ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1426

บทที่ 1426 นักเขียนที่ชอบลากเวลา

ห้าผู้ยิ่งใหญ่ต่างเดือดดาลอย่างแท้จริง

จ้าวอู่เจียงกับหลินหลางต่อสู้กันจนถึงขอบสระอาบน้ำอันห่างไกล เสียงการต่อสู้ดังราวกับฟ้าร้อง ราวกับระฆังใหญ่ ดังปะทะกันเป็นเสียง ‘ปั่ก ๆ’ จนคลื่นเสียงแผ่กระจายไปทั่วสระอาบน้ำ และสั่นสะเทือนจนน้ำในสระพลุ่งพล่าน

หลินหลางสู้จ้าวอู่เจียงไม่ได้ จึงถอยร่นไปทีละก้าว และได้แต่ใช้วาจาโต้ตอบ เพื่อหวังจะข่มจ้าวอู่เจียงให้ได้สักหน่อย

แต่จ้าวอู่เจียงเหนือชั้นกว่า เพราะเมื่อกระบี่ยาวแสดงวิชากระบี่ลึกลับ กระทั่งหนึ่งกระบี่แทงจนหลินหลางล้มลงหมดแรง และได้แต่หอบหายใจครางเบา ๆ จนไม่อาจลุกขึ้นได้อีก

เมื่อปราบปีศาจได้ชัยชนะ แต่จ้าวอู่เจียงไม่ได้พักผ่อนดี อีกทั้งกระบี่ยาวที่ชี้ไปไม่เพียงไม่ข่มขวัญศัตรูอีกสามคน ทว่ากลับทำให้ทั้งสามบุกเข้ามาและบีบให้เขาถอยไปถึงกลางสระอาบน้ำ

เมื่อไม่มีทางถอยอีกแล้ว เขาจึงตะโกนด้วยความโกรธ

“ข้า! ผู้ไร้เทียมทานจะปราบศัตรูทั้งปวงในใต้หล้า!”

อีกรอบของการต่อสู้อย่างดุเดือด

“เมื่อถึงยามหยินหยางวุ่นวาย ด้วยสายน้ำขาวของข้าจะเติมเต็มห้วงลึก!” จ้าวอู่เจียงกับชิงเอ๋อร์ต่างสั่นเทาพร้อมกัน ก่อนจะอ่อนแรงลงบ้าง

“ชั่วชีวิตนี้ข้าไม่เคยด้อยกว่าผู้ใด” ชิงเอ๋อร์มีร่างอ้อนแอ้นและงดงาม แม้ไม่เทียบพี่สาวทั้งสาม แต่เรียบง่ายน่ารัก นางครางเบา ๆ แล้วขึ้นคร่อมร่างหนาของจ้าวอู่เจียง

“แม้ต้องอุ้มชิงเอ๋อร์ไว้ ต้องใช้มือเดียวแบกภูเขาเซียนหมิงเยว่ ข้าก็ยังไร้เทียมทานในใต้หล้า” จ้าวอู่เจียงใช้กระบี่ยาวแทงสะเปะสะปะด้วยเพลงกระบี่สิบแปดกระบวนท่า

“พี่สาวช่วยข้าด้วย!” ชิงเอ๋อร์สั่นเทากำลังร้องขอความช่วยเหลือจากตู๋กูหมิงเยว่

อีกรอบของการต่อสู้อย่างดุเดือด

เมื่อยามค่ำคืนยิ่งดึก น้ำก็เย็นจัดขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งที่จ้าวอู่เจียงต้องเผชิญหน้ากับสี่สาวเพียงลำพัง

เขาต่อสู้จนถึงขอบสระอาบน้ำ ทั้งฟันจนเทียนไร้แสงและดับมืด

ต่อสู้จนถึงตอนที่จ้าวอู่เจียงต้องประคองหลินหลาง

ต่อสู้จนหลินหลางกลับขึ้นคร่อมเขา

ต่อสู้สู้จนจักรพรรดินีเอวอ่อนแรงและใจเต้นระส่ำ

ต่อสู้จนตู๋กูหมิงเยว่ยอมแพ้นอนราบไป

ต่อสู้จนชิงเอ๋อร์มีความมุ่งมั่นไร้เทียมทาน

ต่อสู้จนจ้าวอู่เจียงหลงใหลในหยกนุ่มและกลิ่นหอม

สุดท้ายสู้จนหญิงงามทั้งหลายเรือนกายเปื้อนหยาดขาวดั่งน้ำค้าง…

การต่อสู้นี้ช่างสุดยอด!

เมื่อทุกอย่างจบลง ทั้งพวกนางและจ้าวอู่เจียงต่างล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ที่สงบและสบาย

ทว่าขณะนั้นลมหิมะในเดือนสิบสองพัดพาจนท้องฟ้าเริ่มสว่าง จ้าวอู่เจียงถูกเท้างามเตะลงจากเตียงและกลิ้งไป ก่อนจะจำต้องลุกขึ้นไปบดถั่วเหลืองสำหรับอาหารเช้า

บริเวณรอบ ๆ ดวงตาดำคล้ำ และขาที่สั่นจนดูไม่เหมือนเดิม อาจเป็นเพราะเมื่อคืนพวกเขาเติมความรักให้กันมากจนเกินไปอย่างบ้าคลั่ง และพวกนางก็ได้รับการเติมเต็มด้วยคุณค่าอันล้ำค่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน