ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1359

บทที่ 1359 เหตุใดเจ้าจึงไม่พูด?

ตู้ม!

จ้าวอู่เจียงยืนอยู่ ณ จุดที่เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง เปลวไฟที่พวยพุ่งออกมาพร้อมกับพลังปีศาจและพลังวิญญาณแผ่ซ่านออกไปจนสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งสี่ทิศ

ทั่วทั้งเกาะสั่นสะเทือน พื้นดินแตกร้าวเป็นร่องลึกนับไม่ถ้วน ขณะที่น้ำทะเลทั้งสี่ทิศปั่นป่วนจนก่อเกิดคลื่นยักษ์โหมกระหน่ำ

เม่าปู้ถงยืนอยู่ท่ามกลางแรงกระแทกจากคลื่นที่ยังหลงเหลือ ขนสีเงินเปล่งประกายพลิ้วไหวไปด้านหลัง ดวงตาต่างสีส่องประกายด้วยแสงสีขาว ใบหน้าแสดงออกถึงความอำมหิต ทว่าเขากลับถอนหายใจอย่างโล่งอก

เพียงแรงกระแทกที่หลงเหลือจากการโจมตีครั้งนี้ก็รุนแรงเกินต้าน คงไม่ยากจะจินตนาการถึงความเลวร้าย ณ จุดศูนย์กลาง หากจะเปรียบว่าเป็นนรกก็คงไม่เกินเลยความจริงนัก

ชายผู้มีพลังปีศาจท่วมท้นผู้นี้ให้ความรู้สึกกดดันเขามากเกินไป และบัดนี้ก็สามารถกำจัดภัยร้ายแรงนี้ได้แล้ว

เหล่าปีศาจตนอื่นถูกแรงคลื่นกระแทกจนถอยร่นติดต่อกัน เพราะการโจมตีร่วมกันครั้งนี้ของพวกเขานั้น เกือบจะรีดเค้นพลังในร่างจนหมดสิ้น แต่ไม่มีทางที่จะแสดงท่าทีของความอ่อนแอได้!

ขณะที่แรงคลื่นกระแทกค่อย ๆ จางหาย แต่ลมพายุที่รุนแรงจนสามารถพัดพาและโค่นต้นหญ้า รวมถึงต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งในฤดูหนาวนับไม่ถ้วน พร้อมกับพัดพาเกล็ดหิมะให้ฟุ้งกระจายทั่วทั้งฟ้าและผืนดิน

ณ บริเวณที่ซึ่งมีแขนขาและซากปรักหักพังกระจัดกระจาย กลับยังคงมีควันสีเทาจาง ๆ ลอยปะปนกับแสงไฟ

ขณะที่พวกปีศาจจากเผ่าหมาป่าสวรรค์และเผ่าพยัคฆ์คำรามถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่กลับมีเสียงคำรามแหบแห้งและอ่อนแรงดังมาจากเถ้าธุลีในซากปรักหักพัง พร้อมกับความโกรธเกรี้ยวที่พลุ่งพล่าน

“นี่คือพลังของพวกเจ้างั้นหรือ?”

“อ่อนแอ!”

“ช่างอ่อนแอ!”

“อ่อนแอเสียเหลือเกิน!”

เหล่าปีศาจจากเผ่าหมาป่าสวรรค์และเผ่าพยัคฆ์คำรามต่างตกใจ พวกมันต่างก็จ้องมองควันและเปลวไฟจากซากปรักหักพังด้วยความไม่อยากเชื่อ

เม่าปู้ถงต่างหัวเราะเยาะเบา ๆ

“อ่อนแอดังลูกธนูที่หมดเรี่ยวแรง!”

เขาได้ยินความอ่อนแอในน้ำเสียงแห่งความโกรธเกรี้ยวนั้นทันที และรู้ว่าปีศาจหลายตัวก็ได้ยินเช่นกัน แต่พวกมันเกรงกลัวอำนาจของชายผู้ไม่เปิดเผยนามจึงไม่กล้าเข้าไปเท่านั้น

แต่เม่าปู้ถงคนนี้ไม่กลัว!

ชายผู้นั้นกลับไม่ตายภายใต้การโจมตีเช่นนี้ จนทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมากกว่า

แต่ตอนนี้ชายผู้นั้นเป็นเหมือนลูกธนูที่หมดแรงแล้ว แม้จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็เหมือนตะเกียงที่น้ำมันหมด เสียงคำรามเยาะเย้ยนี้เป็นเพียงการดิ้นรนครั้งสุดท้ายเท่านั้น

เม่าปู้ถงเพิ่งพ่ายแพ้ไป… พ่ายแพ้อย่างน่าอับอาย… และตอนนี้เขาต้องการเรียกหน้าที่เสียไปกลับคืนมา

เขาใช้ปลายเท้าเหยียบลง และพุ่งออกไปเหมือนลูกธนูที่ยิงออกจากเครื่องยิงธนูขนาดใหญ่ ทะลวงผ่านม่านหมอกสีเทา ฝ่าท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน