ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 389

บทที่ 389 พวกเขาคือเทพเจ้า!

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ พื้นดินไพศาล ชีวิตของผู้คนอยู่ภายใต้ดวงตะวันและจันทรา

กลางดึกคืนนี้ แสงตะเกียงและเทียนไขส่องสว่าง จ้าวอู่เจียงยังคงไม่นอน ออกเดินตรวจตราตามตำหนักต่าง ๆ

เงาชายหนุ่มทอดยาวไปบนพื้นทางเดิน แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนลาดไหล่

ขณะนี้จ้าวอู่เจียงสวมเสื้อคลุมตัวหนา นั่งอยู่ในศาลาข้างทางหลังหนึ่ง ไร้สายลมและหิมะ ทว่าอากาศหนาวกลับหนาวเย็นเป็นอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มนำแผ่นยันต์สีเหลืองขนาดเท่ากับฝ่ามือออกมา พยายามควบคุมแผ่นยันต์ให้ลอยอยู่ในอากาศด้วยลมที่มองไม่เห็นจากฝ่ามือ

จ้าวอู่เจียงเขียนยันต์ขึ้น ด้วยต้องการสร้างมนตราสำหรับการทำลายคำสาป

วิชาดับมายาเป็นหนึ่งในวิชาของลัทธิเต๋า ใช้สลายวิญญาณชั่วร้าย แก้ไขคำสาป และขับไล่สิ่งอัปมงคลทั้งหมดที่มีอยู่ภายในโลกใบนี้

แต่การจะใช้วิชาดับมายาได้จำเป็นต้องใช้แผ่นยันต์บรรจุคำสาปหรือสิ่งชั่วร้ายเป็นจำนวนสามสิบหกแผ่นไปจนถึงหนึ่งร้อยแปดสิบแผ่น เมื่อรวบรวมครบตามจำนวน จึงจะสามารถใช้วิชาดับมายาได้อย่างแท้จริง

กระนั้น ในการเขียนแผ่นยันต์ขึ้นมาก็ยังต้องมีองค์ประกอบครบถ้วน ทั้งส่วนหัว ส่วนตัว ส่วนกลาง และส่วนล่างของแผ่นยันต์

ความจริง สำหรับการฝึกฝนวิชาดับมายา ผู้ฝึกฝนจำเป็นต้องมีความเข้าใจต่อเรื่อง ‘สามต้นกำเนิด ห้าคุณธรรมและแปดจุดอิทธิพล’ ซึ่งเป็นการสร้างลมปราณชนิดหนึ่งขึ้นมา อย่างน้อยผู้ฝึกฝนก็ต้องรู้ก่อนว่า สามต้นกำเนิด ห้าคุณธรรมและแปดจุดอิทธิพลหมายถึงสิ่งใดบ้าง ทว่าการจะทำความเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งก็ต้องใช้เวลายาวนานนัก

ด้วยเหตุนี้เอง คัมภีร์ปรสูตรจึงได้ให้คำสอนแบบย้อนกลับ ในคัมภีร์ปรสูตรขั้นตอนในการใช้วิชาดับมายาไม่ยุ่งยาก ขอเพียงเขียนแผ่นยันต์ขึ้นมาด้วยเลือดจากหัวใจและจิตวิญญาณ เท่านี้ก็ถือว่าใช้งานได้แล้ว

เดิมทีจ้าวอู่เจียงเป็นคนที่ให้ความเคารพต่อเทพเซียน รวมไปถึงภูตผีวิญญาณ แต่ก็ไม่ค่อยศรัทธาเท่าไหร่นัก ทว่าช่วงเวลานี้เขากลับต้องการจะเป็นผู้ศรัทธาที่แท้จริงในเรื่องเหนือธรรมชาติเหล่านั้น

ชายหนุ่มประกบสองนิ้วเข้าด้วยกัน ก่อนจะจิ้มนิ้วลงไปบนตำแหน่งของหัวใจ นิ้วของเขาสั่นเล็กน้อยขณะเลื่อนขึ้นด้านบนอย่างช้า ๆ

ยามนี้ในลำคอรู้สึกถึงรสชาติหวานขม เขากระอักกเลือดออกมาจำนวนหนึ่ง นี่ย่อมเป็นเลือดที่เคยตกค้างอยู่ในหัวใจ

จากนั้นชายหนุ่มก็พึมพำอะไรบางอย่างออกมา ขณะใช้นิ้วมือปาดเลือดและเขียนอักขระลงไปบนแผ่นยันต์

ผ่านไปชั่วจิบชาหนึ่งถ้วย บนหน้าผากของจาวอู่เจียงเม็ดเหงื่อผุดซึมขณะที่มือของเขายังคงเขียนแผ่นยันต์อย่างไม่หยุดยั้ง

เขายังคงเขียนอักขระต่อไป พร้อมกันนั้นก็กระอักเลือดออกมาไม่หยุด

หนึ่งชั่วยามให้หลัง จ้าวอู่เจียงก็สามารถเขียนแผ่นยันต์ออกมาได้ทั้งหมดเจ็ดแผ่น

แล้วเขาจึงหยุดมือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน