ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 25

บทที่ 25 รอยยิ้มอันสวยงาม

“หืม? ผู้ใดกัน?”

บรรดาขุนนางต่างหันไปมองบุรุษหนุ่มหล่อเหลาผู้นั้นด้วยความประหลาดใจ

แต่เมื่อมองดูดี ๆ โอ้? ทำไมถึงแต่งชุดขันทีเล่า?

ด้วยบรรยากาศหมดหวังซึ่งมีความกดดันเป็นอย่างยิ่ง ความเดือดดาลของขุนนางน้อยใหญ่จึงปะทุขึ้นมาทันที

จ้าวอู่เจียง?

ขันทีข้างกายขององค์ฮ่องเต้มาทำอะไรที่นี่ในเวลานี้?

เป็นเรื่องโง่เขลาอย่างยิ่งที่ปรากฏตัวในสถานการณ์เช่นนี้ หลี่เฉินซวีขมวดคิ้วใช้ความคิด

กลุ่มคณะทูตจากแคว้นไป๋เยว่ชำเลืองมองผู้มาใหม่ คนผู้นี้มีหน้าตาหล่อเหลาก็จริง แต่จะมีประโยชน์อันใด?

คิดหรือว่าจะทำให้องค์หญิงยิ้มได้?

เมื่อจ้าวอู่เจียงปรากฏตัว ดวงตาของฮ่องเต้หญิงก็เป็นประกายระยิบระยับ นางลุกขึ้นยืนทันที จ้าวอู่เจียงเป็นพวกหน้าด้านไร้ยางอาย บางทีอาจมีวิธีแก้ปัญหาที่คิดไม่ถึงก็เป็นได้

เสียงซุบซิบของกลุ่มขุนนางยิ่งดังมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาตั้งใจระบายความโกรธแค้นไปที่ขันทีหนุ่ม แต่ทันใดนั้น ขุนนางเฒ่าผู้หนึ่งก็ร้องตะโกนขึ้นด้วยความตกตะลึง

“ดูนั่น องค์หญิงกำลังยิ้ม!”

“ว่าไงนะ? เกิดอะไรขึ้น?”

“องค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ยิ้มออกมาแล้ว!”

เมื่ออวี้เซวียนเห็นหน้าจ้าวอู่เจียง นางก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง หัวใจนางพองโตด้วยความตื่นเต้น

นางถึงกับดึงชายกระโปรงขึ้น และวิ่งลงมาหาจ้าวอู่เจียงด้วยตนเอง

เมื่อเห็นองค์หญิงกำลังวิ่งเข้ามาหาตน ชายหนุ่มก็ยิ้มมุมปาก และรีบเดินตรงเข้าไปหานางเช่นกัน

“จ้าวอู่เจียง ข้าคิดถูกจริง ๆ ด้วย ที่แท้เจ้าก็เป็นขุนนางของแคว้นต้าเซี่ย!”

ใบหน้างดงามขององค์หญิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข นางกลับมามีชีวิตชีวาสดใสอีกครั้ง

นางจับข้อมือของขันทีหนุ่มแน่น เกือบจะโถมตัวเข้าไปกอดเขาเสียด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยู่ในห้องโถงใหญ่ของหอผิงคัง และไม่ได้มีบรรดาขุนนางจากทั้งสองประเทศคอยเฝ้ามองอยู่ นางก็คงสวมกอดคนผู้นี้ไปแล้ว

“องค์หญิงวางแผนล่อกระหม่อมออกมาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

องค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่แลบลิ้นอย่างน่าเอ็นดูแล้วพยักหน้า ไม่ปิดบังเจตนาของตนเอง

จ้าวอู่เจียงยกมือลูบเส้นผมสีขาวราวกับหิมะของอวี้เซวียน

“เป็นอย่างไร? ไม่มีผู้ใดทำให้พระองค์ตกหลุมรักได้เลยหรือ?”

“ไม่มี ข้ากำลังรอคอยเจ้าอยู่ เหตุใดเจ้าถึงมาปรากฏตัวเอาตอนนี้?”

องค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ทำปากยื่น เขย่าแขนของจ้าวอู่เจียงอย่างแง่งอน

เมื่อทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม บรรยากาศภายในห้องโถงพลันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ใบหน้าของขุนนางน้อยใหญ่ต่างแสดงความตกตะลึง พวกเขาไม่อยากเชื่อสายตาตนว่า องค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ที่มีแต่ความเย็นชายิ่งกว่าราชินีน้ำแข็ง กลับส่งยิ้มอันงดงามให้แก่ขันทีหนุ่มด้วยความอ่อนหวานถึงเพียงนี้

พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าหากทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง องค์หญิงอวี้เซวียนก็คงแสดงความใกล้ชิดสนิทสนมออกมามากกว่านี้อย่างแน่นอน

แท้จริงแล้วองค์หญิงก็หาใช่คนเย็นชา แต่เป็นหญิงสาวที่อบอุ่นมากทีเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน