ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1315

บทที่ 1315 ชีวิตและความตายสำคัญไฉน?

ลมเหนือพัดหวีดหวิว หิมะโปรยปราย

ทั่วหล้ามืดมน ธงใหญ่ถูกชูขึ้น

ธงใหญ่สะบัดพลิ้วต้านลมหนาว กองทัพในชุดเกราะหลากสีล้อมเมืองทั้งเมืองไว้อย่างแน่นหนา

เสียงคำนับดังขึ้นพร้อมเพรียงกันและสลับกันไปมา

จ้าวอู่เจียงไม่หวั่นไหวต่อเกียรติยศหรือความอัปยศ รอยยิ้มสงบนิ่ง ยืนอยู่บนกำแพง อาภรณ์พลิ้วไหว

เขายกมือขึ้นโบก มือฟันลงไปด้านหน้า

“จับตัวไว้!”

เสียงเกราะกระทบกัน กระชับฉับไว ดังสนั่นหวั่นไหว

กองกำลังเสริมย่ำผ่านพายุหิมะ พลังวิเศษเอ่อล้น กึกก้องดั่งฟ้าร้อง พุ่งตรงเข้าสู่ใจกลางสนามรบ

พลังวิเศษมหาศาลที่สะสมไว้ เมื่อเข้าใกล้ ก็กดดันจนทหารจากเก้ามณฑลที่มาล้อมจ้าวอู่เจียงถึงกับขยับตัวไม่ได้

ร่างในชุดขาวบนตึกสูงไม่ไกลนักแสดงความตื่นตระหนกชัดเจน พยายามจะหลบหนี

ภายใต้หิมะและลมหนาว ร่างยักษ์สูงหลายสิบจั้งปรากฏขึ้น นิ้วทั้งห้าเหมือนกรงเล็บขนาดเท่ากระท่อมเล็ก ๆ บีบร่างชุดขาวอย่างรุนแรงจนเลือดไหลนองทั่ว

ร่างยักษ์จับร่างชุดขาวไว้ แล้วเคลื่อนตัวเร็วดั่งหิ่งห้อยมาถึงคฤหาสน์ผู้ปกครองเขตไป๋ฝู

ตึง!

ร่างยักษ์คุกเข่าข้างหนึ่ง กระแทกพื้นหิมะเป็นหลุมลึก

“คารวะอิ้นอ๋อง!”

“ข้าได้จับตัวคนผู้นี้แล้ว ขอองค์ชายตัดสินพระทัย!”

จ้าวอู่เจียงยืนอยู่บนกำแพง สายตาของเขาเพิ่งจะอยู่ระดับเดียวกับดวงตาที่ก้มต่ำของร่างยักษ์ที่คุกเข่าข้างเดียว เขามองอย่างเรียบเฉยที่ศีรษะของชายชุดขาวที่โผล่ออกมาจากมือขวาของร่างยักษ์

ทั้งสองคนนี้ เขาเคยเห็นมาก่อน

ร่างยักษ์คือผู้บัญชาการกองทัพเทียนอู๋แห่งมณฑลอู๋ถง เฉินเฉิง น้องชายของเจ้าเมืองเฉินสือ

ส่วนชายชุดขาว เขาเคยเห็นภาพวาด คือหม่าขู่ เจ้าเมืองฉางอู้ หนึ่งในยี่สิบเอ็ดเขตของมณฑลอวิ๋นโจว

เมืองฉางอู้ปกครองดินแดนของสามัญชนมากมาย หม่าขู่เป็นหนึ่งในเก้าผู้ปกครองเขตที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ครั้งนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน