ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1272

บทที่ 1272 นี่คือหิมะที่โปรยปรายเหนือสรรพชีวิต

หญิงสาวอ่อนหวาน ชายหนุ่มนุ่มนวล

ตู๋กูหมิงเยว่รู้สึกถึงความชาบซ่านที่แทรกซึมเข้าสู่กระดูก

ดวงอาทิตย์ขึ้นดวงจันทร์ตก บางครั้งเต็มเปี่ยม บางครั้งว่างเปล่าจนกัดกร่อนกระดูก

ราวกับนางย้อนกลับไปยังค่ำคืนเหล่านั้นเมื่อสองปีก่อน ปลาบปลื้มจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้

ความสุขสะสมอยู่ที่อกและติดค้างอยู่ในร่างกาย ทุกเสียงหายใจหรือครางของนางล้วนอยากจะบอกความรู้สึกให้หมดสิ้น

จ้าวอู่เจียงร้อนแรงและรุนแรงกว่าที่ผ่านมา แต่ก็อ่อนโยนและเอ็นดูยิ่งกว่า

จนกระทั่งการรุกเร้าที่ลึกบ้างตื้นบ้างเหมือนสายฝนดอกท้อ โปรยปรายละเอียดลงบนใบตองกล้วย นางจึงแหงนคอครางยาว แล้วอ่อนระทวยลง ก่อนจะถูกจ้าวอู่เจียงโอบกอดไว้อย่างนุ่มนวล

ความรักก็เหมือนน้ำในฟองน้ำ บีบสักหน่อย ก็ยังมีเสมอ

ในความมืด หยดน้ำสีขาวตกลงบนร่างนาง

หิมะขาวนอกห้องร่วงโรยลงมา คืนนี้ตกอย่างรวดเร็ว

ตู๋กูหมิงเยว่เฝ้าห้องว่างเปล่ามาหลายวันหลายคืน ความรักเหมือนสายลมยามค่ำ ก็เร่งรีบเช่นกัน

ในความมืด นางประคองใบหน้าของจ้าวอู่เจียงแล้วจูบลงไปอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง

นางใช้ร่างอันอ่อนระทวยร่วมต่อสู้ ล้อมรอบจ้าวอู่เจียงอีกครั้ง

ในความมืดมีเสียงซู่ซ่าเบา ๆ ราวกับหิมะขาวละลายในความร้อนระอุ หรือเหมือนถ่านไม้ถูกประกายไฟจุด ลุกโชนเป็นแสงสีแดงเรื่อ ๆ

“อืม~”

เสียงครางแผ่ว เป็นเสียงครวญครางยาวจากการหลอมรวมของสองร่าง

ราตรีช่างยาวนาน โชคดีที่มีกันสองคน

……

นอกห้อง หิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ค่อย ๆ ท่วมสูงเกินหญ้าฤดูหนาว

สิบกว่าวันผ่านไปในพริบตา กลายเป็นอดีตในชั่วพริบตา

ฟ้ายังสลัว จ้าวอู่เจียงก็ลุกจากเตียงแล้ว

นอกห้องหมอกหนาวกลายเป็นน้ำค้างแข็ง ในห้องเตาผิงให้ความอบอุ่นด้วยแสงไฟสีเหลืองนวล

เขาสวมมงกุฎหยกของกษัตริย์ สวมชุดมังกร สวมรองเท้าเหยียบหิมะเดินไปตามเส้นทางเข้าเฝ้า

วันนี้เป็นวันที่หกเดือนสิบ เหมาะแก่การสักการะบูชาขอพรและเปิดแสงสว่าง

บนถนน หิมะสะสมสูงถึงหัวเข่า ทั่วทั้งผืนฟ้าและแผ่นดินเป็นสีขาวโพลน

นี่เป็นวันที่สิบสองแล้วที่จ้าวอู่เจียงรับพวกตู๋กูหมิงเยว่เข้ามา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน