทที่ 1129 ชีวิตล่องลอย แม้ครึ่งวันก็ยากจะได้พักนิ่ง

ฤดูใบไม้ร่วง อากาศเย็นยะเยือก

ทว่าสวีเฟยเยี่ยนกลับรู้สึกร้อนรุ่มและเร่าร้อนอย่างประหลาด

จ้าวอู่เจียงและเธอเพียงแค่ส่งเสียงอึกอาไปมา จ้าวอู่เจียงเป็นฝ่ายส่งสียง ‘อึก’ ส่วนนางส่งเสียง ‘อา’

แม้เสียงของสวีเฟยเยี่ยนจะเลือนรางไม่ชัดเจน แต่ท่าทางของเธอก็สื่อให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอปรารถนาสิ่งใด

ตั้งแต่ดวงตะวันแผดเผา จนถึงช่วงที่เปลวแดดมอดลง

ใกล้พลบค่ำ

สวี่เฟยเยี่ยนมองด้วยแววตาเว้าวอน ไม่อยากจากไป

จ้าวอู่เจียงนั่งพิงเก้าอี้โยกอย่างเกียจคร้าน มองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ทั้งร่างผ่อนคลาย

อาจเป็นเพราะเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งปัญญา ภายในหัวของเขาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย นึกถึงปัญหาที่ทำให้เขาปวดหัวหลายเรื่อง

หากผู้มีสามหัวหกแขนเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบจะเป็นที่หัวเดียวหรือว่าจะเป็นทั้งสามหัว

หากจ้าวอู่เจียงสามารถชกตัวเองตายได้ด้วยหมัดเดียว จะเป็นการพิสูจน์ว่าเขาแข็งแกร่ง หรือว่าพิสูจน์ว่าอ่อนแอกันแน่

แสงสีส้มยามเย็นทอดยาวทั่วตำหนัก สาดส่องลงบนร่างที่กำลังขี้เกียจของจ้าวอู่เจียง เขาพลิกตัวอย่างเกียจคร้าน ราวกับต้องการทอดตัวเองให้เหลืองกรอบทั้งสองด้าน

ตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่า ช่วงเวลาแห่งความสงบสุขเป็นเพียงภาพลวงตา

แน่นอนว่าในใจเขารู้ดี ไม่มีทางสงบสุขไปได้ตลอด ความสุขเป็นเพียงความรู้สึกลวงตาที่เกิดขึ้นในช่วงที่เขาแอบพักผ่อนจากความยุ่งเยิง

และก็เป็นจริง เขาผ่อนคลายอยู่ราวสองถ้วยชาก็รู้สึกถึงกระแสลมคุ้นเคยที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

เขาเหลือบมองก็เห็นหลินอวี้กำลังวิ่งมา

หลินอวี้เหนื่อยล้า สีหน้าร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

ยังไม่ทันเดินเข้ามาใกล้ เสียงตะโกนก็ดังมาถึงจ้าวอู่เจียงแล้ว

“องค์ชาย! องค์ องค์ชาย…”

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว…เหมือนจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

“องค์ชาย” หลินอวี้มาหยุดตรงหน้าองค์ชายของตน หอบหายใจเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ลังเลที่จะพูด ราวกับกำลังเลือกสรรคำ

“หืม?” จ้าวอู่เจียงมองหลินอวี้ ส่งสัญญาณให้พูดมาตรง ๆ

หลินอวี้สูดหายใจลึก สีหน้าเศร้าสร้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน