ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1355

บทที่ 1355 ระหว่างแปดภัยพิบัติก็ยังมีความแตกต่าง

ระหว่างถูกศัตรูล้อมรอบ

มือขวาจ้าวอู่เจียงถือม้วนภาพ เคาะเบา ๆ ที่ฝ่ามือซ้ายของตัวเอง ยืนอยู่ข้างผู้อาวุโสเทียนหลาน มองดูยอดฝีมือของเผ่าหมาป่าสวรรค์และเผ่าพยัคฆ์คำรามด้วยความสนใจ

“จิ้งจอกจากตระกูลหลินหลาง…” ผู้อาวุโสเทียนหลานดวงตาสั่นไหว มุมปากเผยรอยยิ้มอิ่มเอม ขณะเดียวกันน้ำเสียงก็สั่นเล็กน้อย

ชายตรงหน้าเดินออกมาจากม้วนภาพของเทพจิตรกร รูปร่างเกือบเหมือนกับเงาของเทพปีศาจทุกประการ

แต่พลังปีศาจบนร่างกายกลับเหมือนกับพลังปีศาจของหลินหลางราวกับหล่อจากแม่พิมพ์เดียวกัน

“เจ้าเป็นใคร?” เม่าปู้ถงมีสีหน้าเคร่งขรึม การปรากฏตัวของคนตรงหน้ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เขาไม่เคยเห็นใครเดินออกมาจากม้วนภาพมาก่อน

อีกทั้งชายตรงหน้ายังให้ความรู้สึกอันตรายอย่างยิ่ง และยังมีกลิ่นอายปีศาจชั่วร้าย

เขาถึงกับเกิดความคิดอยากจะคุกเข่าบูชาในช่วงเวลาที่ชายผู้นั้นปรากฏตัว

และด้านหลังเขา มียอดฝีมือหลายคนสั่นเทาคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว

จ้าวอู่เจียงไม่ตอบ เพียงยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ข้าจะพาพวกนางไป”

“ฮึ!” เม่าปู้ถงใบหน้าเย็นชาลงในพริบตา

“แสร้งทำเป็นเทพเป็นผี ข้าเห็นว่าเจ้าก็มีกลิ่นอายของผู้ผ่านแปดภัยพิบัติ แต่กลิ่นอายไม่มั่นคง คงเพิ่งเลื่อนขั้นไม่นาน”

“แค่ระดับแปดภัยพิบัติก็คิดจะช่วยคนไปต่อหน้าข้าอย่างนั้นหรือ?”

“วันนี้ข้าจะให้เจ้าเข้าใจว่า ระหว่างแปดภัยพิบัติด้วยกัน ก็ยังมีความแตกต่าง! ท่านย่าเทียนหลานยังทำไม่ได้ เจ้ายิ่งทำไม่ได้!”

เม่าปู้ถงชี้นิ้วเป็นสัญญาณให้ยอดฝีมือของทั้งสองตระกูลไม่ต้องลงมือ เขาจะจัดการกับเด็กหนุ่มที่แสร้งทำเป็นเทพเป็นผีคนนี้เอง

ปากของเขาดูถูก แต่ในพริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นร่างแท้ ร่างกายใหญ่โตมหึมา สูงประมาณสองจั้ง ศีรษะเกือบชนหลังคาของศาลบรรพชน

ขนเสือสีขาวเงิน ดวงตาแปลกประหลาด ตาซ้ายสีแดงเพลิง ตาขวาสีน้ำเงินเข้ม

อุ้งเท้าเสือของเขาเกร็งแน่น พัดลมแรง เดินอย่างองอาจ แต่ละก้าวสะสมพลัง ฝ่ามือตบไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าที่มีกลิ่นอายปีศาจเต็มฟ้า ไม่หลบไม่หลีก

เขามั่นใจว่าฝ่ามือเดียวของเขา แม้แต่ผู้ที่ผ่านระดับเก้าภัยพิบัติขั้นสูงสุดโดนเต็ม ๆ ก็ต้องตายคาที่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน