ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 423

บทที่ 423 ความกังวล

จ้าวเหยียนซือยกมือขึ้นมาวางลงบนราวกั้นหอคอย พลางจ้องมองไปยังท้องฟ้าอันกว้างใหญ่และพื้นดินยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ที่นี่มีสายลมพัดผ่าน หิมะตกตลอดเวลา

ความจริงเขาทราบดีว่าบรรดาผู้ติดตามของตนเองมีความคิดอะไร ทุกคนต่างอยากผลักดันให้เขาแย่งชิงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่มา

และในหัวใจของจ้าวเหยียนซือ เขาก็คิดว่าตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ประจำเมืองจูเป่ยควรตกเป็นของตนเองเช่นกัน

บิดาของเขามีตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่คนเก่า ท่านเคยสร้างความดีความชอบมากมายให้แก่เมืองจูเป่ย ทำหน้าที่ปกป้องแคว้นต้าเซี่ยที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ครั้นบิดาของเขาป่วยตาย ทางราชสำนักก็ส่งคนอื่นมาแทน …ถึงกระนั้นก็ควรส่งคนที่เหมาะสมมากกว่านี้มาสักหน่อยมิใช่หรือ

ตู๋กูเทียนชิงอายุน้อยเกินไป ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายเคยจับอาวุธและลงสู่สนามรบมาก่อนหรือไม่? ตู๋กูเทียนชิงคิดว่าเมืองจูเป่ยเป็นอะไรกัน? เขามีความรู้เกี่ยวกับชาวเผ่าโหลวหลานทางตอนเหนือมากแค่ไหน? แล้วทำไมถึงมารับตำแหน่งแทนได้ ไยไม่ใช่เขา จ้าวเหยียนซือคนนี้ที่เป็นรองแม่ทัพอยู่แล้วที่ได้รับตำแหน่ง?

จ้าวเหยียนซืออาศัยอยู่ในเมืองจูเป่ยมาตั้งแต่เด็ก เขาสนิทสนมคุ้นเคยกับทหารและชาวเมืองเป็นอย่างดี ทั้งยังมีความรู้เกี่ยวกับชาวเผ่าโหลวหลานอย่างลึกซึ้ง จ้าวเหยียนซือจะไม่มีทางทำให้ความพยายามของบิดาต้องสูญเปล่าไปอย่างแน่นอน ดังนั้นตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ประจำเมืองจูเป่ย ถ้าไม่ใช่เขาแล้วยังจะมีผู้ใดเป็นได้อีก?

นับตั้งแต่ตู๋กูเทียนชิงเข้ามารับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่คนใหม่ แม้จะมีปัญหาขัดแย้งกันมาโดยตลอด แต่จ้าวเหยียนซือก็ยอมรับคำสั่งแต่โดยดี ด้วยเห็นแก่กองทัพและชาวเมืองส่วนรวม จ้าวเหยียนซือทำได้เพียงสะกดความไม่พอใจของตนเองเอาไว้

แม้ในความคิดเห็นของจ้าวเหยียนซือ ตู๋กูเทียนชิงยังไม่ดีพอที่จะมานั่งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ แต่ตู๋กูเทียนชิงมีความยอดเยี่ยมทางด้านการฝึกทหารในชีวิตประจำวัน ถ้าเขากับตู๋กูเทียนชิงกลายเป็นศัตรูกันมากเกินไป ก็จะทำให้ขวัญกำลังใจของทหารในกองทัพเสื่อมถอย กลายเป็นโอกาสดีที่ชาวเผ่าโหลวหลานจะบุกมาโจมตีและเอาชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดาย…

แต่บัดนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ตู๋กูเทียนชิงล้มป่วย และอาการป่วยค่อนข้างสาหัส จ้าวเหยียนซือถึงกับสงสัยว่าตู๋กูเทียนชิงน่าจะถูกวางยาพิษ โดยผู้ร้ายผคนเดียวกับที่วางยาพิษพ่อของเขาก่อนหน้านี้ หากเป็นเช่นนั้น อีกไม่นานตู๋กูเทียนชิงจะต้องถึงแก่ความตายอย่างแน่นอน

จ้าวเหยียนซือเคยเห็นมากับตาแล้วว่า หลังจากบิดาตายไปเช่นนั้น กองทัพในเมืองจูเป่ยเกิดความโกลาหลวุ่นวายเพียงใด และความโกลาหลวุ่นวายเหล่านั้นก็จะเกิดขึ้นอีกครั้งแน่ นี่ยังไม่รวมถึงเรื่องที่ว่าหากแม่ทัพใหญ่สองคนต้องเสียชีวิตในเวลาไล่เลี่ยกัน ขวัญกำลังใจของบรรดาทหารในกองทัพจะเสื่อมถอยจนไม่เหลือ ซึ่งคาดว่าชาวเผ่าโหลวหลานก็คงจะใช้โอกาสนี้บุกโจมตีเมืองจูเป่ยอย่างไม่รอช้า

ด้วยเหตุนี้ ในมุมมองของจ้าวเหยียนซือ การพยายามปกปิดอาการป่วยที่แท้จริงของตู๋กูเทียนชิง ถือเป็นการกระทำที่ไร้ความรับผิดชอบเป็นอย่างยิ่ง

บางทีอาจจะเป็นอย่างที่ผู้ติดตามของเขากล่าวก็ได้ เขาควรแย่งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่มาเสีย เพื่อจะได้ไม่เกิดความโกลาหลขึ้นในภายหน้า… ดวงตาของจ้าวเหยียนซือเป็นประกายระยิบระยับ ก่อนที่จะถอนหายใจ

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน