ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 567

บทที่ 567 ใจสั่นประหวั่นกลัว

เซวียนหยวนจิ้งได้ตื่นขึ้นมาหลายชั่วยามแล้ว

เมื่อนางตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ของสำนักเต๋าในเมืองอวิ๋นซุย

ในสำนักเต๋ามีผู้คนมากมาย

คนที่นางคุ้นเคยมีเพียงตู๋กูหมิงเยว่และชิงเอ๋อร์เท่านั้น ส่วนชายหญิงที่เหลือทั้งหมดเป็นคนแปลกหน้า

แรกเริ่ม นางร้องขอกลับไปยังนครหลวง โดยใช้อำนาจของฮ่องเต้ สั่งการคนรอบข้าง

แต่แท้จริงแล้ว นางไม่ได้ต้องการกลับไปยังนครหลวง นางเพียงต้องการไปดูว่า จ้าวอู่เจียงเป็นอย่างไร

จ้าวอู่เจียงทิ้งนางไว้ในที่แห่งนี้ นางกังวลว่า จ้าวอู่เจียงจะทำสิ่งโง่เขลา เลือกเผชิญกับทุกอย่างคนเดียว

แต่ประตูของสำนักเต๋าถูกปิด เมื่อไม่มีคำสั่งจากจางหลินต้าว ก็ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าออกได้

นอกจากนี้ เซวียนหยวนจิ้งและสตรีหลายคนถูกจัดให้อยู่ที่ภูเขาหลังยอดเขาหลัก เมื่อนางมองขึ้นไป ก็เห็นยอดเขาที่สูงเสียดฟ้า ไม่มีทางออกทั้งสี่ด้าน นางไม่รู้ว่าจะออกไปหาจ้าวอู่เจียงได้อย่างไร

ในช่วงหนึ่งหรือสองวันนี้ นางได้รู้ว่า จ้าวอู่เจียงมีความสัมพันธ์กับหญิงงามมากมาย

ซูฮัวอี กู้เหนียนหยวน หลี่ชานซี หยางเมียวเจิ้น…

แต่นางไม่รู้สึกอิจฉาหรือเจ็บใจ นางมีแต่ความร้อนใจและความกังวลตลอดเวลา

จ้าวอู่เจียงคิดจะทำอะไร? ดูจากการจัดการคนสำคัญเหล่านี้ ก็คงพอเข้าใจได้

หยางเมียวเจิ้นเป็นนักบวชหญิงของสำนักเต๋า บอกเล่าเรื่องราวหลายอย่าง และบอกว่าพวกนางจะออกจากโลกที่คุ้นเคยนี้ในไม่ช้า

นางถามถึงจ้าวอู่เจียง แต่หยางเมียวเจิ้นนิ่งเงียบไม่ตอบ เซวียนหยวนจิ้งจึงเข้าใจในความเงียบนี้

หลังจากนั้น นางก็ไม่ถามอะไรอีก ไม่ร้องไห้ไม่โวยวาย และไม่มีความสง่างามของฮ่องเต้ที่นางเคยมีในอดีต

นางนั่งเงียบๆ ริมลำธาร มองดูสายน้ำไหล ไม่รู้คิดอะไรอยู่

จนกระทั่งเมื่อครู่

ในขณะนั้นเอง เซวียนหยวนจิ้งรู้สึกใจสั่นอย่างแรง หัวใจเต้นรัวเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบจนแทบแหลกสลาย

ความรู้สึกหายใจไม่ออกปกคลุมทั่วร่างกาย นางอยากส่งเสียงอะไรบางอย่าง แต่เสียงทั้งหมดถูกกลืนหายไปในความรู้สึกใจสั่นนี้

นางมองไปที่ม่านหมอกและภูเขาโดยรอบ รู้สึกว่าโลกนี้มีความพร่ามัวมากกว่าเดิม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน