ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 387

บทที่ 387 เจ้ามาได้ถูกเวลาพอดี

เสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น หลี่ชานซีใบหน้าเหยเก ทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยความสุขสมและพึงพอใจ นางกอดคอจ้าวอู่เจียงแน่น เม้มริมฝีปาก ดวงตาเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์

“พี่อู่เจียง ข้าไม่ต้องการความสงสารจากท่าน… ได้โปรดรักข้าให้รุนแรงกว่านี้เถิด!”

จ้าวอู่เจียงลูบหน้าผากของหลี่ชานซี จูบนางเบา ๆ และได้รับการตอบสนองกลับมาอย่างร้อนแรง

เสียงครวญครางและเสียงสะอื้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ไฟปรารถนาของหลี่ชานซีลุกโชนสว่างไสว แสงจันทร์สาดส่อง สายลมพัดโชย ทางด้านนอกยังคงมีหิมะตกหนักลงมาจากท้องฟ้า ทว่าในห้องพักที่มีบรรยากาศอบอุ่นกลับได้ยินเสียงร้องของหลี่ชานซีดังอยู่ตลอดเวลา

เรือนร่างของนางนุ่มนิ่มและเปราะบาง ทว่าก็ยังพยายามรองรับกระบี่คู่กายของบุรุษหนุ่มที่แทงทะลวงเข้ามา

หลี่ชานซีรู้สึกเจ็บปวดทรมาน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ นางสูญเสียการควบคุมจิตใจไปนานแล้ว ทุกสิ่งอย่างปกคลุมไปด้วยความพร่ามัว

แล้วในทันใดนั้นเอง หยาดโลหิตก็ไหลซึมออกมาไม่ต่างจากดอกเหมยเบ่งบาน

“ข้าต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ พี่อู่เจียง”

ใบหน้าที่งดงามของหลี่ชานซีกลายเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย นางกัดริมฝีปากเล็กน้อย เอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เมื่อครู่สติเลื่อนลอยจนถึงกับร้องขอชีวิตออกไป ทว่าจ้าวอู่เจียงก็ยังคงโจมตีอย่างต่อเนื่อง ซึ่งทำให้นางรู้สึกผิดต่อเขา แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอับอายและหงุดหงิดใจ

นางอับอายที่ตนเองไม่สามารถทนรับความรักที่รุนแรงมากขึ้นของพี่อู่เจียงได้ และก็รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถให้ความสุขกับเขาได้อย่างเต็มที่

“ไม่เป็นไร” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอบอุ่นใจ

“พี่อู่เจียง ท่านพักผ่อนสักครู่เถอะ ข้าจะดูแลท่านเอง…”

หลี่ชานซีหน้าแดง นางดึงกระบี่ของจ้าวอู่เจียงออกมาจากซอกหลืบหุบเขา ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ

ชายหนุ่มเอนหลังลงด้วยความเกียจคร้าน

“ประเสริฐ”

หลี่ชานซีประคองกระบี่ด้วยมือเปล่า ก่อนจะก้มลงจูบมันและชื่นชมด้วยความละเมียดละไม

…

ในห้องพักอีกห้องหนึ่ง

ซูฮัวอีค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ พร้อมระบายลมหายใจที่ปั่นป่วนออกมา

หลังจากฝึกวิชาเสร็จสิ้น นางก็รู้สึกว่าตนเองมีพลังแข็งแกร่งกว่าเมื่อวาน แม้พลังจะเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ แต่ก็ถือว่ามีความหวังมากทีเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน