ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1204

บทที่ 1204 ยืมพี่ชายไท่ไป๋

หิมะโปรยปรายอยู่นอกท้องพระโรง

ภายในท้องพระโรงมีเตาไฟหลายใบวางอยู่คอยอุ่นสุราให้ร้อน

จ้าวอู่เจียงไม่รอให้เหยียนหลิงอวี้เอ่ยปาก เขาดื่มสุราอุ่น ๆ หนึ่งอึก ไอร้อนของสุราไหลผ่านลำคอลงสู่ท้อง ก่อนจะยิ้มพลางกล่าว

“ท่านอาจารย์เหยียน ข้ายังแต่งบทกวีไม่จบ แต่ท่านฟังเพียงสามบทก็กล่าวว่าข้าติดอยู่กับความรักและความกลัดกลุ้มในใจ? ไม่มีวิสัยทัศน์? ไม่มีความคิดอันยิ่งใหญ่?”

“ท่านตัดสินข้าเร็วเกินไปแล้ว”

“บางทีบทกวีต่อไปของข้า อาจจะมีความหมายอันลึกซึ้งและความคิดอันยิ่งใหญ่ก็ได้?”

“ฮึ…” หยางปิ่งเอินแค่นเสียงหัวเราะ เยาะเย้ยว่าอิ้นอ๋องยังดื้อดึง

แขกเหรื่อต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์

“องค์ชายสี่พรสวรรค์ไม่ธรรมดา แต่ไม่ยอมรับข้อบกพร่องของตัวเอง ช่างหยิ่งผยองเกินไปแล้ว”

“ใช่ คนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ยอมรับข้อบกพร่องของตัวเองจะเป็นไรไป?”

“นึกว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ ที่แท้ก็เป็นแค่คนดื้อดึงหัวแข็ง”

“ท่านอาจารย์เหยียนเพิ่งปรากฏตัว องค์ชายสี่ก็ทนไม่ไหวแล้ว กลัวว่าจะเผยให้เห็นความรู้อันตื้นเขินของตน…”

“หากให้เวลาข้าสักหน่อย บางทีข้าอาจจะแต่งบทกวีได้ไม่แพ้อิ้นอ๋องก็เป็นได้ ใครจะรู้…”

“บทต่อไป บทต่อไปจะมาเมื่อไรเล่า?”

“…”

หลินอวี้ยืนอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังองค์ชายของตน เขาติดขัดด้วยสถานะจึงไม่อาจเอ่ยปากแทนองค์ชายได้ แต่ตอนนี้เขาอยากจะพุ่งเข้าไปต่อยขุนนางและเชื้อพระวงศ์พวกนี้สักสองหมัดให้ตายไปเลย

พวกนี้ก็ช่างเหลือเกิน ทนเห็นความสามารถขององค์ชายของเขาไม่ได้ เห็นจุดอ่อนนิดหน่อยก็รีบฉวยโอกาสเยาะเย้ยไม่หยุด

“ข้าผู้เฒ่ารู้ว่าอิ้นอ๋องมีความมุ่งมั่นในใจ แต่ความมุ่งมั่นไม่ควรใช้ในด้านนี้…” เหยียนหลิงอวี้แสดงสีหน้าเหมือนผู้อาวุโสที่กำลังสั่งสอนผู้เยาว์อย่างจริงใจ ราวกับห่วงใยจีปอฉางจริง ๆ

“ซูเสี่ยวเหยา” จ้าวอู่เจียงลุกขึ้น มือถือไหเหล้าแกว่งไปมา เขายิ้มอย่างอ่อนโยน มองไปยังสตรีที่ดูสดใสน่ารักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ซูเสี่ยวเหยาขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

จ้าวอู่เจียงโบกมือใหญ่ ท่าทางองอาจ

“บดหมึก!”

ซูเสี่ยวเหยารู้สึกสะท้านในใจ ดวงตาของนางเป็นประกายวับวาว ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเริ่มบดหมึก

เมื่อนางจุ่มพู่กันลงในหมึกดำข้น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังของชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน