ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1258

บทที่ 1258 ความรัก ความแค้น ความผูกพัน

“มู่เชียนเชียน อย่าตามข้าอีกเลย” จ้าวอู่เจียงจำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไรที่เขาพูดประโยคนี้

หลังจากที่เขาสังหารหลี่ซ่านฉุน และจัดการดูแลจูกัดเซี่ยวไป๋เรียบร้อยแล้ว

เขาก็ติดตามตู๋กูหมิงเยว่และคนอื่น ๆ ตลอดทาง แต่ไม่คาดคิดว่าระหว่างทางจะได้พบกับมู่เชียนเชียน

ระหว่างเขากับมู่เชียนเชียนนั้น มีทั้งความแค้น มีทั้งบุญคุณ พัวพันกันไป

มู่เชียนเชียนเป็นหนึ่งในผู้ก่อเหตุให้ราชวงค์ต้าเซี่ยล่มสลายในอดีต

เป็นความแค้นเลือดที่ทำให้บ้านเมืองแตกสลาย

แต่มู่เชียนเชียนก็เคยช่วยให้จ้าวอู่เจียงได้ตายอย่างสงบในช่วงสุดท้าย โดยการควักหัวใจของเขา ทำให้เขาตายทันที ไม่ต้องทนทรมานจากการทรมานของเยว่ปู้ฝาน

และในตอนนี้ มู่เชียนเชียนยังช่วยขัดขวางนักยุทธ์ผู้แข็งแกร่งสองคนจากถ้ำกระบี่ตระกูลอู๋แทนเขาอีกด้วย

แต่บุญคุณก็คือบุญคุณ ความแค้นก็คือความแค้น บุญคุณกับความแค้นนั้นยากที่จะหักล้างกันได้

โดยเฉพาะความแค้นนี้ไม่ใช่ความแค้นของจ้าวอู่เจียงเพียงคนเดียว แต่เป็นความแค้นของประชาชนต้าเซี่ยมากมายที่ตายไปในอดีตด้วย

เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

เมื่อพบกันแล้วจะฆ่ามู่เชียนเชียนทันทีหรือ?

ความคิดนี้ผุดขึ้นในสมองของเขาในตอนที่เขาเจอกับมู่เชียนเชียน แต่เขาก็ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่เพราะเขามีความเมตตา แต่เพราะมู่เชียนเชียนสามารถหลบหนีจากมือของชายชราและชายหนุ่มแห่งถ้ำกระบี่ตระกูลอู๋ได้ พลังของนางจึงไม่น่าจะเป็นอย่างที่เห็นภายนอก

ตอนนี้พลังของเขายังไม่ฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ การลงมือโดยไม่ไตร่ตรองจึงเป็นเรื่องไม่ฉลาด

มู่เชียนเชียนก็ไม่มีเจตนาฆ่า นางเพียงแค่เดินตามหลังเขาตลอดเวลา

ไม่มากไม่น้อย ราวกับกำลังปกป้องเขา แต่ก็เหมือนกำลังจับตาดูเขาไปพร้อมกัน

มู่เชียนเชียนพูดอย่างจริงจัง “ข้าจะไม่ทำร้ายท่านจริง ๆ”

“แต่เจ้าตามข้ามาทำไม?” จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว “เจ้าไม่กลัวหรือว่าเมื่อวิชาของข้าฟื้นคืนแล้ว ข้าจะฟันเจ้าด้วยดาบเพียงคมเดียว?”

“ไม่กลัว” มู่เชียนเชียนเม้มปาก เผยรอยยิ้มจาง ๆ ที่ดูหวานละมุน “การได้ตายในมือของท่าน ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน