ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1206

บทที่ 1206 พรสวรรค์ที่น่าตะลึง

หิมะฤดูหนาวปกคลุมบันไดหินนอกตำหนัก พร้อมกับสายลมหนาวที่พัดโหมกระหน่ำ

ภายในท้องพระโรงกลับร้อนระอุ

เสียงกระซิบกระซาบของแขกเหรื่อที่ร้อนรน สายตาที่จับจ้องไปที่ท่านอาจารย์เหยียนหลิงอวี้

องค์ชายสี่ให้ท่านอาจารย์เหยียนวิจารณ์บทกวีที่เพิ่งประพันธ์ พวกเขาต่างรอฟังคำวิจารณ์จากท่านอย่างใจจดใจจ่อ

สำหรับพวกเขาแล้ว บทกวีที่องค์ชายสี่ประพันธ์ติดต่อกันนั้น ช่างงดงามเกินบรรยาย สร้างความตื่นตะลึงให้ผู้คน พรสวรรค์อันล้ำเลิศถาโถมเข้ามาอย่างไม่มีผู้ใดเทียบ

แต่พวกเขาได้แต่ชื่นชมอยู่ในใจ ได้แต่ซาบซึ้งกับพรสวรรค์นี้อยู่ในใจ ไม่กล้าแสดงออกมามากนัก

เหตุผลก็คือ ผู้ที่นั่งอยู่ที่นี่ล้วนเป็นขุนนางและพระญาติในฝ่ายรัชทายาท ใครจะกล้าแสดงความคิดที่แท้จริงในใจออกมา?

สถานการณ์ตอนนี้ ใครกล้าพูดความจริง ผู้นั้นย่อมต้องเดือดร้อน

แต่เหยียนหลิงอวี้นั้นต่างออกไป…

ตอนนี้เหยียนหลิงอวี้ได้เกษียณกลับบ้านเกิดแล้ว ถึงแม้จะวิจารณ์เข้าข้างองค์ชายสี่ รัชทายาทจะยังแค้นเคืองและมาล้างแค้นภายหลังได้หรือ?

อีกอย่างเหยียนหลิงอวี้เคยดำรงตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ และยังเป็นปรมาจารย์ด้านกวี คำวิจารณ์ของเขามักจะแม่นยำที่สุด

ดังนั้นไม่ว่าเหยียนหลิงอวี้จะวิจารณ์อย่างไร พวกเขาและคนอื่น ๆ เพียงแค่แสดงท่าทีและคำพูดตามคำวิจารณ์นั้นก็พอ

เหยียนหลิงอวี้ที่นั่งอยู่บนที่นั่งประธานมีแววตาลึกล้ำ เขาจะไม่เข้าใจสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของแขกเหล่านี้ได้อย่างไร

ก็แค่เรื่องของการเลือกทางที่เป็นคุณและหลีกเลี่ยงภัยเท่านั้น

แต่ผู้เฒ่าที่กำลังจะลงหลุมผู้นี้ ไม่อาจทำเหมือนเหล่าขุนนางที่คอยเลือกทางรอดพวกนั้นล่วงรู้ความคิดที่แท้จริงในใจของตนเองได้

อายุปูนนี้แล้ว ยังจะกลัวว่ารัชทายาทจะทำร้ายเขาอีกหรือ?

บทกวีที่องค์ชายสี่แต่งขึ้นมานี้ ระดับความงดงามน่าตื่นตา เป็นครั้งแรกในชีวิตหลายสิบปีของเหยียนหลิงอวี้ที่ได้พบเห็น

และพรสวรรค์ที่แสดงออกมาผ่านบทกวีเหล่านี้ขององค์ชายสี่ บางทีอาจมีเพียงยุคที่รุ่งเรืองด้านวรรณศิลป์เมื่อหลายพันปีก่อนในประวัติศาสตร์ราชวงศ์เซียนต้าโจวเท่านั้น ที่จะมีบทกวีที่เทียบเคียงได้

องค์ชายสี่ให้เขาวิจารณ์

เขาจะปิดตาข้างหนึ่งฝืนใจ ทรยศต่อจิตวิญญาณนักประพันธ์ของตน ไปวิพากษ์วิจารณ์ จับผิดได้หรือ?

เขาทำไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน