ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 315

บทที่ 315 สำนักศรัทธาราษฎร (2)

สายลมในหุบเขาพัดผ่าน แต่กลับไม่ได้รู้สึกหนาวเย็นอย่างที่ควรจะเป็นสักเท่าไหร่

คิ้วสีขาวของนักพรตเฒ่าสั่นไหวเล็กน้อย

“จ้าวอู่เจียงคงไม่มาที่นี่หรอก เขาไม่ใช่สมาชิกของสำนักเต๋า เขาฝึกฝนวิทยายุทธและอยู่คนละเส้นทางกับพวกเรา ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับเขาช่างตื้นเขิน เหตุใดจึงต้องยึดติดกับเขาด้วย?”

“ผู้อาวุโสใหญ่ สำนักของเราให้ความสำคัญกับการทำความเข้าใจต่อเจ็ดอารมณ์หกความปรารถนาของมนุษย์มิใช่หรือเจ้าคะ?” แม่ชีสาวผู้เย็นชาตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา

“เพียงเพราะเขาไม่ใช่สมาชิกของสำนักเต๋า แล้วไยเขาถึงจะแต่งงานกับเมียวเจิ้นไม่ได้?”

นักพรตเฒ่าพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“เจ้าเป็นถึงธิดาเทพ ไม่ใช่สมาชิกชนชั้นธรรมดา…”

“เมียวเจิ้นเข้าใจดีเจ้าค่ะ…” แม่ชีสาวก้มหน้าลงเล็กน้อย แววตาปรากฏความห่อเหี่ยวใจมากขึ้น

“หากเป็นเช่นนั้น เมียวเจิ้นก็จะไม่ขอเป็นธิดาเทพอีกแล้ว”

นักพรตเฒ่าหน้าบึ้งตึงด้วยความขุ่นเคืองใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ในแผ่นดินนี้มีบุรุษอีกมากมาย เหตุใดเจ้าถึงต้องยึดติดกับผู้ที่ทอดทิ้งเจ้าไปด้วย?”

“เขาจะต้องกลับมาแน่นอนเจ้าค่ะ!” แม่ชีสาวกล่าวด้วยความมั่นใจ และไม่จำเป็นต้องเหลียวมองกลับไปเลยสักนิดเดียว

“เขาจะมาได้อย่างไร…” ขนคิ้วสีขาวของนักพรตเฒ่าปลิวไหวตามแรงลม ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นด้วยกับความมั่นใจของหยางเมียวเจิ้น แต่ในจังหวะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมานั้นเอง ดวงตาของนักพรตเฒ่าก็ต้องหรี่ลง เขาจ้องมองไปยังทิศทางนอกสำนัก

“มีคนแปลกหน้ากำลังมาที่ภูเขาของเราอย่างนั้นหรือ?”

…

ผิวน้ำไหวเป็นระลอกคลื่น จ้าวอู่เจียงเหยียบลงไปบนโขดหิน

เหตุที่ในครานี้เขามายังสำนักศรัทธาราษฎร มิใช่ว่าอยากเจอกับแม่ชีสาวสวยผู้นั้น แต่เป็นเพราะจ้าวอู่เจียงต้องการจะแก้คำสาปที่นางฝังลงบนตัวเขาต่างหาก

จ้าวอู่เจียงไม่ใช่สมาชิกของสำนักเต๋า เขาจึงไม่รู้ว่าคำสาปของนางมีความรุนแรงมากเพียงใด วิธีเดียวที่จะมั่นใจในความปลอดภัยได้มากที่สุดก็คือ การหาทางแก้คำสาปให้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยขอบเขตพลังในปัจจุบันของจ้าวอู่เจียง ต่อให้ยังไม่บรรลุขอบเขตเทวะ แต่เขาก็แทบไม่ต้องหวาดกลัวผู้ใดอีกแล้ว

จ้าวอู่เจียงสวมชุดเสื้อคลุมสีดำราวกับน้ำหมึก บนศีรษะปักปิ่นไม้ ใบหน้าปกปิดด้วยหน้ากากทองแดง เปิดเผยช่องว่างเพียงบริเวณปากกับปลายจมูกเท่านั้น ดวงตาของเขากำลังจ้องมองไปยังขั้นบันไดศิลายาวไกลที่อยู่ห่างออกไป

ขั้นบันไดทอดสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายลับไปในกลุ่มม่านหมอกบนภูเขา จ้าวอู่เจียงเดินขึ้นบันไดไปด้วยความสงบ สุขุม และไม่รีบร้อน ทุกครายามย่างก้าวก็จะได้ยินเสียงฝีเท้ากระทบกับขั้นบันไดหินเสมอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน