ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1202

บทที่ 1202 ความรักไม่มีลางบอกเหตุ

ซูเสี่ยวเหยาประเมินสายตานั้นว่าเป็นความชื่นชม ไม่ใช่ความรัก

นางไม่มีทางคิดว่าองค์ชายสี่จะรักนาง

ทั้งสองพบหน้ากันไม่กี่ครั้ง เพียงแค่หนึ่งหรือสองครั้งเท่านั้น

จะพูดถึงความชอบได้อย่างไร?

นางยอมรับว่าตนเองหน้าตาดี แต่ก็แค่หน้าตาดีเท่านั้น ในราชวงศ์เซียนต้าโจวมีสตรีงดงามมากมาย จีปอฉางจะมารักสตรีที่มีจุดยืนต่างกันได้อย่างไร?

แต่ถ้าจีปอฉางไม่ได้ชอบนาง เหตุใดบทกวีสองบทนี้ นางถึงรู้สึกถึงความจริงใจ?

‘ข้าอยู่ทะเลเหนือ ท่านอยู่ทะเลใต้ ส่งห่านนำสารมาบอกว่าไม่อาจทำได้?’

นี่มันไม่ใช่กำลังสื่อถึงพวกเขาทั้งสองคนหรอกหรือ?

ภายใต้จุดยืนที่ต่างกัน ทั้งสองคนก็เหมือนคนหนึ่งอยู่ทะเลเหนือ อีกคนอยู่ทะเลใต้มิใช่หรือ?

ไม่อาจพูดคุยกันได้ จึงต้องส่งห่านนำสารมาบอกว่าไม่อาจทำได้

‘ท่ามกลางดอกท้อดอกบ๊วย สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ เพียงถ้วยสุรา’ ราวกับกำลังบอกเล่าว่าการพบกันครั้งแรกของทั้งสองนั้นเร็วเกินไป เหมือนมีเวลาเพียงแค่ดื่มสุราหนึ่งถ้วย ยังไม่ทันได้สนทนา ก็ยากที่จะได้พบกันอีก

‘ยามราตรีในยุทธภพ สายฝนสิบปี แสงตะเกียง’ กำลังบอกว่า ค่ำคืนแห่งความคิดถึงนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน

หากสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถพิสูจน์ได้ บทกวีที่กล่าวถึงหญิงงามนั้นก็เหมือนจะบอกตรง ๆ ถึงซูเสี่ยวเหยา

ซูเสี่ยวเหยาสรุปในใจว่าเป็นความหลงใหล บางทีอาจหลงใหลที่นางเป็นหนึ่งในขุนนางหญิงที่หายากของราชวงศ์เซียนต้าโจว หรืออาจหลงใหลในพรสวรรค์ของนาง

แต่ในฐานะองค์ชายหกไข่มุก จริง ๆ แล้วเขาหลงใหลนางจริงหรือ?

ซูเสี่ยวเหยารู้สึกสับสนวุ่นวายในใจ ความคิดยุ่งเหยิง

นางมองไปยังบุรุษที่นั่งเฉียง ๆ ตรงข้าม ต้องการสังเกตสีหน้าของเขาให้ละเอียด แต่กลับเห็นดวงตาที่หลุบต่ำของเขา

ราวกับว่าเขากำลังหลบเลี่ยง

นางจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าผิดหวังอะไร

แต่ก็รู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน