ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 589

บทที่ 589 เสี่ยวเหนียนเซี่ย

น้ำพุสีดำมืดมิดในคุกใต้น้ำเงียบสงบของเผ่าจิ้งจอกชิงชิวส่องแสงริบหรี่อ่อนๆ

หลินหลางมีความสงบสุขุมนอนแช่ตัวอยู่ใต้น้ำนิ่ง มุมปากยิ้มอ่อนโยน นางระลึกถึงอดีตกาล ณ ม่านสีสันสดใสในเทือกเขาเทียนซาน ริมน้ำข้างศาลบรรพชน

ในความมืดมีดวงตาจ้องมองหลายคู่ ครู่ใหญ่จึงมีเสียงถอนหายใจดังขึ้นสองสามครั้ง บรรดาผู้อาวุโสในตระกูลไม่อาจทนได้อีกต่อไป น้ำเสียงไม่มีความเข้มงวดกวดขันอีกแล้ว กล่าวถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“หลินหลาง เจ้าไม่เคยบอกพวกข้าเลยว่าเขาเป็นใคร บัดนี้พวกข้าอยากถามเพียงว่า เขาจะมาหาเจ้าเมื่อรู้ว่าเจ้าตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้หรือไม่”

แววตาของหลินหลางสั่นไหว จมูกแสบคัดปวดแปลบ นางนึกถึงจ้าวอู่เจียง ผู้ที่ยังคงอ่อนโยนดุจหยกจนวาระสุดท้าย นางเลียนแบบรอยยิ้มอ่อนหวานของจ้าวอู่เจียง ยิ้มกว้างตอบว่า

“เขาจะต้องมาอย่างแน่นอน”

เสียงถอนใจในความมืดยิ่งหนักหน่วง ผู้อาวุโสประจำเผ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“หลินหลาง เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี สร้างดวงแก้วปราณใหม่ขึ้นมา”

หลินหลางไม่ตอบ

ผู้อาวุโสประจำเผ่าพยายามอบรมสั่งสอนต่อไปด้วยความหวังดี

“ไม่เช่นนั้น เจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว บางทีอาจเหลือเวลาเพียงหนึ่งหรือสองปีเท่านั้น…”

…

“บางทีอาจน้อยกว่านั้น มีชีวิตอยู่ได้เพียงหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น”

เซียนผู้ถือตะเกียงน้ำมัน ผมขาวโพลน สายตามองต่ำ จ้องมองเปลวเทียนริบหรี่สีเหลืองอ่อน แววตายิ่งฝ้าฟางสั่นไหว เขาปลอบโยนศิษย์โง่เขลาผู้มีใบหน้าเศร้าหมองข้างกาย

“ท่านอาจารย์ ข้าได้มีชีวิตอยู่มานานพอแล้ว ในโลกแห่งความลับนั้น เท่ากับว่าข้ายังได้มีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีเลยนะเจ้าคะ”

“ท่านอาจารย์…” นางชีที่มีรูปโฉมงดงามและบุคลิกภาพสง่างาม กัดริมฝีปากแดงของนางแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยหมอกน้ำตา

“ห้ามร้องไห้” ท่านเฒ่านักพรตทำหน้าเคร่งขรึม แต่คิ้วและดวงตายังคงเต็มไปด้วยความรักใคร่และอ่อนโยน

“ตอนที่จ้าวอู่เจียงตาย เจ้าก็ร้องไห้ ตอนที่จากโลกนั้นมา เจ้าก็ร้องไห้ ตอนนี้อาจารย์ของเจ้ายังไม่ตายเลย เจ้าก็จะร้องไห้อีกแล้ว เจ้าคือผู้นำในอนาคตของสำนักศรัทธาษฎร อย่าร้องไห้ง่ายๆ ให้ผู้ใดเห็นเป็นอันขาด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน